Κακός, ψυχρός κι ανάποδος πόλεμος…

Ένα χρυσαφένιο μετάλλιο κοσμεί τις οικιακές προθήκες ενός γηραιού σήμερα άνδρα –91 Μαΐων, γαρ– που συγκαταλέγεται στα πρόσωπα που σφράγισαν ανεξίτηλα την ιστορία του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Ο κύριος είναι ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και το «παράσημο» το βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη που απονεμήθηκε στον όγδοο και τελευταίο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης για τη συμβολή του στον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου που για δεκαετίες κρατούσε τον κόσμο χωρισμένο στα δύο υπό την απειλή του πυρηνικού ολέθρου.

Δεν ξέρουμε τι έκανε ο «Γκόρμπι» το βράδυ της Τετάρτης όταν άρχισαν να βγαίνουν τα πρώτα μαντάτα από τη ΝΑΤΟϊκή σύναξη της Μαδρίτης. Αν όμως τα παρακολούθησε, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Ρωσο-Ουκρανός (ειρωνεία της μοίρας κι αυτή…) ηγέτης θα μελαγχόλησε διαπιστώνοντας ότι 35 χρόνια μετά από τη συνθήκη για τον περιορισμό των πυρηνικών εξοπλισμών και την καταστροφή πυρηνικών κεφαλών, παίζεται το σίκουελ του ενός κακού κι… ανάποδου Ψυχρού Πολέμου.

Διότι αυτή είναι η μεγάλη εικόνα που προκύπτει από τη Σύνοδο Κορυφής της Ατλαντικής Συμμαχίας για την οποία ο Αμερικανός πλανητάρχης Τζο Μπάιντεν δήλωσε ότι «γράφει Ιστορία». Τι ιστορία εννοεί; Ότι σε αντίθεση με την Στρατηγική Αντίληψη της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας που επί δωδεκαετία –από το 2010– θεωρούσε τη Ρωσία «στρατηγικό εταίρο» και άφηνε στην… ησυχία της την Κίνα, το νέο συμμαχικό δόγμα ασφάλειας περιγράφει την «κόκκινη αρκούδα» ως εχθρό και χαρακτηρίζει τη χώρα του «κίτρινου δράκου» «πρόκληση» για τα συμφέροντα, την ασφάλεια και τις αξίες του ΝΑΤΟ.

Όσο για το πώς εξασφαλίζονται οι αξίες και η ασφάλεια της Συμμαχίας, τον δρόμο έδειξε η είσοδος της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο βορειοατλαντικό members club, που σημαίνει επέκταση όλο και ανατολικότερα, αλλά και η προαναγγελία του επταπλασιασμού (!!!) του αριθμού των δυνάμεων ταχείας επέμβασης του ΝΑΤΟ από περίπου 40.000 που αριθμούν σήμερα σε περισσότερους από 300.000 στρατιώτες.

Αυτή είναι μία «τόσο, όσο» στρατηγική πίεσης των συμμάχων προς τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, δεδομένου ότι ουδείς στο ΝΑΤΟ φέρεται διατεθειμένος να ρισκάρει μία μετωπική σύγκρουση με την πυρηνοκίνητη Ρωσία στο στρατιωτικό πεδίο. Εξ ου και μένει μόνο στα λόγια και στις ευχές η δυνητική ένταξη της Ουκρανίας στη Συμμαχία.

Το «τόσο, όσο» δεν σημαίνει, βεβαίως, ότι ο «Τσάρος» θα μείνει άπραγος. Ήδη ο ένοικος του Κρεμλίνου ξεκαθάρισε ότι αν στη Φιλανδία και τη Σουηδία «στηθούν» ΝΑΤΟϊκές υποδομές, η Μόσχα θα απαντήσει «με το ίδιο νόμισμα». Συμπέρασμα; Τα βουβάλια έχουν ξεχυθεί στον βάλτο και παλεύουν, οπότε τα βατράχια που συνήθως της πληρώνουν όταν διεξάγονται τέτοιες… αθλοπαιδιές οφείλουν να έχουν μάτια και αυτιά ορθάνοιχτα.

Δυστυχώς, στη χορεία των συμπαθών αμφιβίων η Ελλάδα έχει διαχρονικά περίοπτη θέση. Κι αυτό δεν είναι μεμψιμοιρία αλλά ρεαλισμός, αφού η Ελλάδα πήγε στη Μαδρίτη και είδε την Τουρκία να παζαρεύει σκληρά το «ναι» της σε Φινλανδία και Σουηδία και να στήνει γέφυρες αποδοχής του αιτήματός της προς τις ΗΠΑ για αναβάθμιση των μαχητικών F-16.

Μόνο κέρδος –αν μπορεί να λογιστεί ως τέτοιο– η «σύσταση» Μπάιντεν στον Ερντογάν για «διατήρηση της σταθερότητας» στο Αιγαίο. Αν στην Αθήνα αρκεί αυτός ο λίγος χρόνος ησυχίας που υποτίθεται ότι «αγοράστηκε», τότε η απάντηση είναια μία: Θού, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου…