Στην Ευελπίδων αναστενάζουν… (Οι πρόεδροι του «Δικεφάλου»)

Μπορεί πολλοί να υποστηρίζουν ότι η φετινή χρονιά της ΑΕΚ αποτελεί το χειρότερο σενάριο που θα μπορούσε να βιώσει ένας οπαδός της «Ένωσης», αλλά στην πραγματικότητα τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με όσα συνέβησαν πέρυσι που αποδείχτηκαν –τελικά– χαρακτηριστικά ενός αργού θανάτου.

Ούτε η Γ΄ Εθνική και οι δοκιμασίες που εμπεριέχονται σε αυτή με τα γήπεδα-χωράφια της κατηγορίας δεν είναι τόσο επίπονες, όσο η σεζόν 2012-13 που η «Ένωση» πάλευε να παραμείνει στην κατηγορία χωρίς τελικά να τα καταφέρνει. Είναι τέτοιο το DNA που έχει διαμορφώσει η ιστορία αυτής της ομάδας, που δεν της αρμόζει τίποτα λιγότερο πέρα από την κορυφή, και οποιοσδήποτε άλλος στόχος φαντάζει «μαρτύριο».

Αυτό βέβαια ισχύει κυρίως για τους οπαδούς που είναι αυτοί οι οποίοι δικαιούνται να ονειρεύονται το καλύτερο για τη «φανέλα» που υποστηρίζουν, χωρίς να επιβαρύνουν τα ταμεία της. Όταν όμως η συζήτηση αγγίζει διοικήσεις, μεγαλομετόχους και προέδρους, τότε τα… όνειρα έρχονται σε δεύτερη μοίρα, αφού οφείλουν πρώτα από όλα να εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα της εταιρείας –γιατί επί της ουσίας για τέτοιες πρόκειται– και με αυτό το στοιχείο ως γνώμονα να προσπαθούν να επιτύχουν τους στόχους εντός αγωνιστικών χώρων. Σε αντίθετη περίπτωση, τα αποτελέσματα της μεγαλομανίας είναι καταστροφικά.

Σε αυτό το σημείο φαίνεται να «χάθηκαν» και οι διοικήσεις της ΑΕΚ από το 2004 και έπειτα. Ήταν το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς που η ευεργετική διάταξη του «άρθρου 44», και η υπαγωγή της ΑΕΚ σε αυτό, εξασφάλιζε την ύπαρξη της ΠΑΕ που βρισκόταν στο χείλος της χρεοκοπίας, αλλά ταυτόχρονα ξεκίνησε και η κακοδιαχείριση. Παράλληλα, δεν έλειψαν και οι διάφοροι… καλοθελητές που βρήκαν το πρόσφορο έδαφος να βάλουν το χέρι τους στο βάζο με το «μέλι».

Τις συνέπειες όλων αυτών των χρόνιων λαθών τις ζει ο οπαδός της ΑΕΚ, βλέποντας την αγαπημένη του ομάδα να αγωνίζεται στην ερασιτεχνική κατηγορία, βιώνοντας ένα πρωτόγνωρο θέαμα. Έχει ανοίξει όμως και ο «ασκός του Αιόλου» και θα απολογηθούν για τις πράξεις τους όλοι όσοι έφεραν την εταιρεία στην καταστροφή και στον αφανισμό.

Πριν από μία εβδομάδα περίπου, κλήθηκε να απολογηθεί στη Δικαιοσύνη για αυτά τα οικονομικά ζητήματα ένας «θρύλος» της ιστορίας της ΑΕΚ, ο Θωμάς Μαύρος, που το καλοκαίρι του 2012 στην προσπάθειά του να συσπειρώσει τον κόσμο ανέλαβε τιμής ένεκεν περισσότερο παρά τυπικά την προεδρία της ΠΑΕ. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, ο «Θε(ω)μάς» της «κιτρινόμαυρης» εξέδρας δεν αποτέλεσε καν μέλος του «ναυαγίου», αφού δεν είχε ούτε δικαίωμα υπογραφής για οικονομικά ζητήματα, και η κλήση του σημειώθηκε περισσότερο για τυπικούς λόγους. Δεν παύει όμως αυτή η διανυκτέρευσή του στο Αστυνομικό Τμήμα της Γλυφάδας στις 22/1 να αποτελεί μια ακόμα «μαύρη» σελίδα στην ιστορία της «Ένωσης», που μόνο αν τιμωρηθούν οι πραγματικοί υπαίτιοι θα υπάρξει κάθαρση για τα όσα τραγικά έχουν συντελεστεί όλα αυτά τα χρόνια.

Κατά το πρόσφατο παρελθόν, έχουν περάσει το κατώφλι της Ευελπίδων οι Νίκος Θανόπουλος, Ντέμης Νικολαΐδης, Σταύρος Αδαμίδης και Ανδρέας Δημητρέλος. Το ενθαρρυντικό –αν μπορεί κάποιος να το χαρακτηρίσει έτσι– της όλης υπόθεσης είναι ότι οι προαναφερθέντες αποτελούν μόνο μέρος του «παγόβουνου» και σύντομα θα κληθούν να λογοδοτήσουν και άλλοι πρώην διοικούντες που είχαν τα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον δικαίωμα υπογραφής σε οικονομικά έγγραφα της πρώην –πια– ΠΑΕ ΑΕΚ. Θα κληθεί λοιπόν η Δικαιοσύνη να αποφανθεί για το ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να τιμωρηθούν για την περίοδο διοίκησής τους αλλά και ποιοι να πρέπει να απαλλαγούν από τις κατηγορίες που πιθανότατα τους βαραίνουν.

Τι συμβαίνει με το άρθρο 44
Μπορεί λοιπόν με την επικείμενη εκκαθάριση της ΠΑΕ ΑΕΚ η νέα ΑΕΚ της Γ΄ Εθνικής να έχει γλιτώσει από τα χρέη που είχε προς το Δημόσιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά τα χρήματα έχουν γραφτεί στο… χιόνι. Για την ακρίβεια τα λεφτά αυτά που είναι –ακόμα– ρυθμισμένα μέσω του άρθρου 44 βαραίνουν πλέον τα φυσικά πρόσωπα που πέρασαν από τη διοίκηση της «Ένωσης» από 1993 έως και το καλοκαίρι του 2013. Τι έχει απομείνει να αποπληρωθεί για το άρθρο 44; Μόνο δύο δόσεις των 1.235.000 ευρώ. Λέμε «μόνο», καθώς το 2004 όταν η ΠΑΕ κατάφερε να ενταχθεί σε αυτή τη διάταξη η ρύθμιση που είχε επιτύχει αφορούσε 7 ισόποσες δόσεις του παραπάνω ποσού (1,235 εκατ. ευρώ) αλλά και 3 δόσεις των 500.000 ευρώ. Συμπερασματικά, το ποσό που οφείλει ακόμα η ΠΑΕ ΑΕΚ είναι 2.470.000 ευρώ.

Κάποιος θα υποστήριζε ότι προκειμένου να μην μπλέξουν με τη Δικαιοσύνη όλοι οι «μεγαλοπαράγοντες» που πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια από την ΠΑΕ, θα κατάφερναν να συγκεντρώσουν το εν λόγω ποσό το οποίο δεν είναι δα και τεράστιο για τις οικονομικές τους δυνατότητες. Ωστόσο, κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα δεν φαντάζει καθόλου σίγουρο, καθώς, σύμφωνα με πληροφορίες της «Α», το μόνο που έχει επιτευχθεί είναι να «μαζευτεί» μέσω προφορικών δεσμεύσεων περί το 1 εκατ. ευρώ. Συγκεκριμένα, ο Δημήτρης Μελισσανίδης έχει προσφερθεί να συνεισφέρει με 500.000 ευρώ, ο Πέτρος Στάθης με 300.000 ευρώ και ο Νίκος Θανόπουλος με 200.000 ευρώ. Σημείο-κλειδί στην υπόθεση είναι το πότε θα ολοκληρωθεί η εκκαθάριση της ΠΑΕ. Σε περίπτωση που δημοσιευθεί και άρα θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία, τότε δεν θα γίνεται να πληρωθούν οι εναπομείνασες δόσεις, άρα τα φυσικά πρόσωπα αντί για 2,5 εκατ. ευρώ θα έχουν να αντιμετωπίσουν ένα χρέος ύψους 209.000.000 ευρώ, καθώς θα έχει εκπέσει η ρύθμιση του άρθρου 44.

Ηχούν «καμπάνες»

Όπως αναφέραμε και στην αρχή του ρεπορτάζ, η πόρτα της Δικαιοσύνης αναφορικά με τα όσα έγιναν στην ΑΕΚ έχει ανοίξει και δεν θα κλείσει μέχρι να περάσουν απ’ αυτή για να δώσουν εξηγήσεις όλοι οι διωκόμενοι. Το ότι έχουν κληθεί πρώην πρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι να απολογηθούν δεν σημαίνει απαραίτητα ότι όλοι είναι και ένοχοι. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από αυτό του Θωμά Μαύρου δεν υπάρχει, καθώς για διάστημα παραμονής 2 μηνών στον προεδρικό θώκο, χωρίς να έχει υπογράψει κάποιο οικονομικό έγγραφο, κρατήθηκε για μία ημέρα στο Αστυνομικό Τμήμα.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, αυτοί που θα διωχθούν ή έχουν ήδη διωχθεί για πλημμελήματα είναι οι Γιάννης Καρράς (1993-94), Δημήτρης Μελισσανίδης (1994-95, 1998-99), Λάκης Νικολάου (1997-98), Κορνίλιους Σιρχάουζ (2000-01), Πέτρος Στάθης (2001), Ντέμης Νικολαΐδης (2004-2008), Νίκος Θανόπουλος (2009-2010), Σταύρος Αδαμίδης (2010-2012), Ανδρέας Δημητρέλος (2012-13), αλλά και οι πρώην διευθύνοντες σύμβουλοι Πατρίκ Κομνηνός, Γιώργος Λεοντσινίδης, Γιώργος Ρόκκας.
Αντίθετα, καμία δίωξη δεν θα υπάρξει για να τον Γιώργο Κιντή που ήταν πρόεδρος για 40 ημέρες (1/12/2008-23/01/2009), αλλά ούτε για τον Αλέξη Κούγια που διετέλεσε πρόεδρος μόλις για 15 ημέρες.

Για κακουργήματα οι Νίκος Στράτος, Δημητρέλος, Αδαμίδης και Θωμάς Μαύρος

Σε αυτή την παρέλαση ονομάτων, στην πιο δύσκολη θέση βρίσκονται οι Ανδρέας Δημητρέλος, Σταύρος Αδαμίδης, Νίκος Στράτος αλλά και ο Θωμάς Μαύρος. Ειδικά σε ό,τι αφορά τον Σταύρο Αδαμίδη, να θυμίσουμε ότι στις 11 Απριλίου του 2013 ασκήθηκε ποινική δίωξη για χρέη της ΠΑΕ αλλά και για κακουργηματικές πράξεις που είναι η μη καταβολή ΦΠΑ, ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το ΙΚΑ και μη καταβολή παρακρατηθέντων φόρων από πριμ και μεταγραφές, συνολικού ύψους 4,5 εκατ. ευρώ. Από την άλλη μεριά, ο Ανδρέας Δημητρέλος είχε συλληφθεί στις 21/3/2013. «Συνελήφθη, σήμερα (21/3/2013) το πρωί, 54χρονος ημεδαπός, ως διευθύνων σύμβουλος ανώνυμης εταιρείας, για μη καταβολή χρεών προς το Δημόσιο συνολικού ύψους 170.865.122,00 ευρώ», ήταν η χαρακτηριστική ανακοίνωση της Αστυνομίας.

Την επόμενη ημέρα ακριβώς (22/3/2013), ο Ανδρέας Δημητρέλος απολογήθηκε στον ειδικό ανακριτή και αφού εξήγησε ότι προφανώς αυτό το ποσό δεν το προκάλεσε αυτός αφέθηκε ελεύθερος. Στην ανακοίνωση γινόταν λόγος για 170 εκατ. ευρώ, καθώς η ΑΕΚ δεν είχε πληρώσει το δόση του άρθρου 44 και υπολογίστηκε το ποσό προ ρύθμισης. Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι, εκείνες τις ημέρες, μόνο ο Ντέμης Νικολαΐδης είχε επικοινωνήσει με τον τότε πρόεδρο της ΠΑΕ και του είχε εκφράσει τη στήριξή του για τις δύσκολες ώρες που περνούσε. Οι υπόλοιποι (α)μέτοχοι –πιστοί στη συνήθειά τους που είχε ως αποτέλεσμα την ΑΕΚ του σήμερα– έλαμψαν διά της απουσίας τους.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, ο κλοιός γύρω από όσους διετέλεσαν επιτελικά διοικητικά στελέχη της ΠΑΕ έχει στενέψει επικίνδυνα, σε μια εποχή που η Δικαιοσύνη εξαντλεί την αυστηρότητά της και δεν δείχνει καμία πρόθεση να κάνει τα «στραβά» μάτια.