Ιράν: Τον δικό του πόλεμο ήθελε ο Τραμπ
Πριν καλά-καλά προλάβει να δώσει τα χέρια με τον ηγέτη της Βορείου Κορέας, ο οποίος απειλούσε πως θα πατήσει το κουμπί της καταστροφής, ο πλέον επικίνδυνος πρόεδρος των ΗΠΑ όλων των εποχών πάτησε το δικό του. Φαίνεται πως ο πλανητάρχης επιθυμούσε (μεταξύ άλλων) τον δικό του πόλεμο, ώστε να μην υστερεί των προκατόχων του, και επέλεξε ως τόπο το Ιράν βάζοντας φωτιά στη Μέση Ανατολή.
Επιμέλεια: Θεοδόσης Παπανδρέου
Η συμφωνία με το Ιράν, μετά από πολυετή απομόνωση της χώρας, έφερε την υπογραφή του Μπαράκ Ομπάμα. Αυτό από μόνο του ήταν αρκετό έτσι ώστε ο Ντόναλντ Τραμπ ήδη προεκλογικά να τάσσεται κατά της συμφωνίας προϊδεάζοντας για τα όσα θα ακολουθήσουν. Μόνο που πρώτα του προέκυψε ένας Κιμ, ο ηγέτης της Βορείου Κορέας με τον οποίο επιδείκνυαν τα… κουμπιά τους για να δουν ποιος το έχει μεγαλύτερο. Η λογική ευτυχώς πρυτάνευσε και ο Βορειοκορεάτης έκανε βήματα πίσω κατεβάζοντας τους τόνους (αλλά κερδίζοντας όσα επιθυμούσε) και παράλληλα αφήνοντας χώρο στον Αμερικανό πρόεδρο να ασχοληθεί με την υστεροφημία του: ήταν η ώρα να κάνει τον δικό του πόλεμο, ώστε να μην έχει να ζηλέψει κάτι από εκείνους που εργάστηκαν στο οβάλ γραφείο στο παρελθόν.
Πριν φτάσουμε μέχρι εδώ φυσικά, θα πρέπει να επισημάνουμε πως οι ΗΠΑ ποτέ δεν τήρησαν τη συμφωνία με τη χώρα της Μέσης Ανατολής. Κάποιες διευκολύνσεις έκανε ο Μπαράκ Ομπάμα, ο διάδοχός του όμως επέλεξε μια διαφορετική πολιτική: άρχισε να εφαρμόζει κυρώσεις σε αξιωματούχους του Ιράν, σε τράπεζες, οργανισμούς κ.λπ., δείχνοντας πως δεν είχε καμία διάθεση να τιμήσει την υπογραφή της χώρας του. Άλλωστε, σε αυτή την επιλογή είχε σύμμαχο τον πάντα πρόθυμο Μπέντζαμιν Νετανιάχου, αλλά και τις αμερικανικές εκείνες δυνάμεις που ονειρεύονται ένα νέο Ιράκ που θα υπηρετήσει τις ΗΠΑ. Αν σε αυτά κανείς προσθέσει τη μανία του Τραμπ κατά του προκατόχου του Μπαράκ Ομπάμα –του οποίου τη θητεία, αν ήταν δυνατόν, θα διέγραφε μονοκονδυλιά–, τότε μπορεί να έχει μια εικόνα των όσων προηγήθηκαν. Και δεν είναι τυχαίο πως με την ανακοίνωση της απόφασης του πλανητάρχη το πάντα πρόθυμο Ισραήλ έπεσε στη μάχη για να υποτάξει εν πολλοίς το τελευταίο κράτος της περιοχής που δεν υπακούει στον θείο Σαμ. Ήθελε να προλάβει και να πλήξει σημαντικά σημεία, προτού το Ιράν περάσει στην αντεπίθεση. Άλλωστε η χώρα διαθέτει οπλικά συστήματα τα οποία μπορούν εύκολα να πλήξουν το Ισραήλ, ενώ το γεγονός πως τα έχει διασκορπισμένα στην επικράτειά του κάνει αδύνατο τον έλεγχό τους.
Είχε επενδύσει στην άνοδο της τιμής του πετρελαίου
Επιπλέον ο Ντόναλντ Τραμπ είχε επενδύσει και στην άνοδο της τιμής του πετρελαίου, μιας και το ιρανικό θα αποκλειόταν. Δεν είχε όμως υπολογίσει στην ευρωπαϊκή αντίδραση, η οποία υπήρξε έντονη ευθύς εξαρχής κάνοντας ξεκάθαρο πως θα μείνει στη συμφωνία. Ούτε και στη Ρωσία είχε υπολογίσει ή την Κίνα, δύο χώρες που αν ο πόλεμος δεν γενικευθεί θα μπορέσουν να λειτουργήσουν μονοπωλιακά στο Ιράν σε βάρος του αμερικανικού κεφαλαίου! Εκείνου δηλαδή που τροφοδοτεί και στηρίζει την προεδρία Τραμπ.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν έτοιμος να ξεκινήσει πόλεμο και κατά των ευρωπαϊκών εταιρειών που θα έσπαγαν το εμπάργκο, έως τη στιγμή που ενημερώθηκε πως η ευρωπαϊκή πλευρά ήταν έτοιμη να πράξει το ίδιο κατά των αμερικανικών πιέζοντας με αυτόν τον τρόπο σε αλλαγή της πολιτικής.
Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει παραβλέψει κάτι ακόμα: την επιρροή που έχει το Ιράν στις γειτονικές χώρες και η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κατά των ΗΠΑ αρχής γενομένης από τις στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονται στο Ιράκ. Σε μια τέτοια περίπτωση όλη η περιοχή θα έπαιρνε και πάλι φωτιά, χωρίς καμία από τις πλευρές να μπορεί να ελέγξει την έκβαση της μάχης.
Διεθνείς αναλυτές πάντως υποστηρίζουν πως η Τεχεράνη είχε άπλετο χρόνο για να προετοιμάσει σενάρια και να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει την πολιτική των ΗΠΑ πολύ περισσότερο με δεδομένο ότι δεν φαίνεται να υιοθετείται αυτή από άλλες σημαντικές χώρες. Ένα σενάριο που εικάζεται πως υπάρχει μια γενική συμφωνία με την αποπυρηνικοποίηση όλης της Μέσης Ανατολής, δηλαδή και του Ισραήλ! Σενάριο που πολύ δύσκολα θα συντηρούσε τη συμμαχία Νετανιάχου – Τραμπ. Εναλλακτικά θα μπορούσε να επιλέξει τη στρατηγική Κιμ: με το κουμπί στο τραπέζι να επιβάλει τις συνομιλίες έναντι του ολοκαυτώματος.