Το τρις εξαρμαρτείν ουκ… ψηφοφόρου σοφού

-«Αφού είναι τέτοιος ο Μαυρογυαλούρος, γιατί τον ψηφίσατε;»

-«Ε, να, νέος είναι, από τον τόπο μας είναι. Και μια φορά που ήρθε κάτω και μίλησε καλά τα είπε. Και οι δικοί του άνθρωποι μας τάξανε λαγούς με πετραχήλια. Δάνεια μας τάξανε για να σωθούμε από τους τοκογλύφους. Γιατρούς μάς τάξανε, φάρμακα μας τάξανε. Και τι δεν μας τάξανε… Και όσο τα ‘δες εσύ κύριε Ντάντη μου άλλο τόσο τα είδαμε κι εμείς…»

Για όσους δεν κατάλαβαν, ο διάλογος της εισαγωγής είναι μία από τις πολλές σεναριακές στιχομυθίες που γράφτηκαν δια χειρός Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου για την αλησμόνητη κωμωδία «Υπάρχει και Φιλότιμο». Αλησμόνητης όχι μόνο για το γέλιο που προσέφερε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, αλλά και γιατί παραμένει τόσο «φρέσκια», έστω κι αν μας χωρίζουν 54 χρόνια από τον Δεκέμβρη του 1965 που πρωτοβγήκε στους ελληνικούς κινηματογράφους.

Κοινότυπος, βέβαια, ο συνειρμός για τις ομοιότητες του κινηματογραφικού υπουργού «Εθνικής Ανασυγκροτήσεως και Περιθάλψεως» με τους σύγχρονους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος αλλά αναπόφευκτος, δεδομένου ότι την Κυριακή οι ψηφοφόροι προσέρχονται στις κάλπες έχοντας βομβαρδιστεί με ένα άνευ προηγουμένου τάξιμο από τον Αλέξη Τσίπρα. Τι κι αν το διακύβευμα της Κυριακής (έπρεπε να) είναι αυτοδιοικητικό και βαθιά ευρωπαϊκό;

Η συγκρότηση της προοδευτικής συμμαχίας που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ εντός και έκτος τειχών περιορίστηκε στην ονοματοδοσία του κυβερνητικού συνδυασμού, η προεκλογική εκστρατεία έγινε με όρους εθνικών εκλογών και παροχολογικές στρατηγικές… παλαιολιθικού κομματικού τύπου, ενώ η εξαγγελθείσα μάχη κατά της Ακροδεξιάς περιορίστηκε στο να «βαφτίζονται» Χρυσαυγίτες όσοι διαδήλωναν κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Στοιχειώδης, ωστόσο, σεβασμός στους ψηφοφόρους θα επέβαλε μία δημόσια συζήτηση για τα όσα διακυβεύονται στην ευρύτερη ευρωπαϊκή γειτονία μας και θα έπρεπε να τα γνωρίζουμε ως Έλληνες μεν αλλά και Ευρωπαίοι πολίτες.

Η Ευρώπη στο κοινοβούλιο της οποίας καλούμαστε να στείλουμε τους Έλληνες «εκλεκτούς» των κομμάτων βρίσκεται σε θεσμική στασιμότητα. Τα κράτη που την απαρτίζουν διαθέτουν ενιαίο νόμισμα, αλλά όχι ενιαία οικονομία.

Μία κοινή πολιτική ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής που θα προστάτευε τα μέλη από τις επιβουλές τρίτων –όπως είναι η Τουρκία που σουλατσάρει ανεπαίσχυντα στο Αιγαίο και την κυπριακή ΑΟΖ– αποτελεί για την ώρα τουλάχιστον όνειρο θερινής νυκτός. Και την ώρα που οι προκλήσεις όπως το μεταναστευτικό μένουν αναπάντητες, το καζάνι στο Κόσοβο σιγοβράζει με τελευταίο επεισόδιο το αιματοκύλισμα που όπως γράφτηκε αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή όταν σερβικές και αμερικανικές δυνάμεις της KFOR ήρθαν αντιμέτωπες.

Γι΄ αυτά ούτε κουβέντα δεν ειπώθηκε. Διότι προείχε να πάρει άδεια ο Κουφοντίνας, διότι προτεραιότητα είναι να κερδηθούν τουλάχιστον οι εντυπώσεις ότι δήθεν κάποιοι πολιτικοί τα πήραν στο σκάνδαλο της Novartis, διότι πρέπει να πειστεί η κοινή γνώμη ότι καλώς ήρθε το τρίτο μνημόνιο και τώρα πρέπει οι υπερχρεωμένοι και λόγω υπερφορολόγησης πολίτες να είναι ευτυχισμένοι που τους επιστρέφονται επιδοματικά ψίχουλα.

Έστω κι έτσι, όμως, δημιουργείται η απορία: πώς μπορούν να ξεχαστούν τόσο εύκολα όλες η ακάλυπτες επιταγές που εξέδωσε ο Αλέξης Τσίπρας από τις παραμονές των προηγούμενων ευρωεκλογών τον Μάιο του 2014 μέχρι και το καλοκαίρι του 2015, όπου γκρεμίστηκαν οι αυταπάτες και ο νυν πρωθυπουργός επέστρεψε από τις Βρυξέλες με έναν επιχείλιο έρπητα και ένα μνημόνιο πέντε πήχες;

Και τέλος πάντων τα 300 ή τα 400 ευρώ δικαιολογούν το τρις εξαμαρτείν που ψηφοφόρου;

Διότι αν το δικαιολογούν, η ταινία «Υπάρχει και Φιλότιμο» έπρεπε να κρατήσει τον τίτλο του θεατρικού από τον οποίο εμπνεύστηκαν οι σεναριογράφοι της. Κι αυτός ήταν «Ανώμαλη προσγείωση»! Καλές κάλπες…