ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ: Σιωπηλός πρώην με… λαλίστατο περιβάλλον
Όταν ο Κώστας Καραμανλής ανακοίνωνε στις 2 Σεπτεμβρίου του 2009 πρόωρες εκλογές, όλοι γνώριζαν –και όσοι δεν γνώριζαν το κατάλαβαν– ότι πήγαινε σε μια μάχη χωρίς την παραμικρή ελπίδα να νικήσει.
Το μέλλον του ήταν προδιαγεγραμμένο προκειμένου να ηττηθεί και να παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματος. Ένα μέλλον σκηνοθετημένο από ξένες δυνάμεις και το σενάριο γραμμένο από τον ίδιο…
Έκτοτε έχουν περάσει 7 χρόνια και η μοναδική δημόσια παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού ήταν λίγες ημέρες πριν από το δημοψήφισμα, τονίζοντας την ανάγκη να παραμείνει η χώρα στους ευρωπαϊκούς της προσανατολισμούς.
Καμία άλλη δημόσια παρέμβαση. Καμία ομιλία στη Βουλή, καμία δήλωση. Μόνο διάσπαρτες κάτι «γραπτές» απόψεις και μία όλη κι όλη συνάντηση επικαιρότητας, στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» λίγο πριν από τις κάλπες του 2012, που συνομιλώντας με δημοσιογράφους μάς εξήγησε τους λόγους που έπρεπε να κερδίσει τότε τις εκλογές η Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά.
Το γραφείο του είναι πάντα ανοιχτό σε φίλους και παλιούς συνεργάτες και οι τοποθετήσεις του στα πολιτικά δρώμενα μάλλον σπάνιες. Πάντα ήταν φειδωλός ακόμα και ως πρωθυπουργός, αλλά από την αποκαθήλωσή του και μετά μάλλον το παρατράβηξε.
Πιο παλιά, ένας από τους πλέον στενούς του συνεργάτες, έλεγε με σιγουριά ότι ο Καραμανλής δεν θα είναι στην επόμενη Βουλή. Και το εξηγούσε λέγοντας ότι «ένας ηγέτης όπως ο Καραμανλής δεν μπορεί να είναι θεατής και να χειροκροτεί τον επόμενο». Έκτοτε υπήρξε και μεθεπόμενος και παρα-μεθεπόμενος (sic) και ο ανιψιός του εθνάρχη είναι ακόμα εκεί στα ορεινά της ολομέλειας και χειροκροτεί ή αποδοκιμάζει κρατώντας τα χέρια του πάνω στο έδρανο.
«Δεν ήρθε η ώρα να μιλήσω»…
Αυτή τη φράση ο Καραμανλής την είχε πει σε στενό του συνεργάτη, όταν αυτός τον πίεζε να βγει δημόσια και να απαντήσει στον Γιάννη Στουρνάρα και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, οι οποίοι έριχναν στις κυβερνήσεις του όλα τα δεινά των μνημονίων.
Σε κάθε περίπτωση αυτή η τακτική του σιωπηλού πρώην με τους λαλίστατους κύκλους, ρόμβους, τετράγωνα ή ό,τι άλλο που μιλούν –ή φέρονται να μιλούν– αντ’ αυτού δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο.
Όπως προαναφέρθηκε, στις κυβερνήσεις Καραμανλή έχει χρεωθεί ο Αρμαγεδδώνας της κρίσης. Ακόμη και ο Γιώργος Παπανδρέου τού «λεφτά υπάρχουν» και του Καστελόριζου προσπαθεί να κρύψει τις ευθύνες του πίσω από τη διακυβέρνηση Καραμανλή.
Και από την πλατεία Μαβίλη δεν ακούγεται κιχ, παρά μόνο η υπερασπιστική επωδός ότι όσοι θέλουν ας διαβάσουν το βιβλίο του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιάννη Παπαθανασίου, «Με τη γλώσσα των αριθμών», που αναφέρεται στην οικονομική διακυβέρνηση του τόπου από τη Νέα Δημοκρατία της επίμαχης περιόδου.
Το αστείο είναι ότι απρόσμενα σύμφωνος με αυτή την υπερασπιστική οδό είναι και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, που ως πρόεδρος της κυβέρνησης πλέον αναζητά τις ευθύνες της δημοσιονομικής εκτροπής και των συνεπειών σχεδόν αποκλειστικά στη διετία της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου ωσάν ο κόσμος να… γεννήθηκε τότε.
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο πονεμένο θέμα για τον Κ. Καραμανλή, στον οποίο χρεώνεται υπέρμετρη πολιτική συμπάθεια για τον Αλ. Τσίπρα, προκαλώντας μπελάδες στον πρώην πρωθυπουργό. Ούτε αυτό όμως βγήκε να το αντικρούσει, αφήνοντάς το να αιωρείται.
Η «επανεμφάνιση» του Ρουσόπουλου
Πιθανόν κάποιοι να πουν ότι ο ένας πρώην πρωθυπουργός δεν είναι σχολιογράφος, ούτε μπορεί να βγαίνει να απαντά καθημερινά στα όσα ακούγονται για το πρόσωπό του. Αυτό, άλλωστε, υποστήριξε προ ημερών (τυχαίο άραγε;) ο άνθρωπος που υπήρξε κάτι παραπάνω από το δεξί χέρι του Καραμανλή: ο Θόδωρος Ρουσόπουλος.
Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του αναφέρθηκε στις «εξαφανίσεις» Καραμανλή:
«Στις κρίσιμες στιγμές, και τονίζω το δημοψήφισμα πέρυσι, ο Καραμανλής πήρε σαφέστατη θέση. Ένας πρωθυπουργός, ένας αρχηγός, ένας ηγέτης ο οποίος έμεινε πολλά χρόνια στην πολιτική σκηνή του τόπου δεν χρειάζεται να μιλάει κάθε μέρα. Μπορεί σε κρίσιμα σημεία να τοποθετείται, και αυτά να είναι ικανά για να δώσουν το στίγμα. Έχει να κάνει κυρίως με το τι προσωπικά θα ήθελε ο ίδιος».
Όμως γιατί το αναφέρει ως επιχείρημα ο κ. Ρουσόπουλος; Υπήρχε ποτέ περίπτωση ο πρώην πρόεδρος της Ν.Δ. και πρώην πρωθυπουργός να τοποθετηθεί διαφορετικά, δηλαδή ως συμπαραστάτης του ΣΥΡΙΖΑ;
Ήταν όντως κρίσιμη στιγμή το δημοψήφισμα. Μήπως όμως δεν ήταν κρίσιμη στιγμή το πρώτο μνημόνιο; Το δεύτερο; Το τρίτο; Μήπως δεν ήταν κρίσιμη στιγμή για τη Νέα Δημοκρατία όταν λίγα 24ωρα πριν βρεθούν μπροστά στις κομματικές κάλπες χιλιάδες των ψηφοφόρων του κόμματος «έπεσε» το σύστημα και γέλαγε και το παρδαλό κατσίκι;
Γιατί έπρεπε όλες τις απαντήσεις να τις μαθαίνουμε από «εκπροσώπους» και όχι από τον ίδιο; Ή τουλάχιστον γιατί δεν βγήκε ποτέ να πει ότι ουδείς δικαιούται να μιλά εξ ονόματός του και ότι προτιμά –δικαίωμά του είναι εν τέλει– τη σιωπή;
Ακόμη όμως και το ότι ο Ρουσόπουλος μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει την «εξαφάνιση» του Κ. Καραμανλή σημαίνει ότι και ο ίδιος αντιλαμβάνεται ότι η σιωπηλή στάση του πρώην πρωθυπουργού προβληματίζει, αλλιώς δεν θα αναφερόταν στο θέμα. Τόσο απλά…
Τσακώνονται οι «εκπρόσωποι»
Το πιο τραγελαφικό όμως της ιστορίας είναι ότι οι άτυποι αυτοί εκπρόσωποι τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος εκπροσωπεί πιο επάξια τον πρώην πρωθυπουργό και αρχηγό της Ν.Δ.
Δεν είναι λίγες οι φορές που οι πολιτικοί συντάκτες διαβάζουμε μια «είδηση» που αφορά στον Κ. Καραμανλή και ψάχνουμε να δούμε αν ισχύει ή όχι. Αναγκαστικά καταλήγουμε σε συγκεκριμένους ανθρώπους που διατείνονται ότι είναι καθημερινοί συνομιλητές του.
Όταν, λοιπόν, οι απόψεις τους είναι αντικρουόμενες, τότε αρχίζει ο τραγέλαφος. Ανάλογα με ποιον έχει μιλήσει ο κάθε δημοσιογράφος βγάζει και διαφορετικό θέμα, με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα όλοι να ψάχνονται, και πολύ περισσότερο ο ίδιος ο Καραμανλής που εξακολουθεί να κρατά το στόμα του ερμητικά κλειστό…
Άλλωστε, λάτρης και ο ίδιος του Τόλη Βοσκόπουλου, έχει αρκετές φορές σιγοτραγουδήσει τους στίχους γνωστού ακούσματος: «Κανείς δεν ξέρει τι να πει, τα λέει όλα η σιωπή…»