ΦΑΚΕΛΟΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ: Τι μας κρύβει το γκουβέρνο;

Για όλα τα προαναφερόμενα, ίσως η εξήγηση να κρύβεται στο «μεγάλο μυστικό», που άθελά του είπε στις 15 Δεκεμβρίου 2020 στη Βουλή ο… επιτελάρχης υπουργός Επικρατείας Γιώργος Γερεπετρίτης, ότι η κυβέρνηση «συμψήφισε» τις κυρώσεις, που δεν έχουν επιβληθεί ακόμα στην Τουρκία, με τα 32 δισ. που θα πάρει η χώρα μας από το ευρωταμείο στήριξης για την αντιμετώπιση των οικονομικών συνεπειών που γέννησε η πανδημία.

Βέβαια, ο συμψηφισμός ενός εθνικού θέματος που αφορά την Ελλάδα, την Κύπρο και τον «καμβά» της Μεσογείου, δεν είναι κάτι που αποτελεί αντίβαρο με κάποια εκατομμύρια –ίσως και δισ.– παραπάνω. Εκτός κι εάν ο κ. Γεραπετρίτης ασπάζεται τις απειλές του κ. Ροζάκη…

Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι επί διακυβέρνησης Ν.Δ. μπορεί να γίνουν «υποχωρήσεις» αυτής της μορφής, για να διατηρήσει –ίσως και να αυξήσει– η κα Μέρκελ το εμπορικό ισοζύγιο με την Τουρκία, και έτσι να κοιμηθούν ήσυχες οι Τράπεζες της Γερμανίας, αλλά και της Ισπανίας και της Ιταλίας. Και αυτό γιατί στην περίπτωση αυτή δεν θα παραμείνουν εν υπνώσει οι Έλληνες, κάτι που θα πληρώσει ακριβά η παράταξη στην πρώτη κιόλας εκλογική αναμέτρηση, όσο διαλυμένος κι αν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν ολόκληρη η ηγεσία της Ε.Ε. έχει έλθει στον Έβρο και έχει διαπιστώσει με τα μάτια της τις «ομορφιές» του Ερντογάν, σε ένα κράτος-μέλος της, όταν παραβαίνει απροκάλυπτα το Δίκαιο της Θάλασσας, και στέλνει το Όρουτς Ρέις για γεωτρήσεις σε ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου, δηλαδή σε δύο μέλη της, όταν τα ¾ των μελών-κρατών ζητούν την επιβολή κυρώσεων εις βάρος της κλονισμένης οικονομικά Τουρκίας, είναι δυνατόν η Ελλάδα να φαίνεται με τη στάση της σαν να θέλει να βοηθήσει τον Σουλτάνο α αποδράσει από τα σκοινιά, αντί να ζητήσει εγγυήσεις κάθε μορφής ότι ο καπετάν-Φασαρίας της γειτονιάς θα κάτσει ήσυχος στα αυγά του;

Η κυβέρνηση διαλαλούσε ότι δεν κάνει διάλογο με την Τουρκία, όσο συνεχίζονται οι προκλήσεις. Δηλαδή, τώρα που ζητάει απεγνωσμένα να συνεχιστούν οι διερευνητικές στην Αθήνα, και η Τουρκία τη «γράφει» κανονικά, η συμπεριφορά αυτή δεν αποτελεί πρόβλημα; Για τους αιθεροβάμονες θυμίζουμε τις απίστευτες δηλώσεις, και εχθρικές προκλήσεις των Τούρκων το τελευταίο δίμηνο.

Πολλά βάζουμε, τίποτα δεν παίρνουμε

Αλλά ας επανέλθουμε στη δήλωση του κ. Γεραπετρίτη στις 15/12/2020 περί συμψηφισμού. Ατυχέστατη σύνδεση του υπουργού Επικρατείας, που μπέρδεψε το… βόλεϊ με το τρόλεϊ ή μήπως γλώσσα λανθάνουσα που είπε τα αληθή; Όπως και να έχει, θα πρέπει να διευκρινιστεί με τον ευκρινέστερο δυνατό τρόπο τι ακριβώς έχουμε δώσει σε αυτή τη διαπραγμάτευση με τους γείτονες και τι έχουμε πάρει ή τέλος πάντων τι προσδοκούμε να πάρουμε από αυτή τη διαδικασία.

Η θέση της κυβέρνησης είναι κάθετη. Αφενός ότι δεν πρόκειται για διαπραγμάτευση αλλά για ανίχνευση προθέσεων και εύρεσης κοινού τόπου για την επίλυση των δύο μοναδικών διαφορών (οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας) που έχουμε με την Τουρκία. Αφετέρου ότι στις διερευνητικές και οποιαδήποτε άλλη διπλωματική επαφή η Ελλάδα δεν θα απόσχει ούτε χιλιοστό από τις «κόκκινες» εθνικές γραμμές.

Ως τώρα, πάντως, το… μπαλάτζο δεν γέρνει προς εμάς. Και δεν μπορεί να μην προσμετρηθεί ως χασούρα της Ελλάδα το γεγονός ότι βρίσκεται επαναλαμβανόμενα σε θέση άμυνας, καταγγέλλοντας μονότονα την τουρκική προκλητικότητα. Μάλιστα, για μην εμφανιστεί το κακό παιδί της διένεξης επιλέγει την υποβάθμιση των προκλήσεων: τη μία φορά έχουμε τη… φουσκοθαλασσιά που έσπρωξε το Όρουτς Ρέις στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, την άλλη ο Έλληνας πρωθυπουργός λέει ότι οι αυθάδεις απειλές του Ταγίπ Ερντογάν ήταν μια ρητορική υπερβολή, την τρίτη ξεπερνάμε σε αβρότητα και τους Γαλάτες χαρακτηρίζοντας την «εισβολή» του Τσεσμέ «αχρείαστη ενέργεια».Στη στήλη με τις χασούρες θα πρέπει, επίσης, να αθροιστεί το οικονομικό και ψυχολογικό κόστος που έχει για τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις το να βρίσκονται σε διαρκή πολεμική επιφυλακή σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο.

Η μεγαλύτερη, όμως, χασούρα για την Ελλάδα είναι ότι αποδεχόμενη την έναρξη των προσχηματικών διερευνητικών επαφών απώλεσε το μεγάλο αβαντάζ της επιβολής κυρώσεων στον νταή της γειτονίας. Άπαξ και επανεκκίνησε ο διάλογος Ελλάδας – Τουρκίας για πρώτη φορά μετά τη διακοπή του το 2016 ήταν απολύτως βέβαιο ότι ουδείς θα «τιμωρούσε» την τουρκική επιθετικότητα επικαλούμενος κροκοδείλια την ανάγκη ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Άλλωστε, κάποιοι εκ των Ευρωπαίων είχαν κάθε λόγο να αγωνιούν για τη διάσωση της Τουρκίας η οποία ευρισκόμενη στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, αν υπόκειτο και σε κυρώσεις, θα «έσκαγε» με πάταγο, συμπαρασύροντας στην άβυσσο γερμανικές, γαλλικές, ισπανικές και ιταλικές τράπεζες που έχουν μεγάλα «ανοίγματα» στην οικονομία της γείτονος.

Η ελληνική διπλωματία, όμως, τι λόγο είχε να δώσει ζωτικό χώρο και να κάνει τεχνητές αναπνοές στην Άγκυρα; Μήπως σταμάτησαν οι Τούρκοι τις προκλήσεις όπως η Ελλάδα είχε θέσει ως προαπαιτούμενο για την έναρξη των επαφών; Το αντίθετο συνέβη, με σύσσωμο το καθεστώς Ερντογάν να «ασχημονεί» σε υπερθετικό βαθμό. Ή μήπως υπάρχει κάποιος στη χώρα που να πιστεύει στα σοβαρά ότι η Τουρκία θα υπογράψει συνυποσχετικό προσφυγής στη Χάγη όπως το έχει στο μυαλό του η νυν κυβέρνηση; Αυτό μπορεί να συμβεί όχι αν υποχωρήσει η Τουρκία από τις πάγεις μαξιμαλιστικές θέσεις της αλλά αν η Ελλάδα υιοθετήσει πολιτικές τύπου Ροζάκη.

Οπότε η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου επανέρχεται: τι μας κρύβει το γκουβέρνο;