Το χαλασμένο… γραμμόφωνο των καταστροφών

Στα μισά του δρόμου αυτής της –δίχως άλλο– πολυτάραχης «γαλάζιας» διακυβέρνησης, ο επικεφαλής της Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει σταματήσει να μετράει «στραβές στη βάρδιά του». Η τελευταία φράση καταγράφηκε με τραγικό τρόπο ως λήμμα στο εγχώριο πολιτικό λεξικό, όταν λίγα 24ωρα μετά τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι τον Ιούλιο του 2018 η πρώην περιφερειάρχης Αττικής, Ρένα Δούρου, είπε πως όσοι έχουν θέση ευθύνης οφείλουν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, έστω κι αν «μπορεί να αισθανόμαστε αδικημένοι, με την έννοια αυτού που λέγεται στην καθομιλουμένη “μου έτυχε η στραβή στη βάρδιά μου”».
Δεν διευκρίνισε ποτέ η κυρία Δούρου αν η «αδικία» στην οποία αναφέρθηκε τότε είχε μεταφυσική (και επομένως συνεπαγωγικά μη αντιμετωπίσιμη) υπόσταση. Κι έτσι να είναι, πιο… αδικημένος πολιτικός από τον νυν πρωθυπουργό δεν πρέπει να έχει υπάρξει. Απόδειξη; Σε διάστημα 24 μηνών πρωθυπουργικής θητείας «μετρά» μεταξύ άλλων ένα ξαφνικό μπουρίνι με νεκρούς στη Χαλκιδική την επομένη ημέρα της ορκωμοσίας της κυβέρνησης της Ν.Δ., το μεταναστευτικό τσουνάμι και την υβριδική απόπειρα εισβολής στον Έβρο, τη διαρκώς κλιμακούμενη –σε βαθμό θερμού επεισοδίου– τουρκική προκλητικότητα σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο που εξαιτίας της οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις βρίσκονται σε πολεμική ετοιμότητα διαρκείας, και φυσικά τα απανωτά κύματα της πρωτόφαντης παγκοσμίως υγειονομικής κρίσης του κορωνοϊού.
Κυρίαρχη είναι στην κοινή γνώμη η άποψη ότι η διαχείριση των παραπάνω «στραβών» από την κυβέρνηση Μητσοτάκη υπήρξε περισσότερο από ικανοποιητική. Ακόμη κι αυτοί που επιχειρηματολογούν ότι η «γαλάζια» διακυβέρνηση έκανε απλώς τα αυτονόητα, όταν κλήθηκε να αντιμετωπίσει πλείστα όσα σοβαρά περιστατικά έκτακτης ανάγκης, της πιστώνουν μία αποτελεσματική αντίδραση δίχως απώλειες.
Έτσι φαίνεται να συνέβη και στην περίπτωση των πυρκαγιών στην Αχαΐα, στην Εύβοια, στη Ρόδο και τελευταία στη Βαρυμπόμπη. Ωστόσο, οι «στραβές» που τυγχάνουν στις κυβερνήσεις παγκοσμίως δεν σταματούν ποτέ. Όσοι δε το ξεχνούν, ας θυμηθούν ότι οι πλατιές μάζες των ψηφοφόρων παραδίδουν την εξουσία στα χέρια αυτών που δείχνουν ικανοί να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα και δευτερευόντως σε εκείνους που εμφανίζονται ως καλοί διαχειριστές των εύκολων.
Υπό αυτό το πρίσμα, δεν μπορεί το όριο της εκάστοτε κυβερνητικής επάρκειας να είναι πάντα ο αριθμός των νεκρών. Προφανώς όταν το κράτος το 2007 δεν κατάφερε να διασώσει 88 ανθρώπους στις πυρκαγιές της Πελοποννήσου, όταν το 2017 δεν προστάτεψε τις 24 ζωές που χάθηκαν στα λασπόνερα των πλημμυρών στη Μάνδρα, κι όταν το 2018 άφησε στο έλεος της πύρινης λαίλαπας 103 συμπολίτες μας που άφησαν εκεί την τελευταία πνοή τους, οι μηδενικές απώλειες ανθρώπινων στα δεκάδες πύρινα μέτωπα των τελευταίων ημερών είναι μια καλή αφετηρία συζήτησης για μία πιο αισιόδοξη επόμενη ημέρα.
Κι αυτή η ημέρα δεν θα έρθει επειδή γλίτωσαν οι άνθρωποι αλλά κάηκαν ζώα, σπίτια και επιχειρήσεις. Θα έρθει όταν αναμορφωθούν οι αντιπυρικές ζώνες. Θα έρθει όταν ανανεωθεί ο στόλος των γερασμένων Καναντέρ. Θα έρθει όταν δεν θα έχει φτάσει Αύγουστος μήνας και θα μένουν αμάζευτα τα ξερόκλαδα από τη χειμωνιάτικη κακοκαιρία «Μήδεια». Θα έρθει, εντέλει, όταν σταματήσουμε μετά από κάθε μικρή ή μεγάλη καταστροφή να ακουγόμαστε σαν γρατζουνισμένος δίσκος γραμμοφώνου που η βελόνα πηδά και επαναλαμβάνει τα κακόηχα προφανή, που για άλλη μία φορά ΔΕΝ έγιναν…