Καλή η διπλωματία, κάλλιστη η συγκυρία
Πανηγυρίζει η διπλωματική ομάδα της κυβέρνησης για την τακτική που οδήγησε στην απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών παραμονή του Δεκαπενταύγουστου. Και έχει εν μέρει δίκιο, αλλά εσκεμμένα αποκρύπτει έναν σημαντικό παράγοντα.
Η ελληνική διπλωματία θα μπορούσε να έχει λήξει το θέμα της ομηρίας των δύο στρατιωτικών ευθύς αμέσως. Αρκούσε να αποδέχονταν τους εκβιασμούς Ερντογάν που καλούσε σε ανταλλαγή με Τούρκους που βρίσκονται στην Ελλάδα. Με τη διαφορά ότι αυτοί οι Τούρκοι δεν είναι κρατούμενοι, όπως υπήρξαν οι στρατιωτικοί μας. Ορθώς λοιπόν απέφυγε, εν γνώσει του πρωθυπουργού, να συμφωνήσει γνωρίζοντας πως η υπόθεση θα μπορούσε να τραβήξει σε βάθος χρόνου. Η δε δήλωση του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα από την Σύνοδο του ΝΑΤΟ, με την οποία απέρριψε κάθε τέτοιου είδους συζήτηση και κάλεσε τον Τούρκο πρόεδρο να απελευθερώσει τους δύο άνδρες, ήταν το μήνυμα πως δεν υπήρχε διάθεση υπαναχώρησης.
Στις 25 Αυγούστου οι στρατιώτες μας θα βρίσκονταν και πάλι ενώπιον του δικαστηρίου. Εκείνο που δεν θα βρισκόταν ήταν τα στοιχεία που τόσο πολύ επιθυμούσε ο Ερντογάν. Οι τελευταίες ημέρες όμως υπήρξαν ένας πραγματικός εφιάλτης για εκείνον. Επέλεξε να έρθει σε κόντρα με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, μέτρησε τον ίσκιο του για μπόι και έθεσε σε κίνδυνο την ούτως ή άλλως σαθρή οικονομία της χώρας του.
Αντιλήφτηκε αρκετά νωρίς πως κάνει λάθος, όμως επί της ουσίας είχε ήδη αργήσει: οι αγορές τού γύρισαν την πλάτη, οι ΗΠΑ ανακοίνωναν σειρά μέτρων κατά της Τουρκίας και ο εγωισμός του δεν του επέτρεπε να ικανοποιήσει ένα πάγιο αίτημα της Ουάσινγκτον, την απελευθέρωση του Αμερικανού πάστορα που κρατείται στις φυλακές του. Αν θα έκανε το τελευταίο, θα ήταν ομολογία πολιτικής αποτυχίας, θα έκοβε τα πόδια του και θα βρισκόταν στο στόχαστρο της αντιπολίτευσης. Οπότε έπρεπε να βρει έναν άλλο τρόπο ώστε να στείλει μήνυμα στις αγορές ότι δεν επιλέγει την ακραία οδό, αλλά κυρίως να έρθει πιο κοντά στην Ελλάδα. Άλλωστε, του είχε γίνει σαφές πως αν δεν κατέβουν οι τόνοι ο μόνος χαμένος θα είναι εκείνος, καθώς και ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν σε καμία περίπτωση δεν θα ρίσκαρε τα συμφέροντά του υπέρ ενός ριψοκίνδυνου συμμάχου.
Η πιο απλή λύση λοιπόν ήταν οι Έλληνες στρατιωτικοί. Με δεδομένη μάλιστα την κάθετη στάση της Ελλάδας, δεν είχε τίποτε πια να χάσει παρά μόνο να κερδίσει. Έτσι, εντελώς ξαφνικά, στις 14 Αυγούστου, και με απόλυτο συντονισμό, οι κατηγορίες επί της ουσίας αποσύρθηκαν –ελλείψει στοιχείων–, εκείνοι αφέθηκαν ελεύθεροι και το πρωθυπουργικό αεροσκάφος περίπου στις 03.30 τους μετέφερε στη Θεσσαλονίκη και στην αγκαλιά των οικογενειών τους και της πατρίδας.
Η ιδανική λοιπόν συγκυρία για την Ελλάδα και η εύκολη λύση για τον Σουλτάνο.