Στον μεσαίωνα του 21ου αιώνα

«Τον Μεσαίωνα οχύρωναν τις πόλεις τους με τείχη, πύργους, πολεμίστρες και βαριές ενισχυμένες πύλες. Η εμφάνιση του πυροβολικού αχρήστευσε τη σημασία των υψηλών τειχών. Πιστέψαμε ότι θα ζούμε πια σε ανοικτές κοινωνίες. Και πέντε αιώνες αργότερα, οχυρώνουμε τα σπίτια μας. Κάμερες, συναγερμοί, πόρτες ασφαλείας, ηλεκτρονικές κλειδαριές. Συμπέρασμα; Είτε διάγουμε έναν νέο Μεσαίωνα, είτε δεν ξεπεράσαμε ποτέ τον παλιό».

Το… copyright ανήκει στον δημοσιογράφο Δημήτρη Καμπουράκη, το σπίτι του οποίου στην Αργυρούπολη έγινε στόχος επίθεσης τα ξημερώματα της περασμένης Τρίτης. Ανόητοι μεν επικίνδυνοι δε ψευτοεπαναστάτες τοποθέτησαν έναν αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου διαμένει, με τον γνωστό δημοσιογράφο να υπογραμμίζει ότι αν το οίκημα δεν διέθετε πόρτα ασφαλείας, η φωτιά θα είχε μπει μέσα.

Πάνω-κάτω την ίδια ώρα ένα άλλο σπίτι, αυτήν τη φορά στην Κυψέλη, γινόταν στόχος με… στόχο εκφοβισμού τον πρόεδρο των Ειδικών Φρουρών της ΕΛ.ΑΣ., Βασίλη Ντούμα. Κι επειδή το κακό έπρεπε να τριτώσει, το ξημέρωμα της πρώτης ημέρας του Φλεβάρη βρήκε τους αυτόκλητους κοινωνικούς δικαστές της αναρχικής συλλογικότητας «Ρουβίκωνας» να σπάνε πόρτες στα γραφεία της εταιρείας της Αττικής Οδού.

Τόσα χρόνια θεατές του ίδιου έργου και δεν έχει υπάρξει ένα επιχείρημα που να δικαιολογεί τέτοιου είδους πράξεις. Ακόμη κι αν υποθέσουμε –για χάρη της κουβέντας και μόνο– ότι στο πρόσωπο του Δ. Καμπουράκη, του Βασίλη Ντούμα και μίας θρυμματισμένης τζαμαρίας οι ανόητοι και επικίνδυνοι ακτιβιστές τιμώρησαν κατά τη θολή άποψή τους μία «κακή δημοσιογραφία», μια «κακή» αστυνομία και μία ανάλγητη εταιρεία, είναι προφανές πως και τον διακηρυγμένο στόχο τους δεν πέτυχαν και έστρωσαν τον δρόμο για περισσότερες και πιο ισχυρές «δόσεις» αυτού που υποτίθεται ότι πολεμούν.

Ο Δημήτρης Καμπουράκης, μάλιστα, εξέφρασε on camera τη ρητορική αναρώτηση αν οι δράστες της επίθεσης εναντίον του νομίζουν στα σοβαρά ότι μετά από αυτό θα πάψει να κάνει τη δημοσιογραφική δουλειά του και να μιλάει ελεύθερα.

Πιθανολογούμε ότι το ίδιο ρητορικά θα αναρωτιόταν και ο κ. Ντούμας, αν οι γνωστοί άγνωστοι κουκουλοφόροι που του επιτέθηκαν πιστεύουν βάσιμα ότι οι συνάδελφοί του Ειδικοί Φρουροί τής ΕΛ.ΑΣ. θα πάψουν να κυνηγούν εγκληματίες.

Αυτή ωστόσο είναι η «κορώνα» του νομίσματος, καθώς στην άλλη του πλευρά, στα… γράμματα, περιγράφονται οι ηθικοί αυτουργοί υποδαύλισης τέτοιων πρακτικών. Είναι αυτοί που τζογάρουν πολιτικά και κοινωνικά στο μίσος για τον αντίπαλο, στην μπαχαλοποίηση και στη συχνά διά της βίας επιβολή της «δικής μας μοναδικής αλήθειας», όπως συνέβη κατά κόρον και στα χρόνια των μνημονίων.

Αυτό το όχι και τόσο αδιόρατο πλέον νήμα της τοξικότητας είναι που ενώνει τους «κόμπους» του βομβιστή σπιτιών, του «καταδρομέα» με τις βαριοπούλες, ακόμη-ακόμη και του 23χρονου χουλιγκάνου στη Θεσσαλονίκη που έκοψε κυριολεκτικά την αρτηρία της ζωής του 19χρονου Άλκη επειδή υποστήριζε διαφορετική ομάδα από τη δική του.

Όσοι, δε, πιστεύουν ότι η διασύνδεση των παραπάνω γεγονότων αποτελεί έναν αυθαίρετο νοητικό ακροβατισμό, ας σκεφτούν απλά αλλά όχι απλοϊκά. Όταν λ.χ. ένας προβεβλημένος πολιτικός επιμένει ότι ζούμε μέρες Χούντας και αναρτά στα ηλεκτρονικά προφίλ του το πουλί της 21ης Απριλίου –ναι, για τον κύριο Πολάκη και τους συν αυτώ η αναφορά– πετυχαίνει δύο πράγματα ταυτόχρονα.

Οι μεν ανιστόρητοι θα πιστέψουν ότι μια χαρά μπορεί να τα περνούσαν σε μία Χούντα που προσφέρει 100αρα γραμμή ίντερνετ, playstation και όπου οι ίδιοι –όπως ο κάθε Πολάκης– μπορούν να λένε χωρίς φραγμό ό,τι τους κατέβει. Οι δε ψεκασμένοι ότι ήρθε η ώρα να γίνουν αντάρτες πόλης και να εναντιωθούν με όρους αυτοδικίας σε ό,τι δεν τους αρέσει.

Μια συμβουλή για τους πρώτους: ας ξεφυλλίσουν κάνα βιβλίο ιστορίας και θα διαπιστώσουν ότι οι χούντες δεν είναι όπως τις περιγράφει ο Πολάκης.

Και μια υπενθύμιση για τους δεύτερους: ο ποιητής της Ρωμιοσύνης (αν δεν τον ξέρουν, θα τον βρουν εύκολα καθώς σε καμία από τις πάμπολλες συλλήψεις του δεν φόραγε κουκούλα) διαβεβαίωνε ότι ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο όταν οι άνθρωποι σφίγγουν το χέρι. Ούτε όταν το δαγκώνουν, πολλώ δε μάλλον όταν το κόβουν…