Και τώρα αγαπημένη μου Εθνική, τι;

Τελικά το μπάσκετ έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Πιο αθλητικό, πιο γρήγορο, πιο έξυπνο. Επιστρέψαμε στα παλιά,  τότε που η πιο δυνατή ομάδα είχε τον πρώτο λόγο. Για κάποια χρόνια επικράτησε το μπάσκετ της τακτικής, των συστημάτων, των προπονητικών τεχνασμάτων. Γι’ αυτό και το ευρωπαϊκό μπάσκετ προσπέρασε το αμερικανικό και προς στιγμήν έδειξε πως θα βαδίζει για πολλά χρόνια στο ίδιο επίπεδο. Φαίνεται, όμως, πως επιστρέψαμε στα παλιά.

Δεν έχασε η Εθνική μας ομάδα από την Ισπανία. Έχασε το ευρωπαϊκό μπάσκετ από το αμερικάνικο. Ο Γκασόλ, ο Μίροτις, ο Καλάθης, ο Κουφός, ο Αντεντοκούμπο, με λίγα ή πολλά χρόνια στον κόσμο του ΝΒΑ, των συνεχόμενων 48λεπτων παιχνιδιών, της υψηλής δράσης και αδρεναλίνης, νίκησαν τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη, τον Μπουρούση που φάνηκαν κατάκοποι στο πιο κρίσιμο ματς… Προφανώς και υπάρχουν εξαιρέσεις (βλέπε Γιουλ), αλλά σαν να μην είναι τυχαία κάποια πράγματα…

Σαν φίλαθλοι της Εθνικής ομάδας δεν το είχαμε συνηθίσει αυτό. Να βλέπουμε τα… αμερικανάκια να έρχονται να μας παίρνουν από το χέρι. Αλλά έτσι είναι. Τελικά θέλει ενέργεια το σύγχρονο μπάσκετ και φυσικά να μπορείς να «διαβάζεις» ως προπονητής το παιχνίδι. Και εμείς κόντρα στην Ισπανία δεν είχαμε τίποτα από τα δύο. Ο Κατσικάρης δεν κατάφερε να σκεφτεί τρόπο να απεγκλωβίσει τον Σπανούλη κι αν δεν είχε τον Αντεντοκούμπο η διαφορά θα ήταν μεγαλύτερη. Δεν κατάφερε ούτε να διατηρήσει το μομέντουμ της ομάδας-όταν το απέκτησε- με τις άστοχες αλλαγές του. Και τελικά, θα βρεθεί κατηγορούμενος και για το ροτέισον και για την τελική επιλογή δωδεκάδας και για την έλλειψη βαριάς προσωπικότητας από τον πάγκο σε ένα ακόμη κρίσιμο νοκ άουτ παιχνίδι, μετά το περσινό με τη Σερβία.

Πώς να κατηγορήσεις τους παίκτες; Είναι οι τελευταίοι που φταίνε. Αλλά πρέπει κάποιοι να μετρήσουν τις δυνάμεις τους. Να παίζουν μόνο αν είναι να φεύγουν από το παρκέ όπως έφυγε ο Γκασόλ, με χέρια που έτρεμαν, δίχως σάλιο να καταπιεί. Το Βέλγιο και την Ολλανδία τους νικάει και ο πάγκος. Ίσως ήρθε η ώρα για τον Σπανούλη, τον Ζήση, τον Μπουρούση, τον Καϊμακόγλου να πουν αντίο. Όχι επειδή δεν αξίζουν να πάνε στους Ολυμπιακούς. Το αξίζουν. Αλλά αν γνωρίζουν βαθιά μέσα τους ότι στον κρίσιμο αγώνα στους «8» των Ολυμπιακών Αγώνων θα είναι κουρασμένοι και δίχως ενέργεια, να το ξέρουμε από τώρα. Να παίξουν οι μικροί σε όλο το τουρνουά να πάρουν εμπειρίες.

Βέβαια, ξαναλέμε, αυτή η φουρνιά αξίζει και να προσπαθήσει να προκριθεί στο Ρίο μέσω του προ-Ολυμπιακού τουρνουά, αλλά και να αγωνιστεί σε αυτούς τους αγώνες. Προφανώς, λοιπόν, και δεν μπορούμε να κάνουμε κάποια υπόδειξη, απλά δικαιούμαστε και εμείς γνώμη και άποψη. Ο δε Φώτης Κατσικάρης ίσως πάρει κι αυτός το μάθημά του από τα δύο συνεχόμενα τουρνουά στα οποία είχε καλή ομάδα, αλλά απέτυχε στο στόχο. Αν μείνει στην Εθνική ας γίνει πιο σοφός εκλέκτορας και πιο τολμηρός κόουτς.

Η ΕΟΚ, τέλος, πρέπει να στηρίξει τη νέα φουρνιά. Το πώς να το βρουν οι ίδιοι που τη διοικούν. Το ελληνικό μπασκετικό ταλέντο υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα. Αλλά πρέπει να πάει μπροστά και η παιδεία του αθλήματος. Και να μάθουμε να εκτελούμε βολές…