«Θέατρο είναι η ζωή: κλάμα, γέλιο, οργή, θυμός, μαγεία…»
Όχι! Μη σας παραπλανά ο τίτλος του θεατρικού έργου που ανεβαίνει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) μέχρι τις 11 Μαρτίου. Η «Μαγεμένη Βασιλοπούλα» δεν είναι παραμύθι για παιδιά. Είναι ένας χειμαρρώδης μονόλογος με ηρωίδα μια γυναίκα, ανάμεσα στη γλαφυρή αφήγηση και το μαύρο χιούμορ. Με αναφορές στη Μάρλεν Ντήτριχ, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τις γυναίκες της Μικρασίας με τις προκαταλήψεις και τις δεισιδαιμονίες τους, καταφέρνει να συνδέσει τις μνήμες τού χθες με το σήμερα.
Συνέντευξη στην Καίτη Νικολοπούλου
Η Αθηνά Παππά, μέσα από τον ρόλο της Μαγεμένης Βασιλοπούλας, κυριαρχεί με την πληθωρική παρουσία και την ιδιαίτερη φωνή της, συνδυάζοντας ετερόκλητους κόσμους, αλλάζει όψεις και ρούχα επί σκηνής, ενώ μεταμορφώνεται σε χορεύτρια καμπαρέ, προκαλεί, επικοινωνεί με το κοινό και σου ζητάει… τσιγάρο, αυτοσαρκάζεται, γελά και ονειρεύεται… καθισμένη σε μία αναπηρική καρέκλα!
Κυρία Παππά, ποιος είναι ο λόγος που επιλέξατε να συμμετάσχετε σε αυτήν τη θεατρική παράσταση;
«Η πρόταση αυτή μού έγινε από τους δημιουργούς της, Κ. Ρόδη και Γ. Κυφωνίδη, και την αποδέχτηκα αμέσως, γιατί μου άρεσε το κείμενο, αλλά κυρίως γιατί και οι δυο τους είναι πρώην μαθητές μου, οπότε ήταν πολύ συγκινητικό, και αν θέλετε αυτή η αντιστροφή των ρόλων –μαθητές σκηνοθετούν τη δασκάλα– ήταν και είναι πολύ ενδιαφέρουσα και προκλητική. Μου αρέσει έτσι κι αλλιώς να πειραματίζομαι αλλά και να βοηθάω τους νέους από τη στιγμή που βλέπω ότι κάτι έχουν να πουν».
Πώς αντικατοπτρίζεται μέσα από το έργο ο σύγχρονος άνθρωπος και η κοινωνία;
«Η μοναξιά της γυναικείας φιγούρας, την οποία υποδύομαι, είναι το βασικό στοιχείο της παράστασης. Η εγκατάλειψη και απομόνωση από το οικογενειακό αλλά και το φιλικό περιβάλλον οδηγεί στη μοναξιά. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό του σύγχρονου ανθρώπου μέσα στην κοινωνία».
«Μαγεμένη Βασιλοπούλα»… Πόσο μαγεμένη και πόσο βασιλοπούλα νιώθετε επί σκηνής;
«Μαγεμένη είμαι πάντα από την τέχνη του θεάτρου, και κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή νιώθω να με κατακλύζει αυτή η μαγεία η οποία δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά άλλη. Βασιλοπούλα νιώθω σε κάθε περίπτωση, είτε υποδύομαι μια ζητιάνα είτε υποδύομαι μια οποιαδήποτε άλλη φιγούρα. Κι αυτό γιατί η κατάσταση στην οποία βρίσκομαι κάθε φορά στη σκηνή δεν είναι κάτι που μπορεί να τη βιώνει ο καθένας, αλλά μόνο αυτός που υπηρετεί το θέατρο, και υπηρετώντας το θέατρο νιώθεις πάντα βασιλιάς!»
Έχετε επιμεληθεί η ίδια ενδυματολογικά τον ρόλο σας στην παράσταση. Μιλήστε μας γι’ αυτόν τον άλλο «ρόλο» σας.
«Μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο και έχοντας κάνει και πολλές παραγωγές, διαθέτω ένα αξιόλογο βεστιάριο. Άλλωστε έχω “ντύσει” πολλές θεατρικές παραστάσεις, αλλά και κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές παραγωγές με ρούχα μου… Απλά, δεν βάζω το όνομά μου ή χρησιμοποιώ ψευδώνυμο. Ήταν για μένα χαρά να κάνω τα κοστούμια της παράστασης και με αυτόν τον τρόπο να βάλω και στοιχεία προσωπικά, ρούχα φορεμένα, ρούχα που έχουν μια σημειολογική σημασία και για μένα αλλά κυρίως για τη γυναικεία αυτή φιγούρα που υποδύομαι. Απλά, τα παιδιά επέμεναν να μπει και το όνομά μου, κάτι που δεν το έχω ξανακάνει».
Τι είναι για σας θέατρο;
«Είναι ζωή, η ζωή μου. Το θέατρο και η ζωή μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους και δεν μπορώ πλέον να τα ξεχωρίσω. Έτσι κι αλλιώς, το θέατρο εμπεριέχει ό,τι και η ζωή – χαρά, λύπη, δημιουργία, όνειρα, προσδοκίες, κλάμα, γέλιο, οργή, θυμό, απογοήτευση, ανακούφιση, μαγεία, ένα σωρό συναισθήματα».
Ποιο είναι το αγαπημένο σας κλασικό έργο, και ποια η αγαπημένη σας ηρωίδα;
«Υπάρχουν πολλά αγαπημένα έργα και πολλές αγαπημένες ηρωίδες! Στην περίπτωση αυτή, θα έλεγα ότι αισθάνομαι σαν τον Δον Ζουάν που του αρέσουν πολλές γυναίκες και δεν μπορεί να αρκεστεί σε μία γιατί κάθε μια είναι διαφορετική ! Ωστόσο, η Μήδεια είναι αγαπημένος ρόλος, όπως και η Μπλανς από το “Λεωφορείο ο πόθος” του Τεννεσί Ουίλλιαμς, αλλά ίσως και κάποιος καινούργιος ρόλος από το σύγχρονο ρεπερτόριο ή έργο που δεν έχει ακόμα γραφτεί».
Ποια είναι η θέση του θεάτρου στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα;
«Όπως πάντα, έτσι και τώρα, το θέατρο είναι πνευματική εκδήλωση με εξαιρετική σημασία και θα είναι πάντα πηγή πολιτισμού και δημιουργίας, ένα σημαντικό μέσο εκμάθησης πνευματικής και ψυχικής καλλιέργειας. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός και προσφέρει ζωντανό θέαμα. Η θέση του μέσα στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα είναι μεγάλη, περικλείει μέσα του όλες εκείνες τις τάσεις και τα ρεύματα που περνούν μέσα από την κοινωνικοπολιτική ζωή της χώρας και οφείλει να παρουσιάζει έργα που καλλιεργούν το πνεύμα και ψυχαγωγούν ευεργετικά τη διάθεση του κοινού. Μέσα από σκηνοθετικούς πειραματισμούς, μέσα από τις διάφορες έντονες κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις που αφορούν τα καυτά προβλήματα της εποχής, υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη έκφρασης και δημιουργίας. Πιστεύω λοιπόν ότι τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, έχουν επηρεάσει το θέατρο και την τέχνη γενικότερα, και έχουν δημιουργηθεί από πολλές ομάδες νέων δημιουργών αλλά και παλιών ριζοσπαστικών δημιουργών καινούργιες μορφές θεματικών και διαφόρων θεατρικών πρωτοβουλιών που εκφράζουν τις σύγχρονες αυτές τάσεις».
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
«Αμέσως μετά το τέλος των παραστάσεων της “Μαγεμένης Βασιλοπούλας”, θα συμμετέχω ως ηθοποιός στο έργο του Θ. Πελεγρίνη σε σκηνοθεσία Γ. Μανιώτη στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης με παραστάσεις από τις 29 Απριλίου μέχρι τέλος Μαΐου. Για την επόμενη θεατρική σεζόν, σκηνοθετώ ένα έργο που έχω γράψει η ίδια».
