Κι εσύ, τέκνο Χριστόφορε;

Εκ των έσω κριτική για τον Αλέξη Τσίπρα και μάλιστα από έναν εκ των στενότερων συνεργατών του. Ο πρωθυπουργός πλέον δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο την εσωκομματική αντιπολίτευση, αλλά και τη συμπολίτευση που δυσκολεύεται να εξηγήσει τα… ανεξήγητα.

Ρεπορτάζ: Θεοδόσης Παπανδρέου

Διόλου σύνηθες είναι ο πρωθυπουργός μιας χώρας να δέχεται σκληρή κριτική από στενούς του συνεργάτες, και μάλιστα σε μια κρίσιμη για εκείνον στιγμή. Όχι όμως στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, όπου ο γενικός γραμματέας συντονισμού του κυβερνητικού έργου, προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού, επέλεξε προσεκτικά να διαφοροποιήσει τη θέση του.

Ο Χριστόφορος Βερναδάκης δεν είναι τυχαίο πρόσωπο, ενώ θεωρείται από πολλούς άνθρωπος της απολύτου εμπιστοσύνης του Αλέξη Τσίπρα. Και όμως, την Τετάρτη και ενώ στις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός αντιμετώπιζε τους δανειστές, ο Χρ. Βερναδάκης επέλεξε να υιοθετήσει το κείμενο του γνωστού δημοσιογράφου Ανδρέα Παναγόπουλου το οποίο ήταν ένα απολογισμός των πρώτων μηνών διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Αντιρρήσεις επί… 11   
«Ένας πολύ συνοπτικός και εύστοχος απολογισμός της διαπραγμάτευσης έως σήμερα από τον καλό φίλο. Υλικό χρήσιμο για να δουλέψουμε και να σκεφτούμε τις επόμενες ώρες», σχολίασε χαρακτηριστικά ο Χρ. Βερναδάκης. Μόνο που στο κείμενο γίνεται λόγος για λάθος εκτιμήσεις και υπολογισμούς που οδήγησαν στην… καταστροφή, την οποία όμως θα πρέπει να αποδεχθούμε για την τιμή των όπλων.

Σε 11 σημεία ο συντάκτης σχολιάζει μεταξύ άλλων:
– Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερτίμησε τις εξελίξεις, οι οποίες μπορούσαν να πυροδοτηθούν μετά την εκλογή του τον περασμένο Ιανουάριο. Η γραμμή άμυνας του ευρωπαϊκού συστήματος ήταν πολύ πιο ισχυρή απ’ ό,τι –κακώς!– νόμιζε. Το ιστορικό timing δεν ήταν με το μέρος της Ελλάδας και της κυβέρνησής της.

– Ταυτόχρονα υποτίμησε τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης. Η λογική της «ανάθεσης» από τους ψηφοφόρους στην Αριστερά λειτούργησε, όπως πολλοί προβλέπαμε, αρνητικά. Επιπλέον, ο κόσμος πίστεψε ότι μία απλή εναλλαγή στην εξουσία θα άλλαζε τα πάντα.

– Η συμφωνία –αν ισχύουν οι όροι που βλέπουμε μέχρι στιγμής– δεν είναι έντιμη. Είναι σκληρή. Δεν ξέρουμε αν θα είναι πιο σκληρή από αυτή που θα είχαν υπογράψει οι Σαμαράς – Βενιζέλος. Ξέρουμε ότι δεν θα είναι το ίδιο άδικη. Η σύγκριση έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Το θέμα όμως δεν είναι αν θα άντεχε η μία ή η άλλη σε αυτήν. Το θέμα είναι ΠΟΣΟ θα αντέξει ο λαός μας. Με υποθέσεις όμως δεν γράφεται η Ιστορία.

– Η διαδικασία της πεντάμηνης διαπραγμάτευσης έχει αποδείξει ότι η ρήξη και η χρεοκοπία θα ήταν σκληρή και επώδυνη τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο. Στην ουσία, κανένας δεν θα ήταν έτοιμος να τη διαχειριστεί. Όμως το «ο Γιάννης φοβάται το θεριό και το θεριό τον Γιάννη» επικράτησε. Και οι δύο πλευρές, ουσιαστικά, υποχρεώθηκαν να συμβιβαστούν με τους φόβους τους.

– Παράλληλα, αναδείχθηκαν οι αντιθέσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως ως διαφορετικές φωνές των συνιστωσών και των τάσεων, αλλά μέσα από τις αλλοπρόσαλλες δηλώσεις και εμφανίσεις των στελεχών του στα καθεστωτικά ΜΜΕ και στα κοινωνικά δίκτυα. Αντιθέσεις που δημιουργούσαν σύγχυση στον κόσμο και απογοήτευση. Η επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης ήταν και παραμένει ανύπαρκτη.

Τα θετικά της διαπραγμάτευσης και η επόμενη ημέρα
Στα θετικά ο συντάκτης υπολογίζει πως:
– Για πρώτη φορά υπήρξε πραγματική διαπραγμάτευση μέσα από την οποία αναδείχθηκαν και στην Ελλάδα και κυρίως στο εξωτερικό πολλά ζητήματα που παρέμεναν στο σκοτάδι.

– Αναδείχθηκαν οι αντιθέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στους δανειστές. Αντιθέσεις, όμως, που μπορούν ακόμη να τις αξιοποιούν σε βάρος της αδύναμης Ελλάδας. Κι όμως, αυτές οι αντιθέσεις οξύνθηκαν και βάθυναν στη διάρκεια της διαπραγμάτευσης. Οι ρωγμές είναι πλέον ορατές και μη αναστρέψιμες. Κι αυτό είναι όντως μια επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσον αφορά την επόμενη μέρα, ο Ανδρέας Παναγόπουλος γράφει (και ο Χρ. Βερναδάκης συμφωνεί):
– Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί όχι τόσο από τη δυνατότητά του «να τα αλλάξει όλα» αλλά να διαχειριστεί την τρέχουσα κατάσταση και να δημιουργήσει τις συνθήκες εξόδου από την κρίση. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να προωθήσει όλα εκείνα τα μέτρα που δεν έχουν άμεση εξάρτηση από συμφωνίες και μνημόνια. Και δεν είναι λίγα.

– Η καταψήφιση της συμφωνίας από βουλευτές της συμπολίτευσης θα οδηγήσει στην ακαριαία ήττα της «πρώτης φορά» Αριστεράς, άλλη μία στη μακρόχρονη ιστορία της. Με τον τρόπο αυτό θα φέρει ξανά στην εξουσία τηn καθημαγμένη Δεξιά και τους συμμάχους της, οι οποίοι θα οδηγήσουν τη χώρα και την κοινωνία στην πλήρη και οριστική υποταγή. Αντίθετα, η υπερψήφιση της συμφωνίας θα ματαιώσει στην πράξη τα «όνειρα» κάποιων κομμάτων της αντιπολίτευσης για μία συγκυβέρνηση-τέρας, α-λά Παπαδήμου, που θα λέει «ναι» σε όλα.