ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ: Το αδύναμο ΥΠ.ΕΞ. και οι δήθεν εταίροι μας…

Στις ελληνικές κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση έως σήμερα οι υπουργοί Εξωτερικών είχαν πάντα στενή συνεργασία με τον εκάστοτε πρωθυπουργό για τους χειρισμούς στα εθνικά θέματα. Πότε αυτή η τακτική είχε επιτυχίες, πότε αποτυχίες. Όλοι, όμως, οι πρώην υπουργοί Εξωτερικών είχαν υψηλή δημοφιλία, καθώς το συγκεκριμένο υπουργείο τούς προσφέρει δημοσιότητα, αλλά τους κρατάει μακριά από την καθημερινή «μπουγάδα» και τα απόνερά της.

Ας μη λησμονούμε ότι αρκετοί πρώην υπουργοί Εξωτερικών εν συνεχεία είτε μετακόμισαν στο Μαξίμου, είτε στο Προεδρικό Μέγαρο. Ο Κάρολος Παπούλιας, υπουργός Εξωτερικών του Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν για μία δεκαετία (2005-2015) Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Από υπουργοί Εξωτερικών αναβαθμίστηκαν (με εκλογές) σε πρωθυπουργοί οι αείμνηστοι Γιώργος Ράλλης, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, και οι πιο σύγχρονοι Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς. Ενώ οι Ευάγγελος Βενιζέλος και Ντόρα Μπακογιάννη λόγω και της θητείας τους στο υπουργείο Εξωτερικών προσέθεσαν πόντους στο δημόσιο προφίλ τους.

Οι περισσότεροι πρώην υπουργοί Εξωτερικών έχουν καταγράψει στο ενεργητικό τους και καλές και κακές στιγμές. Για παράδειγμα ο Γιώργος Ράλλης (υπουργός του Κωνσταντίνου Καραμανλή) βοήθησε στο να γίνει δεκτή η Ελλάδα στην ΕΟΚ το 1980. Ο Κάρολος Παπούλιας και περισσότερο ο Θόδωρος Πάγκαλος πιστώνονται την επιτυχή διαπραγμάτευση των Μεσογειακών Οικονομικών Προγραμμάτων (ΜΟΠ) το 1985.

Ο Αντώνης Σαμαράς χειρίστηκε με μαεστρία κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες το Μακεδονικό, όταν τα Σκόπια ανεξαρτητοποιήθηκαν από την Ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Ο Γιώργος Παπανδρέου συμμετείχε μαζί με τον αείμνηστο Γιάννο Κρανιδιώτη στην τεράστια εθνική νίκη της εισόδου της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση δίχως να έχει λυθεί το Κυπριακό και πιάνοντας στην κυριολεξία την Τουρκία στον ύπνο.

Η Ντόρα Μπακογιάννη μετείχε πολύ ενεργά στο βέτο της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή στην είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, ενώ ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει να καταγράψει ως υπουργός Εξωτερικών το ότι αντιμετώπισε με επιτυχία την αλεπού της τουρκικής διπλωματίας και αργότερα πρωθυπουργό των γειτόνων μας Αχμέτ Νταβούτογλου. Εξάλλου, από την πρώτη στιγμή είχε ξεκαθαρίσει στους Τούρκους ότι «η μόνη διαφορά για την οποία μπορούμε να πάμε στη Χάγη είναι η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών και η ανακήρυξη της ΑΟΖ».

Τι θέλει ο Δένδιας

Όταν ο Νίκος Δένδιας ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών, φρόντισε με το «καλημέρα» να φιλοτεχνήσει το προφίλ του εκμεταλλευόμενος τη θέση. Αίφνης τα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ, που τον αποκαλούσαν ακροδεξιό όταν ήταν υπουργός Προστασίας του Πολίτη, τον αναβάθμισαν σε έναν σοβαρό κεντροδεξιό πολιτικό, ο οποίος χρησιμοποιεί μετριοπαθή λόγο και ουδεμία σχέση έχει με τον υποτιθέμενο νεοφιλελευθερισμό για τον οποία κατηγορεί η αξιωματική αντιπολίτευση τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Τι συνέβη ξαφνικά και τα ΣΥΡΙΖΑϊκά ΜΜΕ αγάπησαν αυτόν που κατηγορούσαν ως ακραίο λίγους μήνες νωρίτερα; Η πιο λογική εξήγηση είναι ότι απλά ο κ. Δένδιας άδραξε την ευκαιρία της υπουργοποίησής του στο Εξωτερικών και ανέδειξε τις βλέψεις του για να το παίξει δελφίνος. Θεωρητικά, όπως διαδίδουν κάποιοι συνεργάτες του, έχοντας τη στήριξη των λεγόμενων «καραμανλικών». Μόνο που οι τελευταίοι ολοένα και λιγοστεύουν στη Ν.Δ. Προφανώς, τα ΜΜΕ που ελέγχει η Κουμουνδούρου σκέφθηκαν ότι «ο Δένδιας είναι “διαχειρίσιμος”, οπότε ας του προσθέσουμε πόντους για να δημιουργήσει προβλήματα στον Μητσοτάκη». Βέβαια, για να συμβεί αυτό, δηλαδή να… τρομάξει ο Μητσοτάκης από τον Δένδια θα πρέπει να συμβούν απίθανα πράγματα.

Οι γκέλες στο υπουργείο

Το εάν ο κ. Δένδιας αποφασίσει να διεκδικήσει τώρα, ή αργότερα, ή ποτέ την ηγεσία της Ν.Δ., είναι κάτι που δεν ενδιαφέρει την πλειοψηφία των πολιτών, ακόμη και αυτών που επέλεξαν στις εκλογές τη Νέα Δημοκρατία. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι ο κ. Δένδιας να εκπροσωπεί αποτελεσματικά τη χώρα ως υπουργός Εξωτερικών.

Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Δένδιας έχει κάνει ένα σωρό ταξίδια ακόμη και σε εποχή κορωνοϊού. Έχει πάει σε πολλά μέρη, έχει συναντηθεί με πολλούς ηγέτες και ακόμη περισσότερους ομολόγους του, όμως για να πούμε και του στραβού το δίκιο δεν είδαμε να πείθει τους Ευρωπαίους ΥΠΕΞ για τα δίκαια της Ελλάδας. Διότι πώς μπορείς να τον δικαιολογήσεις, όταν υπογράφει με τον Ιταλό υπουργό Εξωτερικών, Λουίτζι Ντι Μάιο (αρχηγό του πρώτου σε δύναμη κοινοβουλευτικού κόμματος που στηρίζει την κυβέρνηση Κόντε), τη συμφωνία για τη διευθέτηση των θαλασσίων ζωνών, αλλά η Ιταλία να στηρίζει με χέρια και πόδια την Τουρκία;

Ας μην ξεχνάμε και τη μεγάλη γκάφα του κ. Δένδια, όταν έφερε άρον-άρον στην Αθήνα τον στρατάρχη Χαφτάρ, ο οποίος για την παγκόσμια κοινότητα είναι ένας παράνομος πολέμαρχος στον εμφύλιο της Λιβύης. Και ναι μεν πολλά κράτη –μεταξύ των οποίων και η Γαλλία– αντιμετωπίζουν φιλικά τον Χαφτάρ, αλλά δεν τον περιέφεραν στο Παρίσι. Και αυτό διότι ο Σάρατζ, μπορεί να έχει συνάψει το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο με τον Ερντογάν, αλλά είναι ο αναγνωρισμένος πρωθυπουργός της Λιβύης από τον ΟΗΕ. Ναι μεν η διεθνής κοινότητα τον θεωρεί λίγο, αλλά τον αναγνωρίζει ως πρωθυπουργό. Κι εμείς ως χώρα δεν φέραμε τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, αλλά έναν πολέμαρχο, ο οποίος δεν έχει καμία θεσμική θέση. Απλά ο Χαφτάρ που ελέγχει τις πετρελαιοπηγές της ανατολικής Λιβύης έχει τα χρήματα να πληρώνει μισθοφόρους (όπως κάνει και ο Σάρατζ) και ο λιβυκός λαός πεινά.

Ακόμη και για τη συμφωνία που σύνηψε ο κ. Δένδιας με την Αίγυπτο, για την ανακήρυξη ΑΟΖ, ένας άριστος γνώστης της εξωτερικής πολιτικής, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, έχει εκφράσει τις αντιρρήσεις του δημοσίως. «Η Αίγυπτος δεν θέλει να λύσει την Ελληνοτουρκική διαφορά σε σχέση με την οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας. Δεν θέλει να πάρει μία οριστική, τελική θέση υπέρ της Ελλάδος κι εναντίον της Τουρκίας», είχε πει ο κ. Βενιζέλος και αυτό αποδεικνύεται στην πράξη. Απλά η Αίγυπτος ενδιαφέρεται πρωτίστως να απομονώσει οριστικά τους «αδελφούς Μουσουλμάνους», που χρηματοδοτούνται από την Τουρκία.

Σε ό,τι αφορά τις ενεργειακές συμφωνίες με Ισραήλ και Κύπρο, ας μην ξεχνάμε ότι ξεκίνησαν επί Γιώργου Παπανδρέου, συνεχίστηκαν με μεγαλύτερη ακόμη επιτυχία επί Αντώνη Σαμαρά, ενώ και ο Τσίπρας που αντιδρούσε τις υπηρέτησε, καθώς ο δικός του υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς τις είχε σχεδιάσει ως σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου. Υπό το πρίσμα όλων των παραπάνω είναι εύλογο να αναρωτιέται ο απλός πολίτης:   

1] Την παραμονή της σύσκεψης των ηγετών, ο Τούρκος ΥΠΕΞ τηλεφώνησε στον Μακρόν. Ο Δένδιας πώς αντέδρασε;

2] Όλες οι συμφωνίες με Αίγυπτο, Ιταλία, Ισραήλ με ποιον τρόπο ενίσχυσαν την ασφάλεια στην Ανατολική Μεσόγειο, σε ενδεχόμενο «θερμό» επεισόδιο;

3] Αφού πλέον είναι φανερό ότι εντός ΕΕ δεν θα υπάρχουν κυρώσεις που να αποτρέψουν τις επιθετικές ενέργειες των Τούρκων, σε ποιους βασιζόμαστε για την ασφάλεια και την ηρεμία στην περιοχή;

4] Ποια ήταν η αντίδραση στην προκλητική συμπεριφορά του Στόλτενμπεργκ; Μια χώρα εκτός ΕΕ αλλά μέλος του ΝΑΤΟ απειλεί μια άλλη εντός ΕΕ και μέλος του ΝΑΤΟ, και αυτός ο κύριος τη στηρίζει;

Εκτός πια και αν «παίζει» το σενάριο ότι Πολωνία και Ουγγαρία παίζουν τον ρόλο του λαγού στα οικονομικά, και έκαναν πίσω όταν έκανε πίσω και η Ελλάδα για κυρώσεις…