Ο (μακρύς) Γολγοθάς της Θέμιδας

Τελικά είναι άτιμο πράγμα οι συμπτώσεις. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε θρησκευτική κατάνυξη λόγω των Αγίων Παθών του Θεανθρώπου –όπου παρεμπιπτόντως οδηγήθηκε στη μαρτυρική Σταύρωση έπειτα από μία δικονομική παρωδία– και που στο Κοινοβούλιο βρίσκεται υπό επεξεργασία στις αρμόδιες επιτροπές το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για τον νέο δικαστικό χάρτη της χώρας, έτυχε να βγει την Μεγάλη Δευτέρα μια δικαστική απόφαση που έφερε τη Θέμιδα στη θέση του «κατηγορούμενου».

Αυτή η απόφαση δεν είναι άλλη από την πρωτόδικη ετυμηγορία του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου της Αθήνας αναφορικά με την πολύνεκρη τραγωδία στο Μάτι τον Ιούλιο του 2018, σύμφωνα με την οποία στους 5 κατηγορουμένους που κρίθηκαν ένοχοι επιβλήθηκαν ποινές φυλάκισης από 3 έως 111 έτη με την ειδοποιό διαφορά ότι μόνο τα 5 έτη είναι εκτιτέα.

Έχοντας μεσολαβήσει 6 χρόνια από την τραγωδία και μετά από συνολικά δεκαοχτώ μήνες δικονομικών διαδικασιών, η απόφαση που εκφωνήθηκε από την έδρα έριξε κατά γενική ομολογία αλάτι στις πληγές των συγγενών των 104 αδικοχαμένων θυμάτων, καθώς κατά γενική ομολογία οι επιβληθείσες ποινές προσομοιάζουν με χάδια. Κι αυτό δεν είναι απλώς μία άποψη της κοινωνίας που εκκινείται από το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Αντιθέτως σχολιάστηκε αναλόγως και από έγκριτους εκπροσώπους του νομικού κόσμου της χώρας.

Για παράδειγμα, ο υπουργός Επικρατείας Μάκης Βορίδης σχολίασε την απόφαση για το Μάτι υπογραμμίζοντας επί λέξη ότι είναι «αναντίστοιχη μία τέτοιου τύπου ποινή για ένα τέτοιο μέγεθος τραγωδίας». Ακόμη πιο σκληρός ήταν στις εκφράσεις του ο γνωστός δικηγόρος Βασίλης Καπερνάρος που διαθέτοντας και την ιδιότητα του εκ των συνηγόρων υποστήριξης της κατηγορίας είπε σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση ότι στην υπόθεση της φονικής πυρκαγιάς του 2018 η διαδικασία κατά την προδικασία ήταν εξαρχής μεθοδευμένη ώστε να μετατραπούν τα κακουργήματα σε πλημμελήματα. Μάλιστα ακριβώς σε αυτό το σημείο είναι που ξεκίνησε τις προηγούμενες ημέρες και η πολιτική αντιπαράθεση για το αν οι υπεύθυνοι της τραγωδίας έπεσαν στα μαλακά εξαιτίας του ότι η δίκη έγινε με βάση τον ποινικό κώδικα του ΣΥΡΙΖΑ ή αν οι κατηγορούμενοι «διασώθηκαν» επειδή με το αμετάκλητο βούλευμα του 2022 οι πλημμελειματικές κατηγορίες για το Μάτι δεν αναβαθμίστηκαν σε κακουργήματα, ώστε κα να δικαστούν ως τέτοια και στους εν τέλει καταδικασθέντες να επιβληθούν και οι ανάλογε ποινές.

Το ποιος τελικά έχει δίκιο και ποιος άδικο σε αυτή τη διαμάχη είναι μια πολύ νομικίστικη συζήτηση που δεν έχει σοβαρή βάση ειδικά από τη στιγμή που δεν έχει καθαρογραφεί και δεν έχει δημοσιοποιηθεί το σκεπτικό της «επίδικης» απόφασης. Αλλού είναι η μεγάλη «ζημιά»: ότι οι συγγενείς των θυμάτων στο Μάτι νιώθουν ότι δεν υφίσταται το αίσθημα της εμπιστοσύνης ότι η κυρία με την ζυγαριά στο χέρι και το μαντίλι στα μάτια είναι όντως τυφλή και ακριβοδίκαιη. Αυτός είναι ο μακρύς Γολγοθάς που περπατά εδώ και καιρό η ελληνική Δικαιοσύνη κι αυτό φαίνεται από τα ευρήματα της έρευνας που διενήργησε στις αρχές Απριλίου η εταιρεία Public Issue με θέμα την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς. Εκεί δηλαδή που προκύπτει ότι σε ποσοστό 70% οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη (σ.σ. θεωρούν ότι κυριαρχεί η ατιμωρησία κι ότι τα θύματα δεν βρίσκουν το δίκιο τους).

Με αυτήν, όμως, την εδραιωμένη συλλογική πεποίθηση και με ανοιχτές δίκες μπροστά –βλ. Τέμπη– η χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει στον δρόμο της ευημερίας και της ανάπτυξης. Διότι  όσο για αν αλλάξει π.χ. ο χάρτης των ειρηνοδικείων και των πρωτοδικείων στην επικράτεια, η… υπόσχεση του απόστολου Ματθαίου –μέρες που είναι…– ότι «μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται» δεν θα πραγματοποιηθεί και θα μείνουμε όλοι… νηστικοί!!!

Καλή Ανάσταση, λοιπόν. Παντοιοτρόπως…