«Ακυβέρνητος» κυβερνήτης…
Με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο επιβεβαιώθηκε τα τελευταία 24ωρα πως η χώρα μοιάζει να κυβερνάται από ένα 15πενταμελές συμβούλιο λυκειακών ικανοτήτων. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, η αλήθεια είναι αυτή και ας ενοχλεί τους παροικούντες το Μέγαρο Μαξίμου.
Επί δύο εβδομάδες η κυβέρνηση είχε αναγάγει σε μείζον ζήτημα το ανύπαρκτο θέμα του ανασχηματισμού, ως να αναζητούσε το μαγικό λυχνάρι που θα έλυνε όλα τα προβλήματά της. Τι και αν οι ελάχιστοι σοβαροί επισκέπτες του Μεγάρου Μαξίμου διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους πως μια τέτοια κίνηση είναι άσκοπη στην παρούσα συγκυρία τόσο ουσιαστικά όσο και επικοινωνιακά; Οι τρεμάμενοι υπουργοί στοιχημάτιζαν μάλιστα πως η νέα κυβέρνηση θα ορκιζόταν πριν από την εθνική εορτή. Παρασύρθηκαν και αυτοί…
Μέχρι σήμερα, όμως, δεν έχει γίνει αντιληπτό πως η διακυβέρνηση μιας χώρας είναι συλλογική δουλειά, αλλά η τελική ευθύνη είναι πάντοτε ατομική και προσωποποιημένη. Ένας ηγέτης αποφασίζει και κατευθύνει τους εκλεκτούς του, χαράσσει γραμμή και ελέγχει. Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα ισχύει το γνωστό αστείο περί συριζαίων: Μην τους ρωτήσεις τι ώρα είναι. Πρέπει να συσκεφθούν για να αποφασίσουν…
Ο πρωθυπουργός παρασύρθηκε και παγιδεύτηκε από εκείνους που χαράσσουν προσωπικές πολιτικές που προσπαθούν να επιδειχθούν και να μείνουν οι μικροί στην ιστορία. Μπλέχτηκε σε ατέρμονες συζητήσεις ανασχηματισμού και εκτέθηκε δεσμευόμενος σχεδόν και προλαμβάνοντας μια δικαστική απόφαση. Το ίδιο κάνει και σήμερα. Δεν πήρε το μάθημά του αλλά εμφανίζεται να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις για να σώσει ό,τι μπορεί. Μόνο που μοιάζει να μην μπορεί…
Ο ηλικιακά μικρός ηγέτης της πολιτικής σκηνής αποδεικνύεται και άπειρος στη διοίκηση. Ακόμα και να επιβληθεί στους δικούς του, να δείξει ποιος είναι το αφεντικό. Έχει διώξει ανθρώπους που τον στήριξαν και τον προστάτευαν, φτιάχνοντας μια αυλή κολάκων που σίγουρα ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους. Ακόμα και η κρίση με τον Πάνο Σκουρλέτη αλλά και τον Θοδωρή Δρίτσα έρχεται να επιβεβαιώσει τα παραπάνω. Πείθεται από λόγια πλάνα και εκθέτει μια ολόκληρη χώρα αλλά κυρίως σοβαρούς και μετρημένους ανθρώπους που επιμένουν να… παραμένουν ακόμη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ίσως γι’ αυτό κάποιοι πιο σκληροί κριτές του υποστηρίζουν ότι το καλύτερο για τον Αλέξη Τσίπρα θα ήταν να επιλέξει τον διάδοχό του στο κόμμα με δημοκρατικές διαδικασίες, να παραδώσει τα κλειδιά και ας απομακρυνθεί οικειοθελώς ως μη επιτυχημένος. Η άλλη λύση είναι επίσης απλή αλλά το ίδιο διλημματική: Ή θα γίνει ο ηγέτης που πίστευε ότι ήταν, αλλιώς ας καταφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία. Άλλωστε το αν θα κάνει εκλογές είναι αποκλειστικά δική του υπόθεση. Απλώς δεν είναι πολλοί εκείνοι που θεωρούν πως μια εκλογική αναμέτρηση θα ήταν θετική για τη χώρα και ακόμη περισσότεροι εκείνοι που στοιχηματίζουν ότι δεν θα επανεκλεγεί πρωθυπουργός.
Σε κάθε περίπτωση, η εξουσία είναι γλυκιά, αλλά εκείνος που την κατέχει πρέπει και να μπορεί να την ελέγχει. Διαφορετικά κινδυνεύει να κάνει κακό στον λαό του. Οι ώρες είναι πλέον κρίσιμες. Χρόνος για πειραματισμούς δεν απομένει. Μόνο για σοβαρότητα και για δουλειά. Για χάραξη πολιτικών και υλοποίησή τους…
(*) To άρθρο δημοσιεύθηκε στην “ΑΠΟΨΗ του Σαββατοκύριακου” που κυκλοφορεί