Μαρόκο: Εξωτερική πολιτική στα ερείπια και στις πλάτες των σεισμόπληκτων
Γιατί το Ραμπάτ έκανε δεκτά μόνο τα διασωστικά συνεργεία που προέρχονταν από «φιλικές χώρες»
Με την φονική μανία του Εγκέλαδου βρέθηκε αντιμέτωπο το Μαρόκο που συνεχίζει να μετρά τις πληγές του έπειτα από τα 7 Ρίχτερ της 8ης Σεπτεμβρίου.
Ο αριθμός των θυμάτων ξεπερνά τις 2. 800 ψυχές, οι τραυματίες είναι χιλιάδες, ενώ ο αριθμός όσων αγνοούνται παραμένει άγνωστος.
Την ώρα, λοιπόν, που τα απόνερα της τραγωδίας συνεχίζονται η κυβέρνηση της χώρας εμφανίζεται να κάνει εξωτερική πολιτική στα ερείπια μην αποδεχόμενη την ανθρωπιστική βοήθεια, υλική και οικονομική, που έρχεται από το εξωτερικό.
Δεν είχαν συμπληρωθεί 48 ώρες από το χτύπημα του σεισμού όταν την περασμένη Κυριακή από το υπουργείο Εσωτερικών του Μαρόκου γνωστοποιήθηκε ότι δεκτές θα γίνονταν αρχικά μόνο τα διασωστικά συνεργεία που προέρχονταν από τις «φιλικές χώρες» της Ισπανίας, της Μεγάλης Βρετανίας, του Κατάρ και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
Η επίσημο κυβερνητικό αφήγημα είναι ότι αξιολογήθηκαν οι ανάγκες που υπήρχαν στα πεδία των πληγεισών περιοχών της χώρας και ότι εφόσον διαπιστώθηκε(;) ότι δεν υπάρχει αναγκαιότητα για περαιτέρω συνδρομή απορρίφθηκαν σχετικές προσφορές αλληλεγγύης από άλλα κράτη όπως λόγου χάριν από τη Γαλλία που δεν είναι μία τυχαία χώρα για τους Μαροκινούς.
Πέραν του ότι το Μαρόκο αποτελούσε για 44 χρόνια (1912-1956) αποικία της Γαλλίας είναι και τα εκατομμύρια κατοίκων της Γαλλίας που έχουν μαροκινή καταγωγή και βλέπουν με οργή την πατρογονική γη τους γκρεμισμένη και την χώρα που τους φιλοξενεί να προθυμοποιείται να βοηθήσει αλλά η προσφορά να μην γίνεται αποδεκτή.
Όσοι, πάντως, γνωρίζουν τις γεωπολιτικές ισορροπίες της περιοχής υποστηρίζουν ότι το Ραμπάτ έριξε «πόρτα» στη γαλλική βοήθεια εξαιτίας της άρνησης του Παρισιού να αναγνωρίσει ως έδαφος του Μαρόκου τη δυτική Σαχάρα. Σε απλά ελληνικά τα ερείπια και οι πλάτες των σεισμόπληκτων που ζητούν μία χείρα βοηθείας έχουν μετατραπεί σε πεδίο ασκήσεων εξωτερικής (μικρο)πολιτικής.