Όταν γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα στο κεντρικό άρθρο της «Α» ότι η κυβέρνηση παίζει πλέον μόνη της στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό αλλά δεν έχει την πολυτέλεια ούτε της περιόδου χάριτος ούτε της ανεμελιάς λόγω της εσωκομματικής περιδίνησης στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν περιμέναμε ότι η πραγματικότητα θα μας επιβεβαιώσει τόσο γρήγορα. Κι αυτή η πραγματικότητα έχει να κάνει αφενός με τα πρώτα  στραβοπατήματα «γαλάζιων» στελεχών της κυβέρνησης αφετέρου με την πορεία της οικονομίας σε επίπεδο καθημερινότητας και κοινωνίας.

Για μεν το πρώτο κομμάτι, λίγα είναι αυτά που δεν έχουν ειπωθεί: δύο φρεσκοτοποθετημένοι στις θέσεις τους υπουργοί, ο της Δικαιοσύνης Γιώργος Φλωρίδης και ο έχων το χαρτοφυλάκιο της Προστασίας του Πολίτη, Νότης Μηταράκης, βρέθηκαν να υποστηρίζουν θέσεις τις οποίες «γείωσε» το Μέγαρο Μαξίμου, αφού όμως πρώτα είχε αρχίσει να αιωρείται η «ρετσινιά» της ανακολουθίας. Θυμίζεται ότι ο Γ. Φλωρίδης ξιφούλκησε κατά του ακαταδίωκτου των τραπεζικών στελεχών ισχυριζόμενος ότι πρόκειται για νόμο του ΣΥΡΙΖΑ ενώ στην πραγματικότητα νομοθετήθηκε στη διάρκεια της πρώτης διακυβέρνησης Μητσοτάκη, ενώ ο Ν. Μηταράκης ουσιαστικά προανήγγειλε την κατάργηση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, δηλαδή ενός εμβληματικού νόμου της «γαλάζιας» τετραετίας 2019-2023, ώσπου να τον «αδειάσει» την επόμενη ημέρα ο Παύλος Μαρινάκης.

Εικάζεται βασίμως ότι στο παρασκήνιο έπεσε πολύ μουρμούρα για τους… παραβάτες αλλά με την απόδοση των «φάλτσων» στη έκφραση προσωπικών απόψεων που δεν απηχούν και τις προθέσεις της «όλης» Ν.Δ., τα δύο ζητήματα θεωρήθηκαν λήξαντα. Εκεί, όμως, που ούτε η μουρμούρα σταματάει ούτε υπάρχει ορατή προοπτική λήξης είναι το θέμα της ακρίβειας. Μάλιστα έγινε ακόμη εντονότερο από τη στιγμή που το ρεπορτάζ ανέδειξε το ζήτημα της εκτόξευσης των τιμών στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια, όπου μία οικογένεια με δύο παιδιά και αυτοκίνητο θέλει έναν βασικό μισθό των €700-€750 για να πάει και να έρθει π.χ. από την Τήνο!!!

Σε μία χώρα σαν την Ελλάδα που στην σχεδόν 10ετή περίοδο των μνημονίων τα εισοδήματα συρρικνώθηκαν σε βαθμό… εξαφάνισης και που την τελευταία διετία κάποιος δουλεύει για να πληρώσει ΜΟΝΟ το ηλεκτρικό και το νοίκι του, η ολιγοήμερη απόδραση δεν μπορεί να είναι τόσο μεγάλη πολυτέλεια που να μην μπορεί να την «αγοράσει» για τα παιδιά του.

Το πόσα περιθώρια παρεμβάσεων έχει η κυβέρνηση για να τιθασεύσει το φαινόμενο ελέγχεται, καθώς σε καθεστώς ελεύθερης και όχι… σοβιετικής αγοράς το κράτος δεν μπορεί να καθορίσει τον τιμοκατάλογο των ακτοπλοϊκών (ή της βενζίνης ή των φρούτων ή ή ή…). Μπορεί όμως και πρέπει να μην αφήσει την (όποια) αγορά να μετεξελιχθεί από ελεύθερη σε ασύδοτη.

Μόλις λίγες ημέρες πριν, το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής ήταν αυτό που λόγο στην έκθεσή του για τον «πληθωρισμό απληστίας», δηλαδή το φαινόμενο σύμφωνα με το οποίο τα υψηλότερα επιχειρηματικά κέρδη είναι αυτά που από τις αρχές του 2022 αποτελούν το κυριότερο «προσάναμμα» της φωτιάς που έχουν πάρει οι πληθωριστικές πιέσεις στην Ευρωζώνη. Η κυνική πραγματικότητα επιβεβαιώνεται και από άλλη διεθνή έρευνα (σ.σ. την εκπόνησαν από κοινού η οργάνωση Οxfam και η ActionAid χρησιμοποιώντας δημοσιευμένα στοιχεία από το περιοδικό «Forbes») σύμφωνα με την οποία τα υπερκέρδη των 722 μεγαλύτερων εταιρειών του κόσμου ξεπερνούν το 1 τρισ. δολάρια ετησίως και είναι αυξημένα κατά 89% από τον μέσο όρο της τετραετίας 2017-2022.

Καλώς, λοιπόν, η κυβέρνηση στρίμωξε στα σκοινιά τους ακτοπλόους και τους ζήτησε να ρίξουν τις τιμές 20%-30% μιας και το κόστος των καυσίμων έχει μειωθεί φέτος έως και 45,5% σε σύγκριση με πέρυσι. Πολύ καλώς, επίσης, επέκτεινε το μέτρο του Market Pass μέχρι τον Οκτώβριο αφού ωφελημένα αναμένεται να είναι σχεδόν 3.000.000 νοικοκυριά.

Αν φροντίσει να υπάρχουν και αυστηροί κανόνες λειτουργίας της αγοράς μαζί με αυστηρούς ελέγχους για όσους αισχροκερδούν, θα μπορεί να λέει ότι βρήκε και το αντίδοτο για να μην θριαμβεύσει η απληστία, όπως έγραφε σε ένα από τα βιβλία του ο γνωστός Αμερικανός οικονομολόγος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, Τζόζεφ Στίγκλιτς.