Η μουγκή επέτειος

Όσοι ξεχνούν τη σημασία εισόδου στο ευρώ πριν από 20 χρόνια ας αναρωτηθούν πόσο εύκολα ή δύσκολα θα προμηθευόταν η χώρα εμβόλια εν μέσω πανδημίας ή πού θα βρισκόταν ο ελληνικός πληθωρισμός με τη δραχμούλα να χτυπιέται από την ενεργειακή ακρίβεια

Τι να κρατήσεις από έναν χρόνο που είχε μία αρχαιοελληνική κακοκαιρία (Μήδεια), έναν ιστορικό καύσωνα, καταστροφικές πυρκαγιές και μας αποχαιρέτισε με περισσότερα από 40.000 κρούσματα Covid; Aλλά και τι να καλωσορίσεις από τον νέο μουσαφίρη που στις πρώτες πέντε ημέρες της έλευσής του μας κέρασε πάνω από 177.000 (!!!) φρέσκους νοσούντες από κορωνοϊό;

Προφανώς τίποτα περισσότερο από την επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, καθώς και τα 20χρονα γενέθλια της εισόδου της Ελλάδας στο ευρώ. Το κοινό των δύο επετείων είναι ότι πέρασαν σχεδόν στα… μουγκά.

Η πρώτη εορτάστηκε υποτονικά λόγω της πανδημικής λαίλαπας, η δεύτερη σχεδόν αποσιωπήθηκε αφού μόνο ο Κώστας Σημίτης και ο Γιάννης Στουρνάρας τη θυμήθηκαν. Η διαφορά τους είναι ότι ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ευλόγησε τα κομματικά γένια του, σε αντίθεση με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος που πάντα θεσμικός επέλεξε την ουσία. Μάλιστα ο Γ. Στουρνάρας προτίμησε το πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του προς τους εργαζομένους της κεντρικής τράπεζας, θυμίζοντας ότι την 1η Ιανουαρίου 2002 το ευρώ κυκλοφόρησε ταυτόχρονα στην Ελλάδα και σε ακόμη 11 κράτη-μέλη της ευρωζώνης (από τα 15 που αριθμούσε τότε η ζώνη του «νεόκοπου» ευρωπαϊκού νομίσματος) και η ΤτΕ συμμετείχε στον σχεδιασμό, την παραγωγή αλλά και στη μεγάλη κινητοποίηση προκειμένου το νέο νόμισμα να φτάσει με ασφάλεια πρώτα στις εμπορικές τράπεζες και από εκεί σε όλους τους Έλληνες.

Ο Έλληνας κεντρικός τραπεζίτης δεν έκρυψε ποτέ –ακόμη και σε δύσκολες λόγω άκρατου εθνικολαϊκισμού εποχές– ότι είναι «ατόφιος» ευρωπαϊστής. Γι’ αυτό και επιμένει να λέει ότι η επέτειος της κυκλοφορίας του ευρώ αποτελεί ορόσημο, καθώς ήταν η ημέρα της μεγαλύτερης νομισματικής μετάβασης που έγινε ποτέ (σ.σ. ως μια από τις σημαντικότερες αποφάσεις του 20ου αιώνα την είχε χαρακτηρίσει μερικά χρόνια νωρίτερα ο τότε καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Κολ) και η οποία σηματοδότησε την τοποθέτηση της Ελλάδας στον πυρήνα της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Χρειάστηκε να περάσουν μόλις δύο τετραετίες για να φανεί η σπουδαιότητα εκείνης της επιλογής, καθώς πολύ γρήγορα, το 2010, η Ελλάδα απειλείτο να εξοβελιστεί από το ευρώ. Και επειδή μάλλον μας αρέσει να παίζουμε με την τύχη μας, η χώρα ξαναβρέθηκε ένα βήμα πριν από το Grexit το 2015 επειδή τα ευρωπαϊκά εργαλεία που είχαν επιστρατευτεί για την ελληνική διάσωση θεωρήθηκαν… μερκελιστικά και επιλέχτηκε να παιχτεί η τύχη της χώρας στην τσόχα της θεωρίας των παιγνίων.

Περασμένα, όχι ξεχασμένα. Διότι όσοι ξεχνούν το κλείσιμο των τραπεζών και τις ουρές στα ΑΤΜ ή παραμένουν «αρνητές» της πραγματικότητας ότι εκτός ευρώ το 2010 και το 2015 η Ελλάδα θα δυσκολευόταν να αγοράσει π.χ. φάρμακα και καύσιμα, ας αναρωτηθούν:

>>Πόσο εύκολα ή δύσκολα θα προμηθευόταν η χώρα εμβόλια εν μέσω πανδημίας.

>>Πού θα βρισκόταν ο ελληνικός πληθωρισμός με τη δραχμούλα να χτυπιέται από την ενεργειακή ακρίβεια. Το παράδειγμα της τουρκικής λίρας είναι πολύ κοντινό και επίκαιρο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι με το ευρώ άπαντα υπήρξαν καλώς καμωμένα. Μιας και μιλήσαμε λ.χ. για πληθωρισμό, το βράδυ της 31/12/2001 κοιμηθήκαμε με το κουλούρι στις 50 δραχμές και το πρωί της 1ης /1/2002 το πληρώσαμε 50 λεπτά του ευρώ, δηλαδή πάνω από 170 δραχμές. Όσο για το πόσο σφυρηλατήθηκαν οι οικογενειακοί δεσμοί μας με τους ενωσιακούς εταίρους μένει να ομολογηθεί από τις Βρυξέλλες εν προκειμένω (αλλά και από τον κ. Σημίτη της Συμφωνίας της Μαδρίτης) γιατί πολλές φορές ο πρώτου βαθμού Ευρωπαίος «συγγενής» τους, η Ελλάδα, αφέθηκε μόνη στα πειρατικά νταηλίκια της Άγκυρας. Ίσως αυτή είναι δεύτερη κακή όψη του (ευρω)νομίσματος.

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα