Στο περιθώριο με συντριβή ο ΓΑΠ

Οι εσωκομματικές εκλογές στο ΚΙΝΑΛ ολοκληρώθηκαν και αυτή την εποχή αναμένοντας τις κινήσεις του νέου αρχηγού τα διάφορα στρατόπεδα κάνουν ταμείο. Σε ένα πράγμα όλοι μα όλοι συμφωνούν: Ότι το λεγόμενο «παπανδρεϊκό» στρατόπεδο βρίσκεται στη γωνία και πολύ δύσκολα θα μπορέσει να σηκώσει κεφάλι μετά τη συντριπτική ήττα του Γιώργου Παπανδρέου.

Του Μιχάλη Κωτσάκου

Οπότε, το ερώτημα όλων είναι για ποιο λόγο ο Γιώργος Παπανδρέου μπήκε σαν χαμένος χαρτοπαίκτης (ένεκα των ημερών), πόνταρε τα πάντα σε μια ζαριά και εν τέλει τελείωσε από το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του; Σε αυτό το ερώτημα ουδείς μπορεί να δώσει μία σαφή απάντηση. Ούτε κι αυτοί που πίεζαν αφόρητα τον πρώην πρωθυπουργό και τελικά τον έπεισαν να θέσει υποψηφιότητα.

Η συντριπτική ήττα από τον Νίκο Ανδρουλάκη επί της ουσίας βγάζει εκτός παιχνιδιού τον ίδιο τον Γιώργο Παπανδρέου. Κανείς μα κανείς δεν τον αντιμετωπίζει πλέον ως ένα πρόσωπο με εξέχουσα βαρύτητα στον ΠΑΣΟΚικό μικρόκοσμο. Τουναντίον, όλοι μα όλοι τον κατατάσσουν ως ένα αποτυχημένο διεκδικητή της εξουσίας, ο οποίος πλέον με κομμένα τα φτερά δεν έχει περιθώρια για ελιγμούς και κινήσεις, ούτε ως ένας υπολογίσιμος δελφίνος. Το 2017 ο Νίκος Ανδρουλάκης ηττήθηκε από την αείμνηστη Φώφη Γεννηματά με σκορ 56,5%-43,5%. Όμως, το ποσοστό που έλαβε, αλλά και το νεαρό της ηλικίας του επέτρεψε να περιμένει τη δεύτερη ευκαιρία. Ο Παπανδρέου στα 70 του και με ένα σκορ 32%-68% αποτελεί πλέον το χθες. Και δεν τον έστειλε στη συνταξιοδότηση κάποιο κομματικό στέλεχος, αλλά η βάση του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό το συντριπτικό ποσοστό δεν του επιτρέπει προς ώρας, τόσο τον ίδιο, όσο και στους λοιπούς «παπανδρεϊκούς» να επιδοθούν στο σπορ του αντάρτικου. Ακόμη και εάν αποφασίσουν όλοι οι ακόλουθοι του Γιώργου Παπανδρέου να επιδοθούν σε μία λευκή απεργία, ή να πετροβολούν τη νέα ηγεσία είναι αμφίβολο πλέον εάν τους ακολουθήσουν άλλοι. Ή, το κυριότερο, εάν δώσει κάποιος την πρέπουσα σημασία σε μία τέτοια κίνηση. Αυτή την εποχή συζητείται ότι προωθούν τον νυν γραμματέα του ΚΙΝΑΛ, Μανώλη Χριστοδουλάκη, να ηγηθεί του «παπανδρεϊκού» στρατοπέδου και να αποτελέσει έναν υπολογίσιμο πόλο εντός του κόμματος. Όμως για ποιον λόγο ο φέρελπις νεαρός (ανακάλυψη της Φώφης Γεννηματά) να αποδεχθεί να στηριχθεί σε πρόσωπα που πλέον είναι έτοιμοι για συνταξιοδότηση, όπως ο Ρέππας, ο Καρχιμάκης και οι λοιποί φανατικοί υποστηρικτές του ΓΑΠ; Τι έχει να κερδίσει, όταν η νέα ηγεσία κινείται με τους σαραντάρηδες για να διοικήσει το κόμμα; Πολύ λογικά ο κ. Χριστοδουλάκης, εάν αποφασίσει να αναλάβει τον ρόλο του δελφίνου, θα απευθυνθεί στη δική του γενιά, τους 30ρηδες, με στόχο να αποτελέσει το νέο αίμα και να περιμένει.

 Έχασε την ευκαιρία

Η αλήθεια είναι ότι η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου ήταν αυτή που άναψε τη σπίθα και υπήρξε η αθρόα προσέλευση των ψηφοφόρων και την πρώτη Κυριακή και τη δεύτερη. Και η συνεισφορά τού πρώην πρωθυπουργού δεν ήταν μόνο οι 75.000 ψηφοφόροι την πρώτη Κυριακή που τον ψήφισαν με φανατισμό. Ήταν και άλλες 50.000 (σύμφωνα με υπολογισμούς της Χαριλάου Τρικούπη) που αποφάσισαν τις τελευταίες ημέρες να προσέλθουν στις κάλπες για να τον μαυρίσουν.

Αυτό το αντιλαμβανόσουν εάν έκανες μία βόλτα έξω από τα εκλογικά τμήματα όλης της επικράτειας. Οι ίδιες συζητήσεις παντού. Οι φανατικοί «παπανδρεϊκοί» τόνιζαν με έμφαση ότι το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει στην οικογένεια και στο ιστορικό όνομα. Από την άλλη οι «αντι-παπανδρεϊκοί» θυμόνταν ότι ο ΓΑΠ διέσπασε το ΠΑΣΟΚ με την ίδρυση του ΚΙΔΗΣΟ, ότι τους έκοψε μισθούς και συντάξεις με το πρώτο μνημόνιο, ενώ από πολλούς άκουγες «αυτός την κοπάνησε από πρωθυπουργός και μας άφησε μόνους μας να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα».

Ακόμη και οι πολιτικοί του αντίπαλοι προσπαθούν να κατανοήσουν την απόφασή του να κατέλθει υποψήφιος. Και φέρνουν ως παράδειγμα τον Κώστα Καραμανλή. Είναι χαρακτηριστικό ότι την ημέρα που ο Παπανδρέου δεχόταν την πιο σκληρή ήττα της πολιτικής του καριέρας και αναγκαζόταν να κάνει την καρδιά του πέτρα χορεύοντας το «Συννεφιασμένη Κυριακή», ο μεγάλος του αντίπαλος, ο Κώστας Καραμανλής, απολάμβανε τη φύση της Αρκαδίας παρέα με φίλους.

Εντάξει έψαχνε και ψάχνει τη δικαίωσή του, διότι κατηγορήθηκε και για πράγματα που δεν ευθύνεται, όπως επίσης δεν του αναγνωρίστηκαν κάποιες σημαντικές μεταρρυθμίσεις πάνω στις οποίες πάτησαν και οι επόμενες κυβερνήσεις. Όμως από το να μπεις στην ίδια κούρσα με υπουργούς σου μοιάζει με τρέλα. Θα μπορούσε μετά την ασθένεια της Γεννηματά και ιδιαίτερα μετά τον θάνατό της, να αναλάβει πρωτοβουλίες, να καλέσει όλους τους υποψήφιους σε μια σύσκεψη για να κατοχυρώσει την ενότητα και δίχως να εμπλακεί στην προεκλογική κούρσα να είχε θέσει υπό κηδεμονία τον νέο αρχηγό. Όλοι μα όλοι θα τον θεωρούσαν ως τον πρόεδρο χρυσή εφεδρεία εάν υπήρχε μία στραβή.

Τώρα όχι μόνο γνώρισε μία υποτιμητική ήττα, αλλά διαβάζει παντού ότι θα διασπάσει εκ νέου το κόμμα. Βέβαια, κάποιες από τις παλιές καραβάνες της Χαριλάου Τρικούπη, που τον γνωρίζουν επί δεκαετίες, δεν δείχνουν να ανησυχούν: «Ο Γιώργος έχει τους συνεργάτες του, έχει το γραφείο του στη Βουλή, έχει τα προνόμια του πρώην πρωθυπουργού, έχει την ιδιότητα του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, είναι μία χαρά. Διαθέτει ή και εφευρίσκει αρκετά πεδία δράσης και παρεμβάσεων και πολλές δραστηριότητες στην Ελλάδα και, κυρίως, στο εξωτερικό. Αυτή την ώρα δεν τον απασχολεί να προκαλέσει προσκόμματα στον Ανδρουλάκη, ούτε να θέσει όρους στη νέα ηγεσία. Αναγνωρίζει την ισχυρή και καθαρή εντολή, που έλαβε ο νέος αρχηγός να εφαρμόσει την πολιτική του και να κάνει τις επιλογές του».
Υπό κανονικές συνθήκες και εφόσον δεν επηρεαστεί από τους λεγόμενους σκληρούς «παπανδρεϊκούς», ο πρώην πρωθυπουργός θα εξετάσει αρκετά αργότερα τη δική του πορεία. Και αυτή θα εξαρτηθεί εν πολλοίς και με την απόφαση του Νίκου Ανδρουλάκη για το πότε θα παραιτηθεί από την Ευρωβουλή. Θα παραμείνει μέχρι να προκηρυχθούν εθνικές εκλογές, ή θα το κάνει νωρίτερα; Κι αυτό διότι εάν παραιτηθεί από την Ευρωβουλή ο Ανδρουλάκης τη θέση του καταλαμβάνει ο πρώτος επιλαχών που είναι ο Νίκος Παπανδρέου, αδερφός του πρώην πρωθυπουργού.

Μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου φαίνεται ότι οδηγούνται σε αποστρατεία και στελέχη της παλιάς φρουράς, που ήταν δίπλα του στη μάχη του 2007, κόντρα στον Ευάγγελο Βενιζέλο. Όλοι αυτοί επιστρατεύθηκαν και τώρα, αλλά ως φαίνεται δεν μπορούν να πείσουν κανέναν πέραν της οικογένειάς τους. Και μαζί τους κλείνει ο κύκλος του Γιώργου Παπανδρέου και του «παπανδρεϊσμού», όπως τον εξέφραζε ο πρώην πρωθυπουργός.