Ο γιαλαντζί νεανικός προοδευτισμός της πλατείας

Ασφαλές Πάσχα, λοιπόν, για ένα ελεύθερο καλοκαίρι! Αυτό είναι το στοίχημα που όπως είπε μεσοβδόμαδα στο διάγγελμά του ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει εκ των ων ουκ άνευ να έχει κερδοφόρο αποτέλεσμα για τη χώρα. Ειδάλλως, κλάφ’ τα Χαράλαμπε…

Το θέμα είναι ότι στην περίπτωση που το κυβερνητικό στοίχημα πάει… κουβά ο φίλτατος Χαραλάμπης δεν θα κλάψει μόνος του. Θα κλάψουν μαζί του και όλοι όσοι υπέμεναν το «αχ-βαχ» της πανδημικής δυστοπίας και της μεταπανδημικής αβεβαιότητας παρακολουθώντας τους λοιπούς Μπάμπηδες να μην αντέχουν την κλεισούρα και να βγαίνουν να ξεσκάσουν μετά μουσικής και μπυροποσίας στις πλατείες της πρωτεύουσας, παίζοντας κρυφτούλι με την αστυνομία.

Το είπε κομψά αλλά καθαρά ο πρωθυπουργός την Τετάρτη ότι όποιος δεν τηρεί τα μέτρα ασφαλείας δεν μπορεί πλέον να επικαλείται ως άλλοθι την κούρασή του, αφού εντός ολίγων ημερών και σταδιακά από τις 3 ως και τις 15 Μαΐου περιορισμοί γιόκ! Φυσικά, από όλο αυτό η αντιπολίτευση διάλεξε να «υπερφωτίσει» αυτό που μικροπολιτικά την συμφέρει. Ότι δηλαδή το Μαξίμου δήθεν φορτώνει όλο το βάρος της διαχείρισης της πανδημίας στις πλάτες των πολιτών. Εύκολη στρατηγική και πιασάρικη ειδικά στους νεολαίους που έτσι απεκδύονται των ευθυνών τους ως ενεργά κοινωνικά όντα.

Είναι όντως έτσι ή μήπως να το δούμε λίγο χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς της όντως δύσκολης για όλους πραγματικότητας, που δεν κάνει ηλικιακές εξαιρέσεις; Ναι, η κυβέρνηση δεν έσκυψε εγκαίρως πάνω από το πρόβλημα του μεγάλου συνωστισμού στα μέσα μαζική μεταφοράς. Ναι, οι εμβολιασμοί δεν τρέχουν (αν κι αυτό δεν αποτελεί κυβερνητική αμέλεια) με τον ρυθμό που είχε αρχικά προγραμματιστεί. Και ναι, ο ιός κολλάει και στην εκκλησία και στη διαδήλωση και στην πλατεία.

Σε ποιο συμπέρασμα, όμως, καταλήγουν όλες αυτές οι παραδοχές; Ότι ο κουρασμένος πολίτης έχει «έννομη» λόγο να καταστρατηγεί αυτό που η πολιτεία θεσπίζει ως μέτρο για την προστασία του και όχι ως περιορισμό της ελευθερίας του; Ότι έχει την ασυλία λόγω ηλικίας να μην δίνει δεκάρα τσακιστή για το ποιες συνέπειες έχουν οι πράξεις του για τους συμπολίτες τους;

Κάνει λάθος όποιος δείχνει με το δάχτυλο τα νιάτα αυτού του τόπου και δεν τα πείθει για το δίκαιο των αποφάσεων που παίρνονται για τη ζωής και το μέλλον τους. Τους κάνει, ωστόσο, όμως ακόμη μεγαλύτερο κακό όταν τα εθίζει σε μία νοοτροπία ωχαδελφισμού και σε λογικές νταντέματος άνευ όρων και ορίων.

Όση υπευθυνότητα «εισπράττουν» δικαιωματικά τα νέα αγόρια και κορίτσια όταν στα 17 μπορούν να εκλέξουν μία κυβέρνηση, αντίστοιχη υπευθυνότητα καλούνται να επιδείξουν υποχρεωτικά ως ενήλικοι πολίτες. Κι επειδή η υπευθυνότητα δεν είναι α-λα καρτ ούτε η επαναστατικότητα, οι φρέσκιες ιδέες και ο προοδευτισμός έχουν a priori ηλικιακό πρόσημο, ας μας επιτρέψουν αυτά τα παιδιά, τα δικά μας παιδιά, τα παιδία όλων μας, να διαφωνούμε καθέτως με την επιχειρηματολογία της κούρασης.

Είναι μπαγιάτικη (και επικίνδυνη στην παρούσα συγκυρία) η επιχειρηματολογία ενός νεαρού που ακούστηκε στην τηλεόραση ότι δεν χρειάζεται να προστατέψει τον διπλανό του στην πλατεία επειδή είναι 25άρης και πως αν κολλήσει θα περάσει για τρεις μέρες μια ιωσούλα(!!!) κι όλα θα είναι ΟΚ.

Είναι γιαλαντζί ριζοσπαστισμός να χορεύουν κορίτσια κι αγόρια πάνω στα καπώ των αυτοκινήτων επειδή έχει μπουχτίσει εσώκλειστοι και δίχως μπαράκια διακινδυνεύοντας σε 10-15 ημέρες να βρεθούμε εξαιτίας της υπερμετάδοσης του ιού αντιμέτωποι με τον χορό του θανάτου έξω από τις εντατικές.

Είναι, εν τέλει, απόλυτα… ψεκασμένο να λες ότι αυτοκτονώ και παίρνω μαζί μου μερικούς ακόμα επειδή η πολιτεία δεν σε προστατεύει επαρκώς.

Εκτός πια αν ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι πολλές φορές ο ψεκασμένος μας εαυτός