Οσονούπω για «καφέ» η Ελ. Τουλουπάκη στην ανακρίτρια Αλεβιζοπούλου
Η δίωξη των γνωστών δημοσιογράφων Κ. Βαξεβάνη και Γ. Παπαδάκου για συνέργεια στο αδίκημα της κατάχρησης εξουσίας οδηγεί με απλή λογική στα «πεπραγμένα» της εισαγγ. Ελ. Τουλουπάκη, που ήδη διώκεται για το αδίκημα αυτό μετά το πόρισμα του εισαγγ. ΑΠ, Ευάγγελου Ζαχαρή
H κλήση σε απολογία της Γιάννας Παπαδάκου και του Κώστα Βαξεβάνη από την ανακρίτρια του Ειδικού Δικαστηρίου αρεοπαγίτη Κωνσταντίνα Αλεβιζοπούλου για σωρεία ποινικών παραβάσεων άλλαξε άρδην το σκηνικό στην υπόθεση Novartis. Από εκεί που οι παραπάνω κατηγορούμενοι δημοσιογράφοι ήταν σε θέση «επίθεσης», βρέθηκαν σε θέση «άμυνας», αφού πια είναι αναγκαίο κατηγορούμενοι να υπερασπιστούν τη θέση τους με όποιον τρόπο νομίζουν καλύτερα.
Η «Α», σεβόμενη τη θέση κάθε κατηγορούμενου, ποτέ δεν θα πέσει στον πειρασμό να εκφέρει θέσεις όπως είχαν πράξει σε προηγούμενες περιπτώσεις οι εφημερίδες «Δημοκρατία» και «Documento».
Άλλωστε, δεν έχει περάσει πολύς καιρός, ώστε να ξεχαστεί η υπόθεση του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γιάννη Αγγελή, στον οποίο είχε ασκηθεί σε βάρος του δίωξη για παράβαση καθήκοντος από τον τότε εισαγγελέα Πρωτοδικών Σπ. Παππά, με πηχυαίους τίτλους των παραπάνω εντύπων του τύπου «Ήρθε η ώρα της δικαίωσης», και όταν εκδόθηκε το αμετάκλητο απαλλακτικό βούλευμα υπέρ του, δεν έγραψαν ούτε καν την είδηση. Αυτό κι αν είναι δείγμα «δημοσιογραφικής δεοντολογίας»…
Άξιο παρατήρησης όμως είναι το γεγονός του τρόπου αντίδρασης στην κλήση προς απολογία όχι μόνο των δύο προαναφερομένων δημοσιογράφων αλλά και όλου του πολιτικού χώρου και των δημοσιογραφικών μέσων που τους στηρίζουν. Μέσα σε μία μέρα όλες οι αναφορές και οι δηλώσεις τους έλεγαν περίπου το ίδιο. «Χτύπημα σε βάρος της ελευθερίας του Τύπου, διωγμός σε βάρος της ερευνητικής δημοσιογραφίας, υποταγή της δικαστή του Αρείου Πάγου στην κυβέρνηση», και ούτω καθεξής…
Σε όλα αυτά έχουμε να κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις:
Πρώτον, πρέπει να αντιληφθούν οι «διαμαρτυρόμενοι» ότι στο σύστημα δικαίου που έχει μια αστική δημοκρατία, διερευνώνται μόνο παράνομες πράξεις και τίποτα άλλο.
Δεύτερον, δεν γνωρίζουμε να υπάρχει κάποια διάταξη νόμου που να εξαιρεί και να απαγορεύει την έρευνα πράξεων αποκλειστικά της «ερευνητικής δημοσιογραφίας» (αν και δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον παραπάνω διαχωρισμό της δημοσιογραφίας).
Και τρίτον, από πού προκύπτει η εξύβριση της ανακρίτριας-αρεοπαγίτη, ότι δήθεν υπακούει στην κυβέρνηση, όταν αυτή κάνει απλώς τη δουλειά της; Επί τέσσερα χρόνια δέκα πολιτικά πρόσωπα έχουν υποστεί τα πάνδεινα από τις καταθέσεις δύο κουκουλοφόρων μαρτύρων, και όταν αυτοί προέβαιναν σε διαμαρτυρίες ή σε νόμιμες νομικές ενέργειες, η απάντηση των παραπάνω εντύπων αλλά και των άλλων της αριστεράς ήταν του στυλ «Γιατί διαμαρτύρονται, ας αφήσουν την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της». Τώρα που η Δικαιοσύνη εξετάζει και άλλες πτυχές της υπόθεσης για τα έντυπα αυτά, αλλά για τους παραπάνω «ερευνητές» δημοσιογράφους και τους πολιτικούς τους υπερασπιστές, η κα Αλεβιζοπούλου γίνεται «υποχείριο της κυβέρνησης»…
Το πιο σημαντικό συμπέρασμα όμως που συνάγεται από την κλήση ως κατηγορούμενου του Κ. Βαξεβάνη και προκύπτει από το έγγραφο που δημοσίευσε ο ίδιος, είναι ότι μετά βεβαιότητος θα κληθεί σαν κατηγορούμενη και η Ελ. Τουλουπάκη για τα σοβαρά αδικήματα της κατάχρησης εξουσίας. Η πρόβλεψη αυτή είναι απολύτως λογική και γίνεται μόνο από την ερμηνεία του συγκεκριμένου άρθρου του Ποινικού Κώδικα που αναφέρεται στην κατάχρηση εξουσίας.
Με δεδομένο ότι το αδίκημα της κατάχρησης εξουσίας μπορεί να διαπράξει μόνο εισαγγελικός λειτουργός ή ανακριτικός υπάλληλος (όχι δικαστής, ακόμη και αν αποδεικνύεται ότι ηθελημένα εξέδωσε λανθασμένη απόφαση), από τη στιγμή που ο Κ. Βαξεβάνης κατηγορείται σαν συνεργός σε κατάχρηση εξουσίας, και με δεδομένο επίσης ότι μοναδικός εισαγγελικός λειτουργός στη συγκεκριμένη υπόθεση είναι η Ελ. Τουλουπάκη, τότε ο οποιοσδήποτε κατανοεί γιατί δεν είναι μακριά η στιγμή που η Ελ. Τουλουπάκη θα λάβει τη θέση της απολογούμενης κατηγορούμενης.
Οι ισχυρισμοί της Γ. Παπαδάκου και του Κ. Βαξεβάνη, ότι αυτοί έκαναν πάρα πολύ καλά τη δουλειά τους και δεν είχαν υποχρέωση να αποκαλύψουν τις πηγές τους, θεωρητικά θα έπρεπε να ισχύει πλην κάποιων περιπτώσεων. Το να δημοσιεύσεις ένα έγγραφο, όπως π.χ. μια μαρτυρική κατάθεση, μπορεί πράγματι να αφορά παραβίαση κάποιων διατάξεων, αλλά είναι γεγονός πασίδηλο ότι την κύρια ευθύνη της διαρροής την έχει αυτός που προκαλεί τη διαρροή, δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση η Ελ. Τουλουπάκη, που ως προϊσταμένη της Εισαγγελίας Διαφθοράς είχε όλο τον έλεγχο της ανάκρισης για τη Novartis, αλλά και όλους τους φακέλους στα συρτάρια της…
Δεν είναι όμως το ίδιο όταν στην εφημερίδα «Documento» δημοσιεύτηκε στις 4-2-2018, ημέρα Κυριακή σχεδόν αυτολεξεί κατάθεση που έδωσε μια κουκουλοφόρος μάρτυρας στις 4-2-2018 ημέρα Κυριακή, δηλαδή την ίδια ημέρα, όταν οι κυριακάτικες εφημερίδες τυπώνονται την προηγούμενη Παρασκευή…
Δεν είναι όμως το ίδιο όταν στις 11-11-2018 δημοσιεύεται άρθρο στην εφημερίδα «Documento» εις βάρος «διπρόσωπου κουκουλοφόρου μάρτυρα», δηλαδή τότε του Ν. Μανιαδάκη, όπου αναγράφονται στοιχεία τα οποία κατέθεσε άλλος μάρτυρας μετά από είκοσι ημέρες, δηλαδή στο τέλος Νοεμβρίου, και ακολούθησε ο αποχαρακτηρισμός και η απαγγελία κατηγοριών εις βάρος του Ν. Μανιαδάκη στο τέλος Δεκεμβρίου του ιδίου έτους.
Δεν είναι όμως το ίδιο όταν τον Φεβρουάριο του 2017 η Γ. Παπαδάκου κατήγγειλε στην τότε εισαγγελέα Ελ. Ράικου ότι υπάρχουν βιντεοκασέτες σε βάρος των Π. Πικραμμένου και Ευ. Βενιζέλου, χωρίς να προσκομίσει κάτι σχετικό.
Την ύπαρξη των ίδιων βιντεοταινιών κατήγγειλε τον Δεκέμβριο του 2017 άλλη κουκουλοφόρος μάρτυρας, η οποία ήταν άγνωστη στην Γ. Παπαδάκου κατά δήλωση της ίδιας. Και όταν ο τότε επόπτης αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Αγγελής ζήτησε από την Ελ. Τουλουπάκη, η οποία μέχρι τότε διαλαλούσε ότι υπάρχουν τέτοια στοιχεία, να δει και ο ίδιος αυτές τις ταινίες, εκείνη του απάντησε ότι «κάναμε λάθος, δεν υπάρχουν τέτοιες ταινίες».
Όλα αυτά δεν είναι ερευνητική δημοσιογραφία. Σύμφωνα με έγκυρους νομικούς κύκλους, είναι σχεδιασμός σε βάρος της τιμής και της υπόληψης κάποιων προσώπων, που είχαν θεσμική ιδιότητα και ήταν πολιτικοί αντίπαλοι συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης.
Και στον σχεδιασμό αυτόν πάντα υπάρχει ένα διεφθαρμένο πρόσωπο που σχεδιάζει αλλά και ένα ανόητο πρόσωπο που εκτελεί. Τώρα ποιο πρόσωπο έχει την κάθε ιδιότητα είναι έργο της Δικαιοσύνης να το βρει. Για την κοινή γνώμη, με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, τα πρόσωπα δεν είναι άγνωστα. Τουναντίον, είναι πασίγνωστα με όνομα, διεύθυνση και τηλέφωνο…