Το τυχερό déjà vu μιας καταστροφής

Είναι αλήθεια ότι στα 5 χρόνια των μνημονίων δεν συρρικνώθηκαν μόνο τα εισοδήματα των πολιτών και το ΑΕΠ. Συρρικνώθηκε και ο πολιτικός χρόνος καθώς οι εξελίξεις μοιάζουν να τρέχουν με ασύλληπτους ρυθμούς.

Η τελευταία εβδομάδα είναι τρανή απόδειξη της παραπάνω διαπίστωσης: το προηγούμενο Σάββατο ξυπνήσαμε με δημοψήφισμα, η Δευτέρα μάς ξημέρωσε με κλειστές τράπεζες και αύριο Κυριακή πάμε να ψηφίσουμε ερωτώμενοι για μία πρόταση η οποία δεν υπάρχει στο τραπέζι.

Οι ερασιτεχνικοί χειρισμοί της κυβέρνησης Τσίπρα είναι δεδομένοι. Πριν, ωστόσο, ρίξουμε το εύλογο πολιτικό ανάθεμα στην ανειδίκευτη ομάδα του Μαξίμου, αξίζει να σταθούμε στην τραγική πραγματικότητα που βίωσε η ελληνική κοινωνία την εβδομάδα που πέρασε.

Δεν είναι τόσο οι ουρές και η φοβική επιδρομή σε ΑΤΜ και σουπερ μάρκετ. Είναι πρωτίστως το αδιέξοδο στο οποίο οδήγησε η απόφαση της «πρώτης φοράς Αριστερά» κυβέρνησης προκειμένου να αποδράσει από τις ευθύνες της για την καταβαράθρωση των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους-πιστωτές.

Η πολιτική αποκοτιά του Αλέξη Τσίπρα με το δημοψήφισμα δεν πέτυχε να τρομοκρατήσει –όπως νόμιζε– τους συνομιλητές του. Αντίθετα έστειλε τον λογαριασμό των δικών του λαθών στους χαμηλόμισθους και στους χαμηλοσυνταξιούχους, οι οποίοι φύλαγαν τις πενταροδεκάρες τους στις τράπεζες για μια ώρα ανάγκης αλλά όταν αυτή η ανάγκη ήρθε τους είπε να πορευτούν με 60 ευρώ.

Έστειλε επίσης τον λογαριασμό στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που την 1η Ιουλίου δεν πληρώθηκαν τον μισθό τους. Έστειλε, τέλος, τον λογαριασμό στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και εταιρείες που μια εβδομάδα τώρα έχουν υποχρεωθεί σε ουσιαστική παύση εργασιών, η οποία κινδυνεύει να εξελιχθεί σε οριστικό «λουκέτο».

Αυτοί οι παππούδες, οι γιαγιάδες και τα ψιλικατζίδικα ήταν οι ολιγάρχες που θα χτύπαγε η Κουμουνδούρου όταν θα ερχόταν στην εξουσία; Ή μήπως αυτό εννοούσε η κυβέρνηση όταν από τη θέση της αντιπολίτευσης έλεγε ότι θα σκίσει τα μνημόνια; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα: αυτή την ώρα που μιλάμε η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε μνημόνιο, ούτε υπάρχουν εν ισχύ δημοσιονομικά μέτρα. Γιατί δεν ξεκινάει την εφαρμογή του γαλαντόμου προγράμματος της Θεσσαλονίκης που απαιτεί πόρους 11-12 δισ. ευρώ;

Δεν μπορεί να το κάνει γιατί απλούστατα κι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας μνημόνιο ζήτησε την περασμένη Τετάρτη από τους εταίρους. Μνημόνιο είναι η τελευταία πρόταση της Αθήνας για διετές πρόγραμμα –μετά… δανεικών ύψους 29 δισ. ευρώ– από τον ESM.

Κι αυτό το μνημόνιο που ο πρωθυπουργός θα υπέγραφε σε χρόνο dt απλώς δεν άντεχε ο κ. Τσίπρας να το διαπραγματευτεί με τις συνιστώσες του. Αυτός είναι ο λόγος που οδηγηθήκαμε στο δημοψήφισμα και δεν το λέμε εμείς αλλά το ομολόγησε δημοσίως και δια τηλεοράσεως ο υπουργός του κ. Τσίπρα, Ευκλείδης Τσακαλώτος.

Ας μη γελιόμαστε: όλα τα παραπάνω είναι η –σε μικρογραφία για την ώρα– πραγματικότητα που περιμένει στη γωνία άμα υπερψηφιστεί το «όχι». Οι εταίροι, αυτοί δηλαδή με τους οποίους θα ξανακαθίσουμε από Δευτέρα στο ίδιο τραπέζι, έχουν ξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους ότι ενδεχόμενο «όχι» θα εκλειφθεί ως άρνηση των Ελλήνων να παραμείνουν στην ευρωζώνη.

Είναι, λοιπόν, ένα déjà vu σε μικρογραφία των εικόνων καταστροφής που θα αντικρίσουμε, αν δεν διασφαλιστεί η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και δεν αποκατασταθεί η ομαλή λειτουργία του τραπεζικού συστήματος.

Αφού, λοιπόν, μέσα στην ατυχία των όσων μας συμβαίνουν από άφρονες πολιτικές είχαμε την… τύχη να δούμε εικόνες από τα «προσεχώς», άλλη απάντηση από το «ΝΑΙ» στην Ελλάδα της Ευρώπης δεν μπορεί να υπάρχει…