Μία σοφή και γενναία επιλογή…
Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να προτείνει τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ήταν μία ώριμη και γενναία απόφαση, ενδεικτική της αντίληψης του Πρωθυπουργού για την ανάγκη ενότητας του λαού και συνεργασίας όλων των πατριωτικών δυνάμεων, ώστε να βγει η πατρίδα από τον μνημονιακό κυκεώνα και να παλέψει για αξιοπρέπεια και προκοπή.
Η επιλογή του κ. Παυλόπουλου, μπορεί να δυσαρέστησε κάποιους λίγους, ικανοποίησε όμως πολύ περισσότερους. Για την ακρίβεια, ικανοποίησε όλους τους μετριοπαθείς και δημοκράτες πολίτες και πολιτικούς που κατανοούν ότι κανένας μόνος του δεν μπορεί να «βγάλει το κάρο από την λάσπη» και ότι, σήμερα περισσότερο από ποτέ, η Ελλάδα πρέπει να εκπροσωπείται από μία πολιτειακή και πολιτική ηγεσία που να εκφράζει σύνθεση και ενότητα, εντός και εκτός της χώρας.
Και αυτό γιατί ο Προκόπης Παυλόπουλος υπήρξε ως πολιτικός ένας αδιαμφισβήτητος εκφραστής της κοινωνικής κεντροδεξιάς και ένας συνειδητά ευρωπαϊστής πολιτικός που όμως στον πυρήνα της σκέψης και της δράσης του είχε πάντοτε το εθνικό συμφέρον σε συνάρτηση με το συμφέρον των λαών της Ευρώπης. Επιπλέον, υπήρξε από τους πολιτικούς που πάντοτε γεφύρωναν διαφορές, που πορεύτηκε με εντιμότητα και ήθος, αλλά και με πολιτικό πολιτισμό πανθομολογούμενο από πολιτικούς φίλους και αντιπάλους.
Τέλος, μάλλον διόλου τυχαίο δεν είναι ότι το πρόσωπο του νέου Προέδρου δημιουργεί ευθείς και σαφείς αναφορές, τόσο στο πρόσωπο του αείμνηστου εθνάρχη, Κωνσταντίνου Καραμανλή, όσο και στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή. Δύο πρόσωπα, που όχι μόνο εκφράζουν τη μεγάλη και δημοκρατική λαϊκή κεντροδεξιά, αλλά και τις διαρκείς προσπάθειες για μία σύγχρονη και ευρωπαϊκή χώρα, στην οποία όμως δεν υποστέλλεται ποτέ και για κανέναν λόγο το εθνικό συμφέρον.
Κανένας δεν πρέπει να ξεχνάει, για παράδειγμα, ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος, ανέκαθεν υπήρξε υπέρμαχος της προσπάθειας διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου. Ή ότι ως υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή υπήρξε εμπνευστής και κύριος εκφραστής του «βασικού μετόχου», μίας μεγάλης μεταρρύθμισης που πολεμήθηκε άγρια από την ντόπια και ξένη ολιγαρχία. Στις ταραχές του Δεκεμβρίου 2008, μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο Προκόπης Παυλόπουλος δημόσια στήριξε την αμυντική στάση της αστυνομίας, τονίζοντας πως ο κίνδυνος απώλειας και δεύτερης ζωής θα είχε ανυπολόγιστα μεγαλύτερο κόστος από οποιαδήποτε υλική ζημιά. Και στη μεταλλαγμένη και υποτελή ΝΔ του Σαμαρά, υπήρξε ο μόνος πολιτικός που χαρακτήρισε ως αντισυνταγματικό τον ΕΝΦΙΑ.
Όλα αυτά, και άλλα ίσως, πιστεύω ότι βάρυναν σημαντικά στην απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να επιλέξει τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και κατά την προσωπική, ταπεινή άποψη ενός πολιτικού που εξίσου ποτέ δεν έκρυψε την ιδεολογική του προσήλωση στον χώρο της κοινωνικής και λαϊκής κεντροδεξιάς, του αποδίδουν ένα ακόμα ηγετικό «παράσημο», μετά από αυτό που πήρε δημιουργώντας κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ και το Πάνο Καμμένο, δηλαδή την μόνη πατριωτική και δημοκρατική δύναμη που σταθερά και μόνιμα αντιτάχθηκε στις λογικές των «ισχυρών» όταν όλοι οι άλλοι, με τον ένα ή άλλο τρόπο, προσκυνούσαν.
Εύχομαι στον Προκόπη Παυλόπουλο κάθε επιτυχία στα υψηλά του καθήκοντα και να αποδειχθεί αντάξιος όλων όσων νοηματοδοτεί η επιλογή και η εκλογή του. Και ελπίζω ο Αλέξης Τσίπρας να συνεχίσει να υπηρετεί με την ίδια, πλατιά και εθνικά υπεύθυνη αντίληψη, την πατρίδα. Ο πήχης ήταν από την αρχή ψηλά και έχει πάει ακόμα ψηλότερα. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να τον κατεβάσει…