«Το ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ Κίνημα της Ελληνικής Κεντροδεξιάς»

Ανάμεσα στα πολλά που λέγονται για τους πολιτικούς είναι και ότι «πολιτικοί είναι αυτοί που βρίσκουν πρακτικές λύσεις ξεκινώντας από και βασισμένοι σε ένα ιδεολογικό πλαίσιο». Ανεξάρτητα με το αν συμφωνεί κανείς με αυτόν τον ορισμό ή αν τον θεωρεί πλήρη, υποδηλώνεται ως θεμελιώδες στοιχείο της πολιτικής,  η ιδεολογία. Αυτή είναι που, θεωρητικά τουλάχιστον, καθορίζει την κατεύθυνση των μέτρων της ασκούμενης πολιτικής ώστε να επιτευχθεί  το ποθούμενο αποτέλεσμα.

Τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση είναι ίσως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Επί δεκαετίες είχε υψωθεί ένα φράγμα που χώριζε τους Έλληνες και την πολιτική ζωή σε «προοδευτικούς»  και δεξιούς.

Ξέρουμε όλοι ότι οι πολίτες στην Ελλάδα για πολλά χρόνια εκτός από αυτόν τον διαχωρισμό αισθάνθηκαν να καταπιέζονται και από τους πάσης φύσεως κομματικούς μηχανισμούς.  Μηχανισμούς,  που εξέτρεφαν οι εκάστοτε πολιτικές εξουσίες και οι οποίοι άπλωναν τα πλοκάμια τους στο σύνολο σχεδόν του κράτους ή ακόμα και του ιδιωτικού τομέα. Ξέρουμε πως αυτοί οι μηχανισμοί λειτουργούσαν τελικά προς όφελος μιας ελίτ, στην κορυφή της πολιτικής οικονομικής και κοινωνικής πυραμίδας.

Κοινή αντίληψη όλων αυτών πως οι προηγούμενες οικονομίες δεν έχουν και μεγάλη ανάγκη τον λαό. Πως μπορούν να επιτύχουν τους στόχους τους, ακόμα κι αν θέσουν στο περιθώριο μιας νεόπτωχης λογικής τις μεγάλης αστικές μάζες που ουσιαστικά δημιούργησαν την πρόοδο στον δυτικό κόσμο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι αντιλήψεις περί κοινωνικού κράτους, δημόσιας υγείας και παιδείας, στη μετά μνημόνιο εποχή, μπαίνουν ολοένα και περισσότερο στο περιθώριο. Τώρα γίνεται πολιτικός τζόγος με το χρήμα και ποντάρισμα στην ψυχολογία της μάζας, με την αμέριστη συμπαράσταση τεχνοκρατών, μιντιοκρατών και φυσικά… πολιτικών.

Η πυραμίδα όμως που στηρίζεται στην κορυφή της, μοιραία καταρρέει. Γιατί; Διότι μετέτρεψε τους πολλούς σε αδύναμους παρατηρητές. Ώθησε εκατοντάδες χιλιάδες ή μάλλον εκατομμύρια ανθρώπους σε υπερδανεισμό ή τζογάρισμα των μικρών αποταμιεύσεών τους, με ολέθρια αποτελέσματα. Και μετά έφερε ο Γ. Παπανδρέου τον ολετήρα του ΔΝΤ και δημιούργησε, ουσιαστικά, μια ατελείωτη στρατιά νεόπτωχων, την ίδια ώρα όμως που διατηρεί και μία ελίτ ολίγων προνομιούχων που μοιάζουν να ζουν σε… άλλο κόσμο, πλούσιοι, ωραίοι και ασφαλείς, μακριά από το πλήθος των φτωχών…

Η πυραμίδα θα πέσει λοιπόν. Και μαζί της θα παρασύρει πολλές δοξασίες, κόμματα και πολιτικούς. Ακόμα και όσοι σαν υπνωτισμένοι ακολουθούν τις εντολές της τρόικας και της «αυτορυθμιζόμενης αγοράς, χωρίς κοινωνική αντίληψη», βλέπουν τώρα πως η τυφλή πίστη στη μνημονιακή παγκοσμιοποιημένη ελεύθερη αγορά είναι ένας φονταμενταλισμός με εκκοσμικευμένο μανδύα.

Σε ό,τι αφορά την ελληνική κεντροδεξιά, το εκλογικό αποτέλεσμα 17,8% αντήχησε μάλλον σαν το σκάσιμο μιας… πυρηνικής βόμβας, δείχνοντας πως ο πολίτης δεν θέλει να κατανοήσει τη λογική των αγορών και των κερδοσκόπων, αλλά να παλέψει και να αλλάξει τον συσχετισμό της δύναμης, μέσω της πολιτικής ισχύος, και για τούτο δεν έχει την παραμικρή αναστολή να καταδικάσει με την ψήφο του τις υποταγμένες στις αγορές και στα ξένα συμφέροντα μαζί με τις φοβικές, ανατριχιαστικές λογικές, τους παλαιούς μηχανισμούς και εκείνους που τους εκπροσωπούσαν. Ακόμα πιο εύγλωττο είναι το εκλογικό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ.

Σε μία εποχή ακραίας φτώχειας, με ταχύτατες κοινωνικοπολιτικές ανακατατάξεις, η συνάντηση της Αριστεράς και Δεξιάς έχει απλουστευθεί, παρ’ ότι εξακολουθεί να ισχύει ότι  η πολιτική ιδεολογία για τους πολιτικούς είναι το ανάλογο  της  ψυχής  για τον άνθρωπο. Δεν ενδιαφέρει το χρώμα της γάτας, αρκεί «να πιάνει ποντίκια».

Επιτέλους συμφωνούμε –ευτυχώς πολλοί, εντός  και εκτός Βουλής– ότι έχουμε έναν κοινό «εχθρό»: ό,τι και όποιον εξαθλιώνει και «βουλιάζει» τον λαό και την πατρίδα στην απόγνωση και στη δυστυχία. Οι τραγικές συνθήκες που επικρατούν σήμερα στη χώρα μας είναι γνωστές. Είναι απαραίτητο όμως να διερευνήσουμε τη φύση και τις αιτίες αυτού που βιώνουμε, καθώς είναι ο μοναδικός τρόπος για να διασφαλίσουμε ότι θα προχωρήσουμε μπροστά σε μια πορεία αναγέννησης της χώρας, της κοινωνίας, του καθενός από εμάς.

Το πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό και όσοι επιμένουν να μιλούν  μόνο για  το δημοσιονομικό και το οικονομικό, είτε εθελοτυφλούν είτε ενεργούν εκ του πονηρού. Έχοντας κατά νου τον τελικό μέγιστο στόχο, την  έξοδο της χώρας από την κρίση, την εξασφάλιση ότι δεν θα ξαναυπάρξουν οι προϋποθέσεις για να οδηγηθούμε πάλι σε μια τέτοια κατάσταση, αποφασίσαμε ως «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΔΗΜΟΡΚΑΤΙΚΟ Κόμμα» να προχωρήσουμε σε ένα σύγχρονο κεντροδεξιό μέτωπο, που δεν κοιτάζει με τις «αγκυλώσεις» του παρελθόντος το μέλλον, αλλά παραμένει ανοικτό σε πολιτικές πλατφόρμες από κάθε δημοκρατική πηγή, αλλά και δεν παραδίδει ούτε σπιθαμή ιδεολογικού και πολιτικού χώρου σε σχηματισμούς που…  «μυρίζουν ναφθαλίνη» ή ανήκουν σε ακραίους, ανελεύθερους και αντιδημοκρατικούς χώρους.

Πρέπει να πω όμως ότι οι συζητήσεις αυτές και οι αποφάσεις δεν αποτελούν προσωπική μου απόφαση, αλλά απόφαση που προήλθε μέσα από συζήτηση με τους φίλους και τους πυρήνες του ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ Κόμματος, που ήδη «δουλεύουν» σε 36 νομούς της χώρας.  Το ΧΡΙ.Κ.Ε είναι ένα νέο κοινωνικό, πατριωτικό και πολιτικό κίνημα και δεν έχει ακόμη τη μορφή κομματικού σχηματισμού.

Φιλοδοξούμε ως «Κίνημα» να αποτελέσουμε εφαλτήριο για την εισαγωγή στην πολιτική ατόμων της νέας γενιάς, αυτής που το μέλλον της παρουσιάζεται ζοφερό και που έχει το δικαίωμα να πάρει τις τύχες της στα χέρια της.  Αυτά απαιτούν  συντονισμό και στενή συνεργασία όλων των πολιτικών δυνάμεων που διαπνέονται από αυτή την αντίληψη. Για την ώρα φαίνεται να είμαστε οι «ρομαντικοί» όσοι βλέπουμε σαν μονόδρομο αυτή την πορεία. Δεν πειράζει. Κάποτε και οι ρομαντικοί πρέπει  να συνεργαστούν μεταξύ τους.  Το διακύβευμα είναι ζωτικό. Μιλάμε για το Έθνος, για την Πατρίδα, για τους Έλληνες.

Πιστεύουμε στις ενωμένες πατριωτικές δυνάμεις του Ελληνισμού της περηφάνιας και της αξιοσύνης, απέναντι στην πολιτική της υποτέλειας και των ατέρμονων και αναποτελεσματικών θυσιών του λαού, αλλά και απέναντι σε κάθε τι που καλλιεργεί τη μισαλλοδοξία στον λαό μας και δυναμιτίζει τον κοινωνικό ιστό.

Προέχει να δημιουργήσουμε μια συνισταμένη των δυνάμεων εκείνων, που εξακολουθούν να διατηρούν τις Αρχές και τα «πιστεύω»  τους.  Τα κοινά μας «πιστεύω και οι αρχές» συνοψίζονται στην αντίληψη ότι θα πρέπει να υπάρχει πρώτα-πρώτα μια κοινωνία σταθερή ευημερούσα με ισχυρό και στενά συνδεδεμένο ιστό που να λειτουργεί ως προστατευτικό δίχτυ  για όλα τα μέλη της.

Μια κοινωνία που να διαβιώνει κάτω από αξιοπρεπείς υλικές συνθήκες  αλλά και με ισχυρή επ’ αγαθώ  πνευματικότητα. Ακόμα είμαστε μακριά από αυτό τον στόχο. Πρώτα πρέπει να αναστρέψουμε την  καταστροφική πορεία που μας έχουν οδηγήσει. Αυτό πρέπει να γίνει άμεσα και όσοι περισσότεροι συμμετέχουν στην προσπάθεια αυτή, τόσο λιγότερο κόστος θα πληρώσουμε και τόσο πιο σύντομα θα το πετύχουμε.

Θα το επιτύχουμε όμως χρησιμοποιώντας κάθε εργαλείο που έχουμε στη διάθεσή μας. Θα το πετύχουμε ακόμα και αν χρειαστεί να αλλάξουμε, ως  χώρα, βασικές στρατηγικές επιλογές. Όνειρό μας, ένας μεγάλος κοινωνικός και πολιτικός συνασπισμός, που θα έλξει πολιτικούς και πολίτες, ως «εργάτες» ενός νέου δρόμου για την πατρίδα. Μπορεί να μη συμφωνούμε όλοι με όλα, συμφωνούμε όμως στα θεμελιώδη ζητούμενα της εποχής μας: Μια Ελλάδα για τους Έλληνες, με πραγματική προοπτική ελπίδας και προκοπής, που θα αποτινάξει τα δεσμά της επαχθούς λιτότητας, επειδή έχει πολλά να προσφέρει στον ευρωπαϊκό, αλλά και ευρύτερα στον δυτικό κόσμο.

Το καταστάλαγμα –θέλω να σας πω– είναι η ανάγκη δημιουργίας μιας μεγάλης δημοκρατικής πατριωτικής συμμαχίας όλων των πολιτικών δυνάμεων που πάνω από όλα βάζουν το συμφέρον των Ελλήνων και της Πατρίδας.

Στεκόμαστε ως «εργάτες» ενός νέου δρόμου για την πατρίδα. Και θα δώσουμε τη μάχη δίπλα τους για την Ελλάδα που δεν επαιτεί και δεν φοβάται. Με όπλα μας, τις διαχρονικές αξίες και τις παραδόσεις του ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, αλλά και τις πανανθρώπινες αρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού.  Σε αυτό το μεγάλο μέτωπο, γινόμαστε όλο και περισσότεροι. Και είμαι βέβαιος, σύντομα θα είμαστε οι συντριπτικά περισσότεροι και οι τελικοί νικητές!