Βασίλης Μπαμπανιάρης: «Τα τρένα που δεν έφυγαν ποτέ από το σταθμό»

Ένας αφύλακτος σταθμός τρένων με εγκαταλελειμμένα βαγόνια και χιλιάδες βολτ έτοιμα να κεραυνοβολήσουν αθώα παιδιά που έχουν άγνοια κινδύνου, έγινε η αφορμή γι’ αυτό το τραγούδι… 

Στον Εμπορικό Σταθμό Διαλογής Μεζούρλου στη Λάρισα, ο Κωνσταντίνος έχασε τη ζωή του σε ηλικία 15 ετών πριν από τρία χρόνια. Ένα χαρούμενο παιδί, που ονειρευόταν, γελούσε, έπαιζε κιθάρα και έγραφε στίχους.

Στον συγκεκριμένο σταθμό εξακολουθούν καθημερινά να εισέρχονται παιδιά που βρίσκονται εκτεθειμένα στον κίνδυνο της ηλεκτροπληξίας, αφού δεν υπάρχει καμία σήμανση ασφαλείας παρά μόνο μια τυπική περίφραξη στον χώρο, με αποτέλεσμα πριν από λίγες ημέρες ένα ακόμη 18χρονο κορίτσι να χτυπηθεί από 25.000 βολτ με ποσοστό εγκαυμάτων 70%, ενώ το ίδιο είχε συμβεί το 2010 σε ένα αγόρι 12 ετών.

Όλα αυτά τα χρόνια, οι γονείς προσπαθούν μάταια να πείσουν τους αρμόδιους να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να αποτραπούν παρόμοια τραγικά περιστατικά στο μέλλον. Το τραγούδι αυτό (σε στίχους του Κωνσταντίνου για το κορίτσι που είχε ερωτευτεί) είναι μια ακόμη προσπάθεια να ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιοι φορείς.

Τα τρένα που δεν έφυγαν ποτέ από το σταθμό είναι ένα τραγούδι αφιερωμένο σε αυτά τα παιδιά. Και ο Βασίλης Μπαμπανιάρης μας μιλάει για τα τραγούδια του γι’ αυτά τα παιδιά, με μια ευαισθησία που συγκλονίζει, όπως συγκλονίζει και η ιστορία που τον ενέπνευσε…

Ιχνηλατώντας… με την Καίτη Νικολοπούλου

⇒ Πείτε μας λίγα λόγια για το album που κυκλοφορήσατε πριν από λίγο καιρό.

«“Η γέφυρα είναι το τρίτο μου προσωπικό album και μέσα από τα οχτώ κομμάτια που περιέχει προσπάθησα να συνδέσω όλα εκείνα τα ετερόκλητα μουσικά ακούσματα που είχα από παιδί. Έχοντας λοιπόν χρησιμοποιήσει συνδυασμούς μουσικών οργάνων, όπως ηλεκτρικές κιθάρες με μαντολίνα και βιολί με ιρλανδικό μπουζούκι, πιστεύω ότι έχω παραμείνει πιστός στη θεωρία μου, ότι η μουσική δεν χωράει σε στεγανά και ταμπέλες».

⇒ Τα τραγούδια σας είναι πολύ εκφραστικά. Ποια είναι τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε μέσα από αυτά;

«Στα κοινωνικοπολιτικά τραγούδια που γράφω θέλω να περάσω το μήνυμα της αφύπνισης. Να μη δεχόμαστε τα πράγματα όπως έρχονται, να διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν. Να κυνηγάμε τα όνειρά μας με οποιοδήποτε κόστος. Στα ερωτικά μου τραγούδια το μήνυμα που στέλνω είναι να μην ξεχάσουμε πώς είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι, πώς είναι όταν πληγώνεσαι. Όταν νιώθεις, ακόμα και τον πόνο, αυτό σημαίνει ότι είσαι ζωντανός. Και αυτό είναι το πιο σημαντικά απ’ όλα. Να νιώθεις λοιπόν, να διεκδικείς, να αγαπάς και να ονειρεύεσαι».

⇒ Στο νέο σας album υπάρχει ένα τραγούδι που είναι εμπνευσμένο από μια τραγική ιστορία.

«Το τραγούδι με τίτλο “Τα τρένα που δεν έφυγαν ποτέ απ’ το σταθμό” δημιουργήθηκε με αφορμή ένα τραγικό γεγονός που συνέβη πριν από τέσσερα χρόνια στον Σταθμό Διαλογής Εμπορικών Τρένων στην περιοχή Μεζούρλο της Λάρισας. Εκεί ο δεκαπεντάχρονος ανιψιός μου Κωνσταντίνος κεραυνοβολήθηκε από 25.000 volt και κατέληξε λίγες ημέρες αργότερα. Σε διάστημα 11 ετών άλλα δύο παιδιά έχουν πάθει ηλεκτροπληξία στο ίδιο σημείο, με το πιο πρόσφατο περιστατικό τον Δεκέμβρη που μας πέρασε. Τα μέτρα προστασίας στον συγκεκριμένο χώρο είναι ελλιπή, ενώ το βασικό αίτημα των οικογενειών αυτών των παιδιών και των κατοίκων της περιοχής είναι η απομάκρυνση των δεκάδων βαγονιών που έχουν αφεθεί εκεί, κάνοντας τον χώρο να μοιάζει με νεκροταφείο τρένων και αναπόφευκτα πόλο έλξης των παιδιών. Το τραγούδι λοιπόν αυτό (σε στίχους του Κωνσταντίνου για το κορίτσι που είχε ερωτευτεί) είναι μια ακόμη προσπάθεια να ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιοι φορείς».

⇒ Μεγαλώσατε με Χατζιδάκι, Presley και Pink Floyd. Αν ήσασταν ένας έφηβος στη σημερινή εποχή, ποιες θα ήταν οι μουσικές σας επιρροές;

«Είμαι σίγουρος ότι τα ακούσματά μου θα ήταν ξανά τα ίδια. Ό,τι θεωρείται κλασικό, έχει μέσα του μια αλήθεια που το κρατάει πάντα επίκαιρο και φρέσκο. Pink Floyd, Doors, Beatles, Rolling Stones, Springsteen, Presley, Dylan, Χατζιδάκις, Λοΐζος, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος Τσιτσάνης και άλλοι πολλοί “μύθοι”. Το μέλλον ορίζεται πάντα από το φωτεινό παρελθόν».