Τα εξοπλιστικά «τρέχουν», τα ανταποδοτικά… μπάζουν

Μπορεί η πανδημία να κατέβασε τους διακόπτες σχεδόν σε κάθε παραγωγική διαδικασία τον τελευταίο έναν χρόνο, αλλά οι μονίμως σε κρίση ελληνοτουρκικές σχέσεις έχουν καταστήσει την ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας σε υψηλής προτεραιότητας ζήτημα  για το υπουργείο Εθνικής Άμυνας και κατ’ επέκταση το Μέγαρο Μαξίμου.

Το ελληνικό εξοπλιστικό πρόγραμμα έκανε –όπως ήταν αναμενόμενο– πολλούς χαρούμενους. Κατ’ αρχάς τη Γαλλία του Εμανουέλ Μακρόν, που αναμένει να δει τα γαλλικά κρατικά ταμεία να γεμίζουν αρκετά ελληνικά ευρώ ως αντάλλαγμα για την προμήθεια των μαχητικών αεροσκαφών Rafale που ενισχύσουν τα γαλανόλευκα πολεμικά «φτερά».

Αυτό που έπεται είναι πλέον ο εκσυγχρονισμός του στόλου του Πολεμικού Ναυτικού μέσω της αγοράς φρεγατών. Εδώ ωστόσο οι «μνηστήρες» που επιθυμούν να προωθήσουν την… πραμάτεια τους στην Ελλάδα είναι πολλοί σε αριθμό και σκληροί σε διαπραγματευτική ισχύ.

Έτσι, εκτός της Γαλλίας με τις Belhara, έχουμε τις ΗΠΑ που λανσάρουν τις φρεγάτες  MMSC, αλλά και την Ισπανία και τη Γερμανία που διεκδικούν κομμάτι της πίτας των περίπου 5 δισ. ευρώ που είναι το ύψος του σχετικού εξοπλιστικού προγράμματος του Πολεμικού Ναυτικού.

Δεν θα βρεθεί εύκολα άνθρωπος, ειδικός ή μη, να αρνηθεί την ανάγκη να αναβαθμιστεί το αξιόμαχο των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων μέσω του εκσυγχρονισμού των υφιστάμενων οπλικών συστημάτων. Δεν θα βρεθούν, όμως, και πολλοί που δεν θα αναρωτηθούν αν αυτά τα χρυσά κονδύλια που δικαίως θα δαπανηθούν θα έχουν αντίστοιχα σημαντικά  ανταποδοτικά οφέλη για την ελληνική οικονομία. Μια οικονομία που δεν πρέπει να αγνοείται ότι θα βγει από την πανδημική κρίση με υψηλή ύφεση και θα πρέπει να ορθοποδήσει άμεσα, με προσέλκυση επενδύσεων και νέων βιώσιμων θέσεων εργασίας.

Σε αυτό το μήκος κύματος βρίσκεται και η τοποθέτηση του προέδρου του Συνδέσμου Ελλήνων Κατασκευαστών Αμυντικού Υλικού (ΣΕΚΠΥ), Τάσου Ροζολή, ο οποίος σε ένα προ ημερών άρθρο του που φιλοξενήθηκε στον ενημερωτικό ιστότοπο  Militaire.gr (σ.σ. υπάρχει αναρτημένοι και στο iapopsi.gr) τονίζει τη σημασία της συμμετοχής της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας στα εξοπλιστικά προγράμματα που «τρέχει» η ελληνική κυβέρνηση. Ως ειδικός ο κ. Ροζολής εξηγεί στο άρθρο του ότι στο πρόγραμμα απόκτησης των γαλλικών μαχητικών Rafale ύψους 2,4 δισ. ευρώ θα χαθούν τουλάχιστον €600.000.000 από τη χώρα μας μέσω βιομηχανικών επιστροφών.

Είναι δε αξιοσημείωτο ότι ο προέδρος του ΣΕΚΠΥ δεν στέκεται  μόνο στη δέσμευση του υπουργού Εθνικής Άμυνας, Νίκου Παναγιωτόπουλου, ότι σε δεύτερο χρόνο θα συμπεριληφθούν και οι ελληνικές εταιρείες στο πρόγραμμα, αντιθέτως υπογραμμίζει αυτή την αναγκαιότητα και για λόγους εθνικής ασφάλειας!!!

«Βλέπουν» απαξίωση…

Το πρόβλημα είναι πως όσα καλή τη πίστει και νηφάλια προσεγγίζει ο κ. Ροζολής αναφορικά με την ανάγκη να δοθεί… ψωμάκι στην ελληνική οπλική βιομηχανία και τους ανθρώπους της, στο πλαίσιο των εξοπλιστικών δαπανών, το αναδεικνύουν με έντονο τρόπο οι συντάκτες του στρατιωτικού ρεπορτάζ σε πολλά εγχώρια ΜΜΕ.

Χαρακτηριστικά είναι, για παράδειγμα, τα δημοσιεύματα που αφορούν την Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία και στα οποία αποκαλύπτεται ότι, ενώ υπάρχει έργο προς εκτέλεση από την ΕΑΒ (βλ. εκσυγχρονισμός 84 μαχητικών F-16, εργοστασιακή συντήρηση των αεροσκαφών τακτικών μεταφορών C-130H/-B κ.ά.), εντούτοις δεν υπάρχουν τα έμπειρα και εξειδικευμένα χέρια, δηλαδή επαρκές προσωπικό, να «τρέξουν» τις παραγγελίες.

Αντίστοιχο παράδειγμα απαξίωσης της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας θεωρείται από τους ειδήμονες του στρατιωτικού ρεπορτάζ και η πρόσφατη κυβερνητική απόφαση να μεταμορφωθούν οι εγκαταστάσεις των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων στον Υμηττό (πρώην ΠΥΡΚΑΛ) σε «πάρκο» υπουργείων.

Εκτιμάται μάλιστα ότι βρίσκονται επί θύραις σχέδια ιδιωτικοποίησης ή εκκαθάρισης των ΕΑΣ, όταν στην άλλη πλευρά του Αιγαίου –αυτού δηλαδή που θέλουμε να προασπίσουμε με τα φρεσκοαγορασμένα αεροσκάφη και φρεγάτες– η οικονομικά ασθμαίνουσα αλλά συνεχώς προκαλούσα Τουρκία διατηρεί εν ζωή περισσότερες από 50 κρατικές βιομηχανικές μονάδες παραγωγής στρατιωτικού υλικού.

Θα επαναληφθεί το λάθος; 

Θυμίζεται ότι και η «Α» είχε ασχοληθεί πρόσφατα με το θέμα των εξοπλιστικών μεταφέροντας την απορία για την απόφαση του γενικού διευθυντή Αμυντικών Επενδύσεων και Εξοπλισμών, Θεόδωρου Λάγιου, να αγοραστούν τα Rafale χωρίς ίχνος συμπαραγωγής και αναρωτώμενοι αν το ίδιο θα συμβεί και με την επικείμενη προμήθεια των φρεγατών.

Γράφαμε, συγκεκριμένα, στις αρχές Απριλίου ότι στο επιτελικό κράτος, αλλά και στην κορυφή της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, δεν θέλουν να ξανακάνουν το ίδιο λάθος και με τις φρεγάτες, καθώς η απαίτηση είναι μέρος της νέας «Aγοράς του Aιώνα» να επιστρέψει έμμεσα στην ελληνική οικονομία, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και να δώσει τέλος στο brain drain για ένα ανθρώπινο δυναμικό με τεχνολογικές γνώσεις που θα μπορούσε έστω να επισκευάζει, να συντηρεί και να κατασκευάζει ανταλλακτικά για φρεγάτες, αεροπλάνα, άρματα κ.λπ. Φυσικά από το «θέλω» του Μαξίμου μέχρι το τι θα γίνει στην πράξη υπάρχει απόσταση.

Όλα τα παραπάνω καθιστούν ακόμη πιο επίκαιρη τη δημόσια παρέμβαση του προέδρου του ΣΕΚΠΥ, Τ. Ροζολή, για την ανάγκη ιδρυθεί υφυπουργείο Αμυντικής Βιομηχανίαςστα πρότυπα των χωρών που διαθέτουν ισχυρή αμυντική βιομηχανία προκειμένου η αξία των βιομηχανικών επιστροφών και επενδύσεων που αφορούν στα εξοπλιστικά να υπερβαίνει το 30% της αξίας των εξοπλιστικών δαπανών.

Το αν θα εισακουστεί, μένει να φανεί…