Η (σωτήρια) διορατικότητα Σαμαρά με τον αγωγό TAP

Βαδίζαμε ολοταχώς για τα Χριστούγεννα του 2013 όταν ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ταξίδευε για το πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, το Μπακού.

Σκοπός εκείνου του ταξιδιού ήταν η παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού στην τελετή υπογραφής για την έναρξης του αγωγού TAP που θα μετέφερε το αζέρικο φυσικό αέριο από την Κασπία στην Ιταλία, διαμέσου της Βόρειας Ελλάδας, της Αλβανίας και υποθαλάσσια της Αδριατικής.

Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 10 χρόνια και να φουντώσει μία πολεμική σύρραξη συνοδευόμενη από ενεργειακή κρίση για να καταλάβουν οι περισσότεροι τη σημαντικότητα εκείνης της στρατηγικής πολιτικής απόφασης. Ευτυχώς ο Μεσσήνιος ήταν αρκούντως διορατικός ώστε να διαβλέψει καιρό πριν ότι εκείνο το τεράστιο έργο ενεργειακής υποδομής θα εξυπηρετούσε πολλαπλά τα εθνικά συμφέροντα και μάλιστα σε μία περίοδο ασφυκτικής δημοσιονομικής πίεσης.

Καταρχάς με τον αγωγό TAP χαρτογραφήθηκε η Ελλάδα ως κόμβος ενεργειακού εφοδιασμού ολόκληρης της Ευρώπης. Κατά δεύτερον η χώρα θα είχε προοπτικά να ποντάρει σε σημαντικά φορολογικά έσοδα όταν η μέγγενη των μνημονίων έσφιγγε επικίνδυνα, στερώντας το αναπτυξιακό οξυγόνο της χώρας.

Το κυριότερο που σήμερα το βρίσκουμε μπροστά μας; Ότι η Ελλάδα δεν θα ήταν πλέον εξαρτημένη μόνο από έναν προμηθευτή αερίου που ήταν η Ρωσία.

Ακόμη και γεωπολιτικά είχε τη σημασία της εκείνη η επιλογή Σαμαρά δεδομένου ότι η Ελλάδα δεν έπαιζε μόνη της μπάλα στο παιχνίδι των αγωγών. Θυμίζεται ότι μέχρι να κινηθεί συντονισμένα και αποτελεσματικά η Ελλάδα, υπήρχε μόνο μία εναλλακτική οδός μεταφοράς αερίου από υποψήφιο αγωγό που θα περνούσε μέσω Τουρκίας, Βουλγαρίας και Ρουμανίας για να φτάσει στην Κεντρική Ευρώπη, παρακάμπτοντας την Ελλάδα.

Οπότε είναι αυταπόδεικτο ότι αν ένα μίνιμουμ ενεργειακής ασφάλειας και αυτονομίας το έχει σήμερα η Ελλάδα, το οφείλει σε σημαντικό βαθμό στον «κακό» για κάποιος αλλά πολλαπλά χρήσιμο για την πατρίδα Αντώνη Σαμαρά.