Μελέτη ΤτΕ: «Βλέπει» ως και 10% αύξηση του ΑΕΠ από την εφαρμογή του Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης
SOS για τις προβλεπόμενες διαθρωτικές μεταρρυθμίσεις καθώς μόνο αν αυτές υλοποιηθούν πλήρως τα οφέλη για την οικονομία θα είναι διατηρήσιμα σε βάθος χρόνου
Πλήρης και έγκαιρη εφαρμογή του Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας συνεπάγεται σημαντικά οφέλη για την ελληνική οικονομία που μεταφράζονται σε αύξηση κατά 6,9% του ΑΕΠ έως το 2026, η οποία δυνητικά και σε ορίζοντα 20ετίας μπορεί να φθάσει και το 9,9%.
Αυτό είναι το… ρεζουμέ μελέτης της Τράπεζας της Ελλάδος που υπογράφουν οι Δημήτρης Μαλλιαρόπουλος, Δημήτρης Παπαγεωργίου, Μελίνα Βασαρδάνη και Ευαγγελία Βουρβαχάκη, στην οποία υπογραμμίζεται, όμως, ότι τα εν λόγω οφέλη για την οικονομία θα είναι επί μακρόν διατηρήσιμα μόνο αν υλοποιηθούν πλήρως οι προβλεπόμενες διαθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Αν δεν συμβεί αυτό -λένε οι μελετητές της ΤτΕ- τα οφέλη που θα «απολαύσει» η ελληνική οικονομία από τη εφαρμογή του Εθνικού Σχεδίου θα είναι βραχυπρόθεσμα και η οικονομία της χώρας θα υποχωρήσει σταδιακά στην αρχική κατάστασή της.
Σύμφωνα πάντα με τη σχετική μελέτη της ΤτΕ, ως το 2026 το πραγματικό ΑΕΠ της Ελλάδας μπορεί εν δυνάμει να σκαρφαλώσει στο +6,9%, οι ιδιωτικές επενδύσεις στο +20% και η απασχόληση στο + 4%, έως το 2026. Ειδικότερα, διαμέσου των επιχορηγήσεων και των δανείων εκτιμάται ότι αυξάνεται το επίπεδο του πραγματικού ΑΕΠ κατά περίπου 4,3% το 2026, ενώ οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις οδηγούν σε περαιτέρω αύξηση του επιπέδου του ΑΕΠ κατά 2,6% το 2026.
Επίσης μέσω της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης τα φορολογικά έσοδα αυξάνονται, δημιουργώντας έμμεσα πρόσθετο δημοσιονομικό χώρο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μειώσεις φορολογικών συντελεστών ή αυξήσεις δαπανών, ενισχύοντας περαιτέρω την οικονομική δραστηριότητα.
Όπως προαναφέρθηκε οι διαθρωτικές μεταρρυθμίσεις έχουν τη δυνατότητα να οδηγήσουν μακροχρόνια σε μια μόνιμη αύξηση της παραγωγικής ικανότητας της οικονομίας, καθώς συνεπάγονται μετάβαση σε ένα νέο σημείο ισορροπίας με υψηλότερο επίπεδο παραγωγικότητας, μεγαλύτερη προσφορά εργασίας και πιο αποτελεσματική κατανομή των παραγωγικών πόρων.
Συγκεκριμένα, στη μελέτη εξετάζονται τρεις κατηγορίες διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που μπορούν να ποσοτικοποιηθούν: α) μεταρρυθμίσεις που βελτιώνουν τον ανταγωνισμό στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, β) μεταρρυθμίσεις που υποστηρίζουν τη μεγαλύτερη συμμετοχή στο εργατικό δυναμικό και γ) μεταρρυθμίσεις που ενισχύουν τη συνολική παραγωγικότητα της οικονομίας.
Επιπλέον, γίνεται προσπάθεια να συνεκτιμηθεί και η επίδραση μεταρρυθμίσεων που αφορούν τον ψηφιακό μετασχηματισμό της δημόσιας διοίκησης.