«Πνοή. Όταν χτυπά η καρδιά του πεπρωμένου…»

Ο έρωτας, η περιπέτεια, η ίντριγκα, η ανατροπή, αλλά και η σύγκρουση του χτες με το σήμερα, μέσα από ένα ταξιδιωτικό-ιστορικό μυθιστόρημα, αφήνουν αν μη τι άλλο στο τελείωμά του τη γεύση της ελπίδας για το αύριο ανάμεσα σε ανθρώπους και τόπους, μέσα από μια γλαφυρή κι ευαίσθητη γραφίδα. Η Λίτσα Καποπούλου, δίπλα στη Θέμιδα και τα σύμβολά της, ακούμπησε προσεκτικά τις λέξεις της, έτοιμες ζωή να πλάσουν με όσα η ίδια αγάπησε κι ονειρεύτηκε. Λέξεις που σε ταξιδεύουν σε μεθυσμένους τόπους που θα ’θελες να ήταν ακόμη δικοί σου αλλά δεν είναι πια. Ε, και λοιπόν; Η ψυχή τους σου ανήκει…

«O Δήμος και η Κλαίρη, αδέλφια, καταξιωμένοι επαγγελματικά και κοινωνικά, βιώνουν την ολική ανατροπή, όταν ανακαλύπτουν ακολουθία οικογενειακών μυστικών! Το παρελθόν συγκρούεται με το παρόν και προδιαγράφει το μέλλον. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Τίποτε δεν τελειώνει. Κάτι νέο αρχίζει… Όπως ο κύκλος της ζωής, χωρίς αρχή και τέλος. Η πνοή διαχέεται… συνεχίζει να επιλέγει… να ζει…», διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου της Λίτσας Καποπούλου με τίτλο «Πνοή. Όταν χτυπά η καρδιά του πεπρωμένου…» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Δίαυλος». Η πλοκή, μάλιστα, του βιβλίου ενέπνευσε έναν νέο συνθέτη-στιχουργό, τον Δημήτρη Μήλα, να δημιουργήσει το τραγούδι με τίτλο «Πνοή της Ανατολής».

Συνάντησα την κα Λίτσα Καποπούλου σε ένα εύμορφο μπαράκι του κέντρου της Αθήνας, κυριακάτικο βράδυ, κάτω από τον ήχο της μουσικής και τα φώτα των αστεριών, λίγες φράσεις να της κλέψω ιχνηλατώντας τα «θέλω» της, που τόσο επιδέξια άπλωσε στις σελίδες αυτού του πρώτου της βιβλίου.

 

Συνέντευξη στην Καίτη Νικολοπούλου

Συνήθως οι δικαστικοί λειτουργοί καταπιάνονται με νομικά και γενικώς επιστημονικά θέματα. Σεις πώς και γιατί προτιμήσατε ένα μυθιστόρημα, και μάλιστα ιστορικό;

«Έχετε δίκιο, το σύνηθες είναι ακριβώς όπως το λέτε. Όταν όμως η Θέμιδα βγάλει το μαντίλι της αμεροληψίας από τα μάτια και αφήσει από τα χέρια της το ξίφος και τη ζυγαριά, μπορεί να πιάσει τη συγγραφική γραφίδα και να γράψει ανθρώπινα, δυνατά. Προσωπικά μέσω της μυθοπλασίας αποτυπώνω την αγάπη μου για τις Πατρίδες της Ανατολής, επηρεασμένη από ακούσματα ανθρώπων που βίωσαν πολλές παραμέτρους ταραγμένων εποχών».

Το ότι καταπιάνεστε με ένα θέμα που πονάει τον Ελληνισμό, θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως τοπικισμός;

«Το αντίθετο, θα έλεγα. Ο τοπικισμός με τη στενή του όρου έννοια, δηλαδή της παθολογικής προσκόλλησης στον τόπο καταγωγής, είναι δείγμα της “αχίλλειας πτέρνας” μας, της αδελφοκτόνας διχόνοιας. Θα έλεγα ότι με εκφράζει η φράση του Γρηγόρη Ξενόπουλου: “Eίμαι πανέλληνας”. Εκείνο που με ενδιέφερε όταν έγραφα αυτό το βιβλίο ήταν η ανάδειξη της ανάγκης προσέγγισης και αλληλεγγύης των λαών, παρά τις διαφορές και τις ιδιαιτερότητές τους».

Και είναι αυτή ακριβώς η ανάδειξη που προκάλεσε το ενδιαφέρον μιας ενδεχόμενης συνεργασίας ελληνοτουρκικής παραγωγής για μεταφορά του βιβλίου σας στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη των δύο χωρών;

«Πιστεύω πως ναι. Είναι συγκινητική η προσπάθεια, που γίνεται από τον φίλο Τάσο Μπιρσίμ, τον πασίγνωστο καταξιωμένο σκηνοθέτη, και ομάδα φίλων διακεκριμένου στούντιο των Αθηνών να ολοκληρωθεί μία δημιουργία, που αρέσει και στην τουρκική πλευρά. Φυσικά, υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει και η ανάλογη στήριξη από τους αρμόδιους ελληνικούς φορείς. Θα ’ναι εξαιρετικό για το πνεύμα συνεργασίας Ελλάδας – Τουρκίας, Τουρκίας – Ελλάδας».

Το βιβλίο σας εμπεριέχει βιωματικά στοιχεία;

«Κατά την άποψή μου, το βιωματικό στοιχείο –είτε πρωτογενές, είτε προσλαμβανόμενο– είναι καταλυτικό στην έμπνευση κάθε πνευματικού δημιουργού. Η αγάπη για τις Αλησμόνητες Πατρίδες ενσταλάχτηκε από νωρίς μέσα μου από διηγήσεις κυρίως του παππού και βέβαια όλα καλύπτονται από τον μανδύα της μυθοπλασίας».

Έχετε επισκεφθεί κάποιες από τις Αλύτρωτες Πατρίδες;

«Ναι, αλλά και εκείνες που δεν έχω επισκεφθεί τις θεωρώ κοντινές και οικείες, γιατί, εκτός από την αγάπη, ασχολήθηκα και μελέτησα σχετικά, ώστε είναι σαν να έχω περπατήσει στα εδάφη τους».

Πιστεύετε ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και πολιτιστική;

«Θεωρώ ότι πρωτίστως είναι αξιακή και πολιτιστική. Αρχές και αξίες απεμπόλησαν οι υποκινητές της, υποτιμώντας το πολιτιστικό και ηθικό επίπεδο του ανθρώπου. Τα οικονομικά μεγέθη αποτελούν μη πειστική δικαιολογία για εξυπηρέτηση ισχυρών συμφερόντων».

Το βιβλίο θα μπορούσε να συνεισφέρει στην ανάδειξη αλλά και στη λύση κάποιων προβλημάτων της χώρας μας;

«Ασφαλώς. Το βιβλίο είναι η πιο ευπρεπής μορφή ανάδειξης προβλημάτων. Και εδώ ακριβώς είναι η ευθύνη και η ικανότητα του γράφοντος να φωτίσει με τον τρόπο του δρόμους επίλυσής τους».

Να υποθέσω ότι ετοιμάζετε την επόμενη γραφίδα σας;

«Είναι ήδη έτοιμη, έχει κατατεθεί και περιμένει το πράσινο φως για την έκδοση».

Αθηναία με πολλές ιδιαίτερες πατρίδες

Η Λίτσα Καποπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα με την καταγωγή της να έλκει από τη Μεσσηνία, ενώ χαρακτηρίζει τον Βόλο και τη Σκιάθο, όπου έζησε, ιδιαίτερες πατρίδες της. Απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών και Σχολής Δημοσιογραφίας. Εργάστηκε ως δικηγόρος και στη συνέχεια ως δικαστική λειτουργός. Παρακολούθησε σεμινάρια δημιουργικής γραφής με τον συγγραφέα-καθηγητή Ανδρέα Μήτσου στα εργαστήρια Ιανός, καθώς και σεναρίου με τον σεναριογράφο Γιάννη Τσίρο και σκηνοθεσίας-υποκριτικής με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Μαυρίκιο στο Θέατρο των Αλλαγών. Μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος. Το μυθιστόρημα «Πνοή. Όταν χτυπά η καρδιά του πεπρωμένου…» είναι το πρώτο της βιβλίο στο οποίο αποτυπώνει την αγάπη της για τις αλησμόνητες πατρίδες της Ανατολής. Η μυθοπλασία του έχει να κάνει με τον ακατάλυτο σύνδεσμο ανάμεσα στις δύο στεριές του Αιγαίου και το μαγικό πεπρωμένο.

Βραβεύσεις

• «Βιβλίο 2013» από το Κέντρο Καππαδοκικών Μελετών και τη Στέγη Πολιτισμού Νέας Καρβάλης. Το βιβλίο είχε επιλεγεί και παρουσιαστεί στο «Νόστιμον Ήμαρ» στις 31-8-2013 στο λαογραφικό χωριό Ακόντισμα.
• «Τιμητικό βραβείο 2014» από τον Σύνδεσμο Φίλων Οικουμενικού Πατριαρχείου.