Στέλλα Καραμπακάκη: «Εξάρχεια City» (Εκδόσεις Λυκόφως)

Πρόκειται για το καινούργιο βιβλίο της πολυγραφότατης και πολυτάλαντης Στέλλας Καραμπακάκη, που κυκλοφόρησε μόλις πριν από δύο εβδομάδες από τις εκδόσεις «Λυκόφως», με τον πολύ ενδιαφέροντα τίτλο: «Εξάρχεια City»…

«Στην εξωτική πόλη των… Εξαρχείων όλα αποκτάνε το δικό τους ξεχωριστό χρώμα, και το μόνο που μένει φαινομενικά το ίδιο στις καφετέριες, τα μπαράκια και τους δρόμους γύρω απ’ την πλατεία είναι η προσπάθεια των ανθρώπων να βρουν τον Έρωτα. Μόνο που αυτός, σαν να την έχει ακούσει λίγο περισσότερο, και όχι μόνο δεν τους φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα, αλλά κάνει αποτυχημένους συνδυασμούς και στήνει κωμικοτραγικές ιστορίες γνωριμιών, προσφέροντας άφθονο γέλιο, αν όχι στους άμεσα εμπλεκόμενους, σίγουρα σε όλους τους υπόλοιπους.

»Μια συλλογή χιουμοριστικών διηγημάτων για τα πρώτα ραντεβού που δεν τα ακολούθησαν δεύτερα, για σχέσεις που διαλύθηκαν δίπλα σε μαυρόασπρα graffiti και άδεια μπουκάλια μπύρας, για έρωτες που πνίγηκαν ανάμεσα σε αναθυμιάσεις και κοκτέιλ μολότοφ. Και όλα αυτά στο μέρος που η συγγραφέας θεωρεί το κέντρο του κόσμου: τα Εξάρχεια», διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Ας αφεθούμε όμως στην ίδια τη συγγραφέα, τη Στέλλα Καραμπακάκη, να συνεχίσει την αφήγησή της – επεξήγηση για το τι εστί Εξάρχεια City για την ίδια:

«Τα Εξάρχεια μοιάζουν με ένα μικρό στρουμφοχωριό – ή καλύτερα ένα χωριό σαν αυτό που έμεναν ο Αστερίξ και ο Οβελίξ. Ή η πρόγιαγιά μου. Το 1920. Όλοι γνωρίζονται με όλους, όλοι τσακώνονται με όλους, όλοι κουτσομπολεύουν ασταμάτητα, βγαίνουν στα ίδια ακριβώς μαγαζιά –για την ακρίβεια δεν βγαίνουν απλώς, αλλά ξημεροβραδιάζονται σε αυτά–  και –το σημαντικότερο όλων, γιατί όλα τα προβλήματα σε αυτήν τη ζωή από εκεί αρχίζουν και εκεί τελειώνουν– όλοι έχουν κάνει σεξ με όλους.

»Και κάπως έτσι, τα καλύτερα μου χρόνια δεν μου τα έφαγαν, μόνο, οι γκόμενοι, αλλά τα μπαράκια και τα μεζεδοπωλεία των Εξαρχείων. Η Λοκομοτίβα, το Revolt, το Καφενείο, το Γιάντες, το Salero, εκείνος ο κήπος στην Καλλιδρομίου, τα στενά γύρω από την πλατεία, οι πεζόδρομοι, η Στουρνάρη – μια ζωή ολόκληρη μοιάζει να την έχω περάσει εκεί, γύρω τριγύρω, με άρωμα καμένης βενζίνης, χημικών και καυσαερίου. Και δεν θα τα άλλαζα με κανένα άλλο μέρος στον κόσμο όλο. Εξάλλου, αν δεν έχεις κάτσει ξημερώματα να χαζέψεις κάδο σκουπιδιών να καίγεται, τότε δεν έχεις νιώσει την πραγματική μαγεία των Εξαρχείων.

»Μια μικρή γούβα, χωμένη στο κέντρο της Αθήνας που ο χρόνος φαίνεται να σταματάει, οι ηλικίες και η εμφάνιση να μην έχουν καμία απολύτως σημασία, οι θαμώνες να είναι πάντα οι ίδιοι, οι αξίες τους να μένουν σταθερές και η πόλη της Αθήνας να αποκτάει, επιτέλους, λίγο ξεχωριστό χρώμα.

«Αν δεν έχεις κάτσει ξημερώματα να χαζέψεις κάδο σκουπιδιών να καίγεται, τότε δεν έχεις νιώσει την πραγματική μαγεία των Εξαρχείων»

»Αν σταθείς και παρατηρήσεις τους τοίχους γύρω σου, θα δεις πως υπάρχουν graffiti με γυναικείες μορφές, ασπρόμαυρες με κόκκινα χείλη και κόκκινες καρδιές, που μοιάζουν λίγο με γοργόνες, λίγο με κοπέλες, λίγο με νεράιδες. Είναι πολλές, ίδιες και διαφορετικές ταυτόχρονα, αλλά δεν τις βρίσκεις ποτέ στην ίδια θέσ, γιατί πάντα όταν γίνονται ταραχές και συγκρούσεις ή όταν απλά κόσμος πολύς συρρέει στην πλατεία για κάποια μεγάλη γιορτή, ή ένα σημαντικό γεγονός, αυτές αφήνουν τους τοίχους και ανακατεύονται με τους ανθρώπους: τους διαδηλωτές, τους αναρχικούς, τους περαστικούς, τους μόνιμους κατοίκους, τους άστεγους ή τους τοξικοεξαρτημένους, που μοιάζει να έχουν γίνει ένα κι εκείνοι με τους τοίχους των Εξαρχείων – κι όταν πια φύγουν από τον κόσμο, σε graffiti πάνε και κατοικούνε κι εκείνοι, και κατεβαίνουν τα βράδια παρέα με τις γυναικείες μορφές, ελεύθεροι πια κι ευτυχισμένοι, ήρεμοι και χαμογελαστοί.

»Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά τριγυρνάει και ο Έρωτας, που όμως φαίνεται να την έχει ακούσει λίγο περισσότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε από τους μπάφους που καπνίζουν οι γνωστοί άγνωστοι γύρω τριγύρω στην πλατεία, και δεν στοχεύει καλά με τα βέλη του. Και κάπως έτσι καταφέρνει να κάνει τους πιο αποτυχημένους συνδυασμούς ανθρώπων και να στήνει τις πιο κωμικοτραγικές ιστορίες, προσφέροντας άφθονο γέλιο, αν όχι στους άμεσα εμπλεκόμενους, σίγουρα σε όλους τους υπόλοιπους…»

Καλοτάξιδο, θα ευχηθούμε εμείς, και καλές βόλτες στα αγαπημένα της (μας) Εξάρχεια…

Η πολυγραφότατη Στέλλα Καραμπακάκη

Η Στέλλα Καραμπακάκη είναι συγγραφέας, ενώ συνεργάζεται ως κωμικογράφος με μεγάλες εταιρείες παραγωγής. Επίσης, γράφει στίχους και μουσική και κάνει ντουέτα με γνωστούς τραγουδιστές, κωμικούς και καλλιτέχνες όπως ο Ηλίας Κόζας (koza mostra), η Μάρω Μαρκέλλου, η Κατερίνα Τσάβαλου, ο Μπάμπης Μπατμανίδης, η Χρύσα Κατσαρίνη, ο Sexpyr. Στο προσωπικό της ιστολόγιο περιλαμβάνονται συνεργασίες και φωτογραφίσεις για την παρουσίαση επώνυμων εταιρειών από τον χώρο της ομορφιάς και της μόδας. Έχει εκδώσει τα βιβλία: «Οι Άντρες είναι σαν τα παπούτσια», εκδ. Πολύτροπον, 2009, «Ένα Ξωτικό στον Κήπο της Ουτοπίας», εκδ. Περίπλους, 2010, «Σαν τον Αλήτη με τη Λαίδη», εκδ. Πολύτροπον, 2012/2013, «Ένα Μπακούρι στην Αθήνα», εκδ. Πολύτροπον, 2013, «Το Μεγάλο Τζέρτζελο», εκδ. Πολύτροπον, 2014, «Οι Άντρες είναι σαν τα παπούτσια #το δύο», εκδ. Λυκόφως, 2018, «Ζωή σε λόγου μας», εκδ. Λυκόφως, 2019.