Η ζωή υπό ρωσική κατοχή στην Μαριούπολη

«Ακόμα κι αν το διαμέρισμά μου είχε γλιτώσει από τους βομβαρδισμούς δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω εκεί, πιθανώς όχι», λέει η Βικτώρια*. Πριν από ένα χρόνο άφησε πίσω της την Μαριούπολη για να αναζητήσει καταφύγιο στο Κίεβο. Μετά τους ρωσικούς βομβαρδισμούς η πολυκατοικία της τυλίχθηκε στις φλόγες. Όμως ο πατέρας της αποφάσισε να παραμείνει στη Μαριούπολη. Όταν η υγεία του επιδεινώθηκε η Βικτώρια αποφάσισε να πάει να τον βοηθήσει.

Από την ουκρανική πρωτεύουσα μίλησε την DW για την επταήμερη οδύσσεια της στην κατεστραμμένη πατρίδα της. Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες η Βικτώρια έφθασε τελικά στην ανατολική Ουκρανία μέσω Λετονίας και Ρωσίας. Επειδή όμως στην Μαριούπολη υπάρχει έλλειψη ειδικών γιατρών, αναγκάστηκε να πάει τον πατέρα της στο ρωσικό Ταγκανρόγκ για να εγχειριστεί.

Ένα χρόνο μετά τους μαζικούς βομβαρδισμούς των Ρώσων, η πόλη έχει παραμείνει στην κατάσταση που βρίσκονταν. «Υπάρχουν εδώ και εκεί οικοδομές, αλλά μην ξεχνάμε ότι οι Ρώσοι τα κατέστρεψαν όλα μόνοι τους! Τώρα γκρεμίζουν τα κατεστραμμένα σπίτια και χτίζουν καινούργια σε άλλες περιοχές της πόλης». Η Βικτώρια εκτιμά ότι στην Μαριούπολη έχει παραμείνει μόνο το ένα τρίτο των κατοίκων.

«Δίνουν αγώνα επιβίωσης»

Δουλειά υπάρχει μόνο σε εργοτάξια, στην τοπική αυτοδιοίκηση και το λιανεμπόριο. Πολλοί οικοδόμοι προέρχονται από τη Ρωσία και παίρνουν μεγαλύτερους μισθούς από τους ντόπιους. Σύμφωνα με την εταιρία διαχείρισης μεταλλουργείων και χαλυβουργείων της περιοχής Metinvest, ο μεγαλύτερος εργοδότης της πόλης, οι μονάδες παραγωγής, έκλεισαν προσωρινά στο ξεκίνημα της ρωσικής επίθεσης στις 24 Φεβρουαρίου, αλλά παραμένουν κλειστές.

«Κοινωνικά επιδόματα δεν καταβάλλονται πλέον ούτε καν για ανέργους, λέει η Βικτώρια. Ταυτόχρονα έχει περιοριστεί σημαντικά η ανθρωπιστική βοήθεια στην ευρύτερη περιοχή. «Παλιά μοιράζονταν δέματα με τρόφιμα σε όλους, τώρα πια μόνο σε παιδιά και άτομα άνω των 65. Οι άνθρωποι έχουν κατάθλιψη. Δίνουν αγώνα για την επιβίωση».