Γάμος ομόφυλων ζευγαριών: Με αφήγημα-«εφεύρεση» ψηφίστηκε ο νόμος…

Στο κλαμπ των χωρών που έχουν νομοθετήσει την ισότητα στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών ανήκει εδώ και περίπου 15 ημέρες η Ελλάδα. Και μπορεί κάποιοι να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι αυτό αποτελεί ένδειξη… εκπολιτισμού της χώρας μας, αλλά αγνοούν –ίσως και να αποκρύπτουν εντέχνως– τα επικίνδυνα «παρελκόμενα» της συγκεκριμένης νομοθετικής επιλογής, όχι μόνο για τον κοινωνικό ιστό αλλά και για τον πολιτικό χάρτη της χώρας.

Μία από αυτές τις επικινδυνότητες τις είδαμε να μορφοποιούνται στα προ ημερών επεισόδια με ιερείς και πιστούς να επαινούν δια χειροκροτημάτων ή να χλευάζουν κατά περίπτωση βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου, με κριτήριο το αν είχαν καταψηφίσει ή αν είχαν υπερψηφίσει τον νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια.

Το γεγονός ότι η αντίδραση κάποιων εκπροσώπων της Εκκλησίας και του χριστεπώνυμου πλήθους αποτελεί μία απολύτως καταδικαστέα πράξη, δεν αναιρεί ένα άλλο γεγονός: τον τοξικό διχασμό που προκάλεσε σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας η ναρκοθέτηση της έννοιας της πυρηνικής οικογένειας και η αποδόμηση των προτύπων της μητέρας και του πατέρα, προς όφελος μίας μικρής μειοψηφίας και μάλιστα με σωρεία ψευδών επιχειρημάτων. Τα δε τελευταία δεν είναι και λίγα.

Νομοθέτηση με το… ζύγι

Ως ψευδές επιχείρημα λογίζεται καταρχάς η δήθεν εθνική αναγκαιότητα να καρφιτσώσει η Ελλάδα στο πέτο της το τσίγκινο «παράσημο» του φιλελευθερισμού-εξευρωπαϊσμού επειδή πλέον ανήκει στο κλαμπ των 20 χωρών της Ευρώπης (και 36 παγκοσμίως) που έχουν εξισώσει τον γάμο των ετερόφυλων και των ομόφυλων ζευγαριών, συμπεριλαμβανόμενη παράλληλα και στις 22 ευρωπαϊκές χώρες (39 σε όλο τον κόσμο) που επιτρέπουν την τεκνοθεσία εντός ενός ομόφυλου γάμου.

Είναι προφανές ότι η αριθμητική των δικαιωματιστών που διαβιούν στους κόλπους της «γαλάζιας» διακυβέρνησης πάσχει σοβαρά. Κι αυτό διότι αν η νομοθέτηση έγινε με το… ζύγι, δηλαδή πόσα κράτη της υφηλίου έχουν νομοθετήσει κάτι παρόμοιο και πόσα όχι, τότε θα έπρεπε η ελληνική κυβέρνηση αν μην τι άλλο να συνταχτεί με τα περισσότερα από 150 κράτη-μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (επί συνόλου 193) που δεν έχουν υιοθετήσει τέτοιες δικαιικές πρόνοιες.

Ο επιχείρημα που –κυριολεκτικά– δεν… υπάρχει!

Το δεύτερο επιχείρημα που ανειλικρινώς επικαλέστηκαν οι νομοπαρασκευαστές του υπουργείου Επικρατείας ήταν ότι η επίδικη νομοθέτηση αφορά την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών στον γάμο, καθώς και των δικαιωμάτων των παιδιών που μεγαλώνουν σε οικογένειες ομοφύλων.

Ακόμη και αν κάποιοι αρνούνται –λόγω εμμονικής ιδεοληψίας– να πιστέψουν τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά που ξεσπάθωσε από το βήμα της Βουλής ότι ο γάμος ομοφύλων «δεν συνιστά ανθρώπινο δικαίωμα» και «ότι πρόκειται τάχα για κατοχύρωση ανθρώπινου δικαιώματος», ας πιστέψουν τον ΟΗΕ που στην Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα  κάνει μία και μόνη αναφορά για το «δικαίωμα στον γάμο» (βλ. άρθρο 16) η οποία συνοδεύεται μάλιστα από την επεξήγηση ότι γάμο μπορούν να συνάπτουν «ενήλικοι ΑΝΔΡΕΣ και ΓΥΝΑΙΚΕΣ, δίχως περιορισμούς που σχετίζονται με την φυλή, την εθνικότητα και το θρήσκευμά τους(…)».

Αν, πάλι, οι κυβερνητικοί οπαδοί της «woke κουλτούρας» θεωρούν αναξιόπιστο ή αναχρονιστικό τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, δεν έχουν παρά να ανατρέξουν σε πολύ πρόσφατες αποφάσεις είτε της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ είτε του Eυρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων των Ανθρώπου, που εκδικάζοντας προσφυγές ιδιωτών κατά κρατών με την κατηγορία ότι η μη αναγνώριση του γάμου ομόφυλων ζευγαριών παραβιάζει τα κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματά τους, έκριναν ότι τέτοια καταπάτηση δεν υφίσταται επειδή ο γάμος μεταξύ των ομοφύλων ΔΕΝ είναι ανθρώπινο δικαίωμα!!!

Ας κρατήσουμε αυτό για το τέλος: καμία χάρτα δικαιωμάτων δεν καθιστά υποχρεωτικό τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, γεγονός που σημαίνει αν μία κρατική οντότητα δεν θέλει να τον νομοθετήσει, δεν τον νομοθετεί. Όπερ μεθερμηνευόμενο; Η ελληνική κυβέρνηση ήθελε για τους δικούς της λόγους πολιτικής «ορθότητας» να καταστήσει νομικά ισότιμο τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών με τον γάμο των ετερόφυλων κι επειδή συναντούσε σοβαρές αντιστάσεις από όλα τα μέτωπα –και από την κοινωνία και από την Εκκλησία, ακόμη και από τους ίδιους της τους βουλευτές– εφηύρε ένα εύπεπτο αφήγημα για να απορροφήσει τους κραδασμούς. Το πόσο το κατάφερε, φαίνεται στις πρώτες δημοκοπήσεις, όπου παρά τη διατήρηση της πολιτικής υπεροχής της η Νέα Δημοκρατία εμφανίζει διαρροές οι οποίες εισπράττονται από τα κόμματα στα δεξιά της.