Με τη σφαίρα στη θαλάμη…

Ο μεγάλος εχθρός είναι ο πλέον ισχυρός, και στην περίπτωση της Ευρώπης είναι ξεκάθαρο πως αυτός είναι η Γερμανία. Η ελληνική κυβέρνηση την έχει βάλει στο στόχαστρο και απειλεί να τραβήξει τη σκανδάλη αν δεν βρεθεί η πολυπόθητη πολιτική λύση.

Ρεπορτάζ: Θεοδόσης Παπανδρέου

Πλήγμα στην ηθική της Γερμανίας επιχειρεί η Αθήνα, και αυτό εντάσσεται στη… διαπραγματευτική της τακτική. Αν δεν μπορείς να νικήσεις τον εχθρό, τότε αποδόμησέ τον, είναι το σύνθημα και αυτό επιχειρείται με κάθε τρόπο. Μέχρι ώρας τα αποτελέσματα δεν είναι θεαματικά, αλλά υπάρχουν, και αυτό είναι εις βάρος του Βερολίνου που καλείται για μια ακόμα φορά να απολογηθεί για το ναζιστικό του παρελθόν και κυρίως να αντιληφθεί πως το κεφάλαιο αυτό δεν είναι εύκολο να κλείσει.

Φυσικά η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έχει ανακαλύψει την πυρίτιδα. Μάλλον αντιγράφει την τακτική που είχε ακολουθήσει στο παρελθόν ο Κώστας Σημίτης, όταν η Γερμανία αρνιόταν να επιτρέψει την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΕ. Ο κ. Ανθόπουλος, υπουργός Δικαιοσύνης τότε, είχε υπογράψει για να προχωρήσει η κατάσχεση του ινστιτούτου Goethe, για να αποζημιωθούν θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. Η Γερμανία απέσυρε τις ενστάσεις της, η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ και έτσι απλά ο υπουργός εξαφάνισε την υπογραφή του και όλα ήταν μια χαρά. Μέχρι που ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος δήλωσε έτοιμος να υπογράψει εκείνος. Μια τέτοια εξέλιξη θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες σε Αθήνα και Βερολίνο. Ειδικά στη δεύτερη περίπτωση, καθώς θα αποδείκνυε πως το ισχυρό κράτος που επικαλείται η καγκελάριος Μέρκελ δεν είναι και τόσο ισχυρό.

Δεν είναι όμως το μόνο «όπλο» της κυβέρνησης Τσίπρα. Εκείνο που τρομάζει ακόμα περισσότερο είναι κάτι που ψιθυρίζεται: το ενδεχόμενο νέων εκλογών. Φυσικά, χρήματα για να γίνει νέα αναμέτρηση δεν είναι εύκολο να βρεθούν, όμως και μόνο το ενδεχόμενο δημιουργεί πανικό. Τέτοιο πανικό που το ενδεχόμενο ενός δημοψηφίσματος μοιάζει όαση. Και αυτό γιατί μια προσφυγή στις κάλπες κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγούσε στην απόλυτη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ και το χειρότερο στον περιορισμό των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) με τα οποία θα μπορούσαν να συνεργαστούν οι δανειστές.

Παιχνίδι με Κίνα και Ρωσία
Η κυβέρνηση επιχειρεί να δείξει πως δεν είναι προσκολλημένη στην Ε.Ε. για να λύσει τα προβλήματά της, υπονοώντας πως κάλλιστα θα μπορούσε να συνεργαστεί είτε με την Κίνα είτε με τη Ρωσία – αν όχι και με τις δύο. Στην περίπτωση αυτή, θα μπορούσε να κινηθεί πιο ανεξάρτητα, καθώς ακόμα και μεγάλες αποκρατικοποιήσεις θα μπορούσαν να προχωρήσουν αναίμακτα, μιας και δεν θα ήταν… ξεπούλημα αλλά απαγκίστρωση από τα μνημόνια. Όσο οξύμωρο και αν αυτό ακούγεται, η αλήθεια είναι πως στην Ε.Ε. υπάρχει έντονος προβληματισμός για τις προθέσεις της Αθήνας. Μάλιστα, η προγραμματισμένη επίσκεψη στη Μόσχα των Τσίπρα και Καμμένου τον Μάιο δεν επιτρέπει καθησυχασμό. Πόσω δε που γίνεται λίγο πριν εκπνεύσει το τετράμηνο που έχει δοθεί στην Ελλάδα.

Το θέμα δεν έχει περάσει ασχολίαστο και από το BBC, το οποίο σε ανάλυσή του σημειώνει πως «μία εξασθενημένη χώρα, διωγμένη από την Ευρωζώνη και ίσως την Ε.Ε., θα μπορούσε να αποδειχθεί πολύ πιο πρόσφορη για στενότερες σχέσεις με τη Ρωσία. Ένα δάνειο από τη Ρωσία, ή ίσως και την Κίνα, ίσως φαίνεται μία προτιμητέα εναλλακτική, ή έστω συμπλήρωμα στα κεφάλαια από την Ευρωζώνη, που συνοδεύονται από αντιδημοφιλή μέτρα και μεταρρυθμίσεις, ενώ στο τραπέζι μπορεί να βρεθεί και η παροχή φθηνότερου φυσικού αερίου για τα νοικοκυριά, μαζί με ρωσικές επενδύσεις στον τουρισμό για να τονωθεί η ανάπτυξη. Η Ελλάδα από τη δική της πλευρά θα μπορούσε να προσφέρει ως αντάλλαγμα στη Μόσχα το δικαίωμά της να ασκεί βέτο εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε μία χρονική στιγμή κατά την οποία κλιμακώνεται η ένταση για την κρίση στην Ουκρανία. Όσον αφορά την Κίνα, το λιμάνι του Πειραιά (και τελευταία και το αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος”), αποτελεί στρατηγικό στόχο και διακαή πόθο. Μια καλή συμφωνία θα επέτρεπε στη μακρινή χώρα να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της και την ελληνική πλευρά να γεμίσει με ζεστό χρήμα τα κρατικά ταμεία και μάλιστα χωρίς δεσμευτικές υποχρεώσεις».