Το ανάγλυφο αποτύπωμα του Αντώνη Σαμαρά

Κάθε φορά που γίνεται αναφορά στο όνομα του Αντώνη Σαμαρά, ηχεί κι ένα διαφορετικό καμπανάκι στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Για τους φίλους του είναι η φωνή ενός πολιτικού που δεν λειαίνει τον λόγο του για να γίνει αρεστός. Για τους αντιπάλου του είναι η φωνή της διεκδίκησης των εθνικών δικαίων που πρέπει όμως να διαστρεβλωθεί ως ακραία.

Αυτό στο οποίο θα συμφωνήσουν όλοι –έστω και ανομολόγητα– είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει ΚΑΙ τη διορατικότητα του ηγέτη που βλέπει μακριά και το θάρρος τού επικεφαλής που παίρνει δυσάρεστες αποφάσεις όταν αυτό απαιτούν οι περιστάσεις.

Μια γρήγορη ματιά στα θέματα που τις τελευταίες ημέρες κυριαρχούν στην επικαιρότητα δίνει ακόμη μία ευκαιρία να επιβεβαιωθούν οι παραπάνω διαπιστώσεις. Διότι και τα εθνικά θέματα (Ελληνοτουρκικά, Μακεδονικό, προσφυγικό) και τα ενεργειακά, ακόμη και η ακρίβεια είναι ζητήματα που ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας τα βρήκε στο διάβα του σε εποχές σκληρών μνημονιακών περιορισμών, αλλά κατάφερε να δώσει κάθε φορά τις δέουσες λύσεις.

Ξεκινώντας από το τελευταίο, το θέμα της αιμορραγίας των εισοδημάτων που ανάγκασε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να εξαγγείλει δεύτερη αύξηση του κατώτατου μισθού, είχε «κληρώσει» σε όλη την πρωθυπουργική θητεία τού Αντ. Σαμαρά εξαιτίας της επιμονής της τρόικας στην εσωτερική υποτίμηση. Σε αυτή την αντι-αναπτυξιακή  πολιτική της υπερφορολόγησης αντιτέθηκε το καλοκαίρι του 2013 ο Αντ. Σαμαράς όταν και πήρε πάνω του την πρώτη μεγάλη μείωση φόρων στην Ελλάδα.

Ο λόγος για την περίφημη εξαγγελία της μείωσης του ΦΠΑ στην εστίαση από το 23% στο 13%, πείθοντας τους δανειστές ότι με τον τρόπο αυτό τα έσοδα του κράτους δεν θα μειωθούν, αντιθέτως αυτά θα ενισχύονταν μέσω της αύξησης του τζίρου και του περιορισμού της φοροδιαφυγής. Δεν είναι λίγο, αν σκεφτεί κάποιος ότι σε εποχές ευρωπαϊκής δημοσιονομικής γαλαντομίας όπως αυτές που διάγουμε λόγω κορωνοϊού η νυν κυβέρνηση απέρριψε τη μείωση του ΦΠΑ σε βασικά αγαθά ώστε να αντιμετωπιστεί η ακρίβεια, επικαλούμενη το επιχείρημα της πιθανής διατάραξης του προϋπολογισμού.

Έβλεπε μπροστά και στα ενεργειακά

Ακόμη και στα ενεργειακά, που είναι άμεσα συνδεδεμένα με το κύμα της ακρίβειας που χτυπά την ελληνική και ευρωπαϊκή οικονομία, η διακυβέρνηση Σαμαρά είχε στοχοθετήσει έγκαιρα τις παρεμβάσεις της ώστε να καταστεί η Ελλάδα εν ευθέτω χρόνω ενεργειακά αυτόνομη. Σε αυτή την κατεύθυνση ήταν:

α] Η εθνική ενεργειακή στρατηγική των πέντε πυλώνων που μεταξύ άλλων αφορούσε τη διαφανή και με σεβασμό στο περιβάλλον έρευνα και αξιοποίηση υδρογονανθράκων, καθώς και τη διοχέτευση στο ασφαλιστικό σύστημα των εσόδων από την εκμετάλλευσή τους κατά το πρότυπο της Νορβηγίας.

β] Οι διαβουλεύσεις με το Αζερμπαϊτζάν για τον αγωγό φυσικού αερίου ΤΑP και τη μεταφορά αζέρικου φυσικού αερίου στην Ευρώπη.

γ] Η επιστολή που είχε στείλει ως πρωθυπουργός ο Αντ. Σαμαράς στον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, αιτούμενος τη μείωση του κόστους προμήθειας του φυσικού αερίου, κατά το πρότυπο των εκπτώσεων που προσέφερε η Gazprom σε άλλους Ευρωπαίους πελάτες της,  στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ό,τι δηλαδή περίπου επανέλαβε πολλά χρόνια αργότερα ο Κυρ. Μητσοτάκης κατά την τελευταία επίσκεψή του στο Σότσι.

Ακόμη και η απόφαση του εκσυγχρονισμού των ελληνικών λιγνιτικών εργοστασίων (βλ. Πτολεμαΐδα 5) από την τότε κυβέρνηση Σαμαρά ήταν επωφελής αλλά εγκαταλείφθηκε με τη μεγάλη επένδυση αναπόσβεστη, μπροστά στην αναγκαιότητα(;) βίαιης απολιγνιτοποίησης νωρίτερα ακόμη και από τη Γερμανία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το κόστος που καλούνται να καταβάλουν σήμερα οι Έλληνες για την ενέργεια.

Αυτό, επομένως, που έβλεπε π.χ.  το «Forbes», ότι δηλαδή ο τότε πρωθυπουργός της χώρας «είναι αποφασισμένος να καθιερώσει έναν σταθερό ρόλο για την Ελλάδα ως ενεργειακού παράγοντα στην ανατολική Μεσόγειο», βρήκαν έτοιμο οι διάδοχοί του και το συνέχισαν, αλλά όχι και με… φοβερή επιτυχία, αν κρίνουμε από το αμερικανικό άδειασμα στον αγωγό East Med.

 Οι προφητείες στα εθνικά θέματα 

Όσοι ξέρουν καλά τον Αντ. Σαμαρά γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι πρώτος εκείνος θα ευχόταν όλες οι τοποθετήσεις-προβλέψεις του για την ευρύτερη ομπρέλα των εθνικών θεμάτων να έχουν διαψευστεί. Δυστυχώς όμως για τη χώρα, δεν λάθεψε.

Ειδικά στα ελληνοτουρκικά όπου επικρίθηκε από κάποιους όταν είπε ότι «με πειρατές  δεν κάνεις διάλογο», ή ότι θα είναι εγκληματικό να συρθεί η Ελλάδα στη Χάγη με τους όρους που επιθυμεί η Άγκυρα, η επιμονή της Ελλάδας και των εταίρων της στο δόγμα του κατευνασμού αποδείχτηκε ότι αποθράσυνε τους γείτονες, που επιδόθηκαν –και συνεχίζουν– σε μπαράζ προκλήσεων σε θάλασσα και αέρα, σε ευθεία αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, σε εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού κ.λπ.

Μέχρι και υβριδική πολεμική εισβολή επεχείρησαν οι Τούρκοι στον Έβρο, αλλά ελάχιστοι είχαν τη γενναιότητα να αποδώσουν τα εύσημα στη διακυβέρνηση Σαμαρά που είχε στρώσει τον δρόμο για τη θωράκιση της Ελλάδας σε επίπεδο ασφάλειας και με την κατασκευή φράχτη στον Έβρο και με τις επιτυχημένες, όπως αποδείχτηκε, πολιτικές αντιμετώπισης της παράνομης μετανάστευσης, όπως ήταν λ.χ. η δομή φιλοξενίας μεταναστών στην Αμυγδαλέζα, αλλά και οι επιχειρήσεις ελέγχου και επιτήρησης παράτυπων μεταναστών στο κέντρο της πρωτεύουσας (επιχείρηση «ΞΕΝΙΟΣ ΖΕΥΣ»).

Όσο για το Μακεδονικό, δεν χρειάζονται πολλές… υπενθυμίσεις. Από τους λίγους πολιτικούς στην Ελλάδα –αν όχι ο μόνος– που πολέμησε με ξεκάθαρο λόγο τη Συμφωνία των Πρεσπών, ο Αντ. Σαμαράς πρόβλεψε όλα τα δεινά που αυτή έφερε.

Μάλιστα είδε τη δική του στρατηγική δυναμικής εναντίωσης στα (κακώς) συμφωνηθέντα να υιοθετούνται όχι από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως είχε διακηρυχτεί προεκλογικά, αλλά από την κυβέρνηση της γειτονικής Βουλγαρίας που ήταν αυτή που άσκησε βέτο για το θέμα τη μακεδονικής γλώσσας, σε αντίθεση με την Ελλάδα που είδε τους Σκοπιανούς να κατεβαίνουν στο ποδοσφαιρικό EURO με φανέλες που  έγραφαν σκέτο «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» και αρκέστηκε σε κοινότυπες δηλώσεις ενόχλησης.

Και να θέλει, λοιπόν, κάποιος να μη μνημονεύει το όνομα του Αντώνη Σαμαρά, δεν τον αφήνει το αποτύπωμα του Μεσσήνιου σε όλα τα παραπάνω και σε ακόμη περισσότερα όπως:

>>Ο αγώνας του για την επιστροφή των κλεμμένων μνημείων του Παρθενώνα, βγάζοντας από τη φαρέτρα την κινητοποίηση της περιώνυμης διεθνούς νομικής φίρμας τής Αμάλ Αλαμουντίν προκειμένου να αποκτήσει το ελληνικό αίτημα «βαριά» νομική εκπροσώπηση.

>>Η άσβεστη επιμονή του να αποζημιωθεί η χώρα για τα δεινά που της προξένησε η ναζιστική θηριωδία, δίνοντας εντολή στον Χρήστο Σταϊκούρα, νυν υπουργό Οικονομικών, για πλήρη καταγραφή των σχετικών απαιτήσεων.

>>Η αμέριστη συνεισφορά του στο να παραμείνει ζωντανή η ιστορική μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, που όπως συνηθίζει να λέει χαρακτηριστικά, «δεν αφορά μόνο τους νεκρούς από το παρελθόν. Αφορά κυρίως τους ζωντανούς και στο παρόν και στο μέλλον».

Συμπέρασμα: Ο σεβασμός στο πρόσωπο ενός πολιτικού, και μάλιστα πρώην πρωθυπουργού, έγκειται στο αποτύπωμα που αφήνει. Και το αποτύπωμα του Αντώνη σε όλα τα παραπάνω κρίσιμα για τη χώρα μας θέματα, είναι ανάγλυφο…